Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΛΕΥΕΙ ΑΛΛΟ ΠΑΓΚΑΚΙ







"Ξέρεις τι σκέφτομαι;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ  «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.



Και δε θυμάμαι.

Περίεργο δεν είναι;

Δε θυμάμαι.



Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.



Προσπαθώ.

Μα δε θυμάμαι.

Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.

Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.



Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.

Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που  ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.

Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.

Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!



Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!

Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!

Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!

Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!

Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!



Το ξέρεις ε;

Κι όμως, θέλω με κάθε ευκαιρία να στο υπενθυμίζω.



Μου αρέσουν όλα αυτά που τονίζουν και κραυγάζουν τα κεφαλαία γράμματα.

Είναι όσα ξέρεις, όσα παραβλέπεις, όσα θα σου θυμίζω και όσα με κάνουν να καμαρώνω Εγώ!

Να καμαρώνω κι ας με πονάνε. Όσο κι αν με πονάνε εγώ θα τα «ταΐζω» μέσα μου και θα φροντίσω με τον καιρό να τα κάνω πράξη και δημιουργία."


"Μια Εικόνα" από τους "Φεγγίτες" που τόσο δυναμικά και δορικά μας χάρισε η Ιφιγένεια Βήττα  







 

"Δεν είσαι συναισθηματικά τόσο κοντά με εμάς για κάποιον λόγο μα όλοι σε αγαπάμε και σε έχουμε ανάγκη περισσότερο απ' όσο νομίζεις.



Σαν γνήσιο, άγριο θηλυκό δημιουργείς αντιπάλους και ενίοτε προκαλείς εκνευρισμό. Είσαι γυναίκα όμως και ξέρεις να μάχεσαι μα και να τιθασεύεις όλους εκείνους τους δούρειους ανέμους που απειλούν να ταράξουν τη φιλήσυχη ζωή σου.



Είσαι παρορμητική, χυμώδης, άγρια, μαχήτρια μα και γαλήνια συνάμα.



Κάποιες φορές πουδράρεσαι με κεχριμπαρένιες αποχρώσεις και εμείς σε κοιτάμε αποσβολωμένοι και σε καμαρώνουμε από ’κει κάτω!



Δημιουργείς παροξυσμό μα είσαι η μάνα, η φίλη, αδερφή, η θεία, η γιαγιά μας.

Είσαι όσα είμαστε εμείς και όσα θα γίνουμε κάποτε!



Σε κοιτάζω και νιώθω βαθιά μέσα μου ότι χαμογελάς.

Δεν ξέρω αν το χαμόγελό σου είναι μια καμουφλαρισμένη ειρωνία αλλά είμαι σίγουρη πώς είναι κάτι.



Είναι συναίσθημα, είναι ουσία!



Κάτω από το φαινομενικά σκοτεινό πρόσωπό σου κρύβεις δυο ευέξαπτα, κόκκινα μάγουλα που σε κάνουν τόσο μα τόσο χαριτωμένη.



Άλλοι σε βλέπουν ως μια μυστηριώδη ύπαρξη μα εγώ νιώθω πως είσαι μια γλυκιά φυσιογνωμία που κάλυψες με μαύρο χρώμα τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου για να θυμίσεις στους ανθρώπους πως το μαύρο είναι απλώς ένα χρώμα!



Ένα χρώμα που δε διαφέρει, δεν κλέβει εντυπώσεις, είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο όμως γιατί επάνω του δείχνει υπέρλαμπρο το λευκό που διαθέτεις ως βάση!



Και κάπου εκεί αρχίζω να βλέπω τα ροζ πλέον μάγουλά σου!



Θυμίζουν μωρουδιακό χαμόγελο και ανεμώνες που κάνουν καλλιστεία επάνω σε βουνό.



Ναι, ξέρω!

Η ώρα εχει περάσει!



Ξημερώνει!

Η γυναίκα κοιμάται, η κόρη ξυπνά!"





Mε τον υπεύθυνο του Βιβλιοπωλείο ΑΡΧΕΤΥΠΟ και της δημιουργικής ομάδας του mystory.gr, Χρήστος Ελμάζης, υπεύθυνο για την κυκλοφορία των δύο μου ποιητικών συλλογών σε ελεύθερο στίχο. Το mystory.gr απαρτίζεται από νέους ανθρώπους που βοηθούν στην παραγωγική και όχι μόνο διαδικασία έκδοσης των βιβλίων, κυρίως νέων δημιουργών που θέλουν να γίνει πράξη το όνειρό τους ή η αποστολή τους αν θέλετε, γιατί ο κάθε άνθρωπος αλλιώς "εισπράττει" και φιλοδοξεί το μέλλον του.
Χρήστος Ελμάζης Σε ευχαριστώ για τα δύο βιβλία και τις επανεκδόσεις τους, για την καθοριστική σου συμμετοχή στην παρουσίαση, τα λόγια και την ανάγνωση της "Σελήνης" με τον καλλιτεχνικό σου τρόπο. Κάθε καλό στο όραμα του βιβλιοπωλείου και εύχομαι νέες και πρωτότυπες εκδόσεις από το mystory.gr, σύντομα. Καλή επιτυχία σε όλα!
Και θα κλείσω με ένα γνωμικό που μου και μας, ταιριάζει.
Σε κάθε ονειροπόλο και επίμονο άνθρωπο λοιπόν:

Όσοι είναι πρόθυμοι να κάνουν μια προσπάθεια, σπουδαία θαύματα και υπέροχοι θησαυροί τους περιμένουν.
Isaac Bashevis Singer, 1902-1991, Αμερικανοπολωνοεβραίος συγγραφέας









"Μπορεί να φοβάται άραγε ένα ψοφίμι το αρπακτικό που το παραμονεύει;



Ε;

Μπορεί;



Οξύμωρο!

Κουτό!



Κι όμως!

Με τα δάκρυα και την χλευαστική χαρά μου μπορώ να προστατευτώ απ’ όλους τους παραπάνω ζωντανούς οργανισμούς!

Εκτός από έναν φυσικά!

Το ανθρώπινο είδος! Εκεί παραδίνομαι! Σηκώνω το χέρια ψηλά!

Είναι τόσο ασήμαντα τα μικρόβια μπροστά τους που απλώς με κάνει να συμπάσχω με τα μικρόβια που στη βλέψη και μόνο των ανθρώπων ψοφάνε!



Περίεργο ε;



Κι όμως!

Εγώ μπορώ να τα δω!

Εσύ όχι!



Πού χρόνος να στρέψεις το βλέμμα στο χώμα!

Πού χρόνος να βγάλεις τα τεράστια γυαλιά σου!



Και δες!

Δες καθαρά τον ουρανό!

Τα μουντά του σύννεφα προμηνύουν καταιγίδα!

Κι εσύ φοράς γυαλιά ηλίου!

Λογικό! Μη χαλάσεις το στυλ σου!

Μη χαλάσεις τις κόρες των ματιών σου που πρέπει να αντικρύσουν εμένα και τους ομοίους μου!



Κατανοητό! Πλήρως κατανοητό!



Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.



Είναι ραντισμένο με «πόσιμο» αίμα και λασπωμένο νερό!

Δεν αφήνει λουλούδια να φυτρώσουν στα ξύλινα ποδαρικά του γιατί αυτό είναι δική σου δουλειά!

Υπάρχει ο κήπος και η αυλή σου γι’ αυτό!

Εγώ πάλι! Στην δική μου αυλή φροντίζω να λιπαίνω τα κακόμοιρα σκουλήκια!

Ας νοιαστεί και κάποιος γι αυτά! Που δεν πειράζουν κανένα!

Κι όμως! Οι άνθρωποι τα λιώνουν στη στιγμή!

Αρκεί να μη χρειαστεί να λερώσουν τα ακριβά τους παπούτσια!

Εκεί ναι! Μας αφήνουν να ζήσουμε!

Μόνο έτσι όμως! Πάλι για δική τους εξυπηρέτηση!



Έχει μάθει να κρύβεται από τον ήλιο γιατί ξεθωριάζει το χρώμα του και αυτοτιμωρείται ραπίζοντας τον εαυτό του κάτω από τη μανιασμένη βροχή!

Όσο για το χιόνι, για να προστατευτεί από το κρύο έχει μάθει να σταματάει την καρδιά του!

Και μετα επανεκκίνηση!



Δεν βλέπει την Ανατολή μα προσκυνάει τη Δύση γιατί ξέρει πως κάποια στιγμή νυχτερίδες θα το επισκεφτούν και θα ξαγρυπνήσουν στο προσκέφαλό του.



Φοβάται την ημέρα και το φως! Σιχαίνεται τη βοήθεια και την ελπίδα!

Αγαπά τη νύχτα, το σκοτάδι! Αγαπά τους ανθρώπους δίχως φως και δίχως μοίρα!



Δεν «χαϊδεύει» τους σκύλους και τα παιδιά! «Χαϊδεύει» όμως τα ποντίκια και τους κουρασμένους περπατητές και ταξιδιώτες!



Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.



Θα λερωθείς!

Θες να λερωθείς;



Είναι κρίμα!

Τα ρούχα σου!

Ο καθωσπρεπισμός σου!

Θα τσαλακωθεί!

Μαζί και το τεράστιο Εγώ σου!



Είναι δικό μου άλλωστε!

Γιατί να στο παραχωρήσω;



Το δηλώνει άλλωστε το σάλιο, το αίμα, το δάκρυ, το γενετικό υλικό, ο ιδρώτας και ο πόνος της ψυχής μου!



Τί είναι αυτό;

Νεύμα μου κάνεις;

Μου κάνεις νεύμα για να σηκωθώ;



Μα πού να πάω;

Δε με βολεύει άλλο παγκάκι!"






 "Παγκάκι Reserve",  "Λάφυρα"
μοναδικά δοσμένο από την η Ιφιγένεια Βήττα .





Δείχνεις σκληρή σαν πέτρα, μα ξέρω πως η ευαίσθητη ψυχή σου είναι σαν τον πράσινο βλαστό που φύτρωσε μόλις χθες κάτω από χιλιάδες μπάζα!

Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.

Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.

Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.



Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.

Με φοβίζει; Όχι!

Είναι λίγο, δεν αρκεί.

Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.


Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.

Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.


Κι ήταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!


~~ Απόσπασμα από "Η Δύναμή σου" των "Φεγγιτών" μας, που διάβασα εγώ και φυσικά ήταν αφιερωμένο στην γιαγιά μου την υπέροχη, που είναι και η πηγή έμπνευσής του.


Το ό,τι το καταευχαριστηθήκαμε νομίζω είναι εμφανές, μα το πιο μεγάλο δώρο, οι γνωριμίες με τους ανθρώπους και το μοίρασμα στιγμών. Σας ευχαριστώ όλους, πολύ. Εις το επανιδείν!

Περισσότερο φωτογραφικό υλικό εδώ: https://www.facebook.com/pg/kikhkon/photos/?tab=album&album_id=1062663550547801



Καλημέρα, εκφραστικοί μου.

Σχόλια

  1. ...πήγα μέχρι ...κάτω.

    Όλα καλά και 'άγια'

    μια λέξη "θεατρινισμό" με ξένισε! ίσως γιατί είμαι πιο...παλιά

    Σε φιλώ, του νου μικρή φίλη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Αστοριανή μου.
      Το συγκεκριμένο ποίημα μοιάζει πολύ με θεατρικό κείμενο, οπότε ταίριαζε αυτή η προσέγγιση. :)
      Να περνάς όμορφα γλυκιά μου
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρες Κική μου. Σε πολλά έχει κάποιος να σταθεί σαν περιδιαβαίνει εδώ το σπιτικό σου.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να