ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΛΕΥΕΙ ΑΛΛΟ ΠΑΓΚΑΚΙ

"Ξέρεις τι σκέφτομαι;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ  «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.

Και δε θυμάμαι.

Περίεργο δεν είναι;

Δε θυμάμαι.

Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.

Προσπαθώ.

Μα δε θυμάμαι.

Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.

Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.

Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.

Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που  ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.

Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.

Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!

Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!

Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!

Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!

Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Το ξέρεις ε;

Κι όμως, θέλω με κάθε ευκαιρία να στο υπενθυμίζω.

Μου αρέσουν όλα αυτά που τονίζουν και κραυγάζουν τα κεφαλαία γράμματα.

Είναι όσα ξέρεις, όσα παραβλέπεις, όσα θα σου θυμίζω και όσα με κάνουν να καμαρώνω Εγώ!

Να καμαρώνω κι ας με πονάνε. Όσο κι αν με πονάνε εγώ θα τα «ταΐζω» μέσα μου και θα φροντίσω με τον καιρό να τα κάνω πράξη και δημιουργία."

"Μια Εικόνα" από τους "Φεγγίτες" που τόσο δυναμικά και δορικά μας χάρισε η Ιφιγένεια Βήττα  

 

"Δεν είσαι συναισθηματικά τόσο κοντά με εμάς για κάποιον λόγο μα όλοι σε αγαπάμε και σε έχουμε ανάγκη περισσότερο απ' όσο νομίζεις.

Σαν γνήσιο, άγριο θηλυκό δημιουργείς αντιπάλους και ενίοτε προκαλείς εκνευρισμό. Είσαι γυναίκα όμως και ξέρεις να μάχεσαι μα και να τιθασεύεις όλους εκείνους τους δούρειους ανέμους που απειλούν να ταράξουν τη φιλήσυχη ζωή σου.

Είσαι παρορμητική, χυμώδης, άγρια, μαχήτρια μα και γαλήνια συνάμα.

Κάποιες φορές πουδράρεσαι με κεχριμπαρένιες αποχρώσεις και εμείς σε κοιτάμε αποσβολωμένοι και σε καμαρώνουμε από ’κει κάτω!

Δημιουργείς παροξυσμό μα είσαι η μάνα, η φίλη, αδερφή, η θεία, η γιαγιά μας.

Είσαι όσα είμαστε εμείς και όσα θα γίνουμε κάποτε!

Σε κοιτάζω και νιώθω βαθιά μέσα μου ότι χαμογελάς.

Δεν ξέρω αν το χαμόγελό σου είναι μια καμουφλαρισμένη ειρωνία αλλά είμαι σίγουρη πώς είναι κάτι.

Είναι συναίσθημα, είναι ουσία!

Κάτω από το φαινομενικά σκοτεινό πρόσωπό σου κρύβεις δυο ευέξαπτα, κόκκινα μάγουλα που σε κάνουν τόσο μα τόσο χαριτωμένη.

Άλλοι σε βλέπουν ως μια μυστηριώδη ύπαρξη μα εγώ νιώθω πως είσαι μια γλυκιά φυσιογνωμία που κάλυψες με μαύρο χρώμα τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου για να θυμίσεις στους ανθρώπους πως το μαύρο είναι απλώς ένα χρώμα!

Ένα χρώμα που δε διαφέρει, δεν κλέβει εντυπώσεις, είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο όμως γιατί επάνω του δείχνει υπέρλαμπρο το λευκό που διαθέτεις ως βάση!

Και κάπου εκεί αρχίζω να βλέπω τα ροζ πλέον μάγουλά σου!

Θυμίζουν μωρουδιακό χαμόγελο και ανεμώνες που κάνουν καλλιστεία επάνω σε βουνό.

Ναι, ξέρω!

Η ώρα εχει περάσει!

Ξημερώνει!

Η γυναίκα κοιμάται, η κόρη ξυπνά!"

Mε τον υπεύθυνο του Βιβλιοπωλείο ΑΡΧΕΤΥΠΟ και της δημιουργικής ομάδας του mystory.gr, Χρήστος Ελμάζης, υπεύθυνο για την κυκλοφορία των δύο μου ποιητικών συλλογών σε ελεύθερο στίχο. Το mystory.gr απαρτίζεται από νέους ανθρώπους που βοηθούν στην παραγωγική και όχι μόνο διαδικασία έκδοσης των βιβλίων, κυρίως νέων δημιουργών που θέλουν να γίνει πράξη το όνειρό τους ή η αποστολή τους αν θέλετε, γιατί ο κάθε άνθρωπος αλλιώς "εισπράττει" και φιλοδοξεί το μέλλον του.

Χρήστος Ελμάζης Σε ευχαριστώ για τα δύο βιβλία και τις επανεκδόσεις τους, για την καθοριστική σου συμμετοχή στην παρουσίαση, τα λόγια και την ανάγνωση της "Σελήνης" με τον καλλιτεχνικό σου τρόπο. Κάθε καλό στο όραμα του βιβλιοπωλείου και εύχομαι νέες και πρωτότυπες εκδόσεις από το mystory.gr, σύντομα. Καλή επιτυχία σε όλα!

Και θα κλείσω με ένα γνωμικό που μου και μας, ταιριάζει.
Σε κάθε ονειροπόλο και επίμονο άνθρωπο λοιπόν:
Όσοι είναι πρόθυμοι να κάνουν μια προσπάθεια, σπουδαία θαύματα και υπέροχοι θησαυροί τους περιμένουν.
Isaac Bashevis Singer, 1902-1991, Αμερικανοπολωνοεβραίος συγγραφέας

"Μπορεί να φοβάται άραγε ένα ψοφίμι το αρπακτικό που το παραμονεύει;

Ε;

Μπορεί;

Οξύμωρο!

Κουτό!

Κι όμως!

Με τα δάκρυα και την χλευαστική χαρά μου μπορώ να προστατευτώ απ’ όλους τους παραπάνω ζωντανούς οργανισμούς!

Εκτός από έναν φυσικά!

Το ανθρώπινο είδος! Εκεί παραδίνομαι! Σηκώνω το χέρια ψηλά!

Είναι τόσο ασήμαντα τα μικρόβια μπροστά τους που απλώς με κάνει να συμπάσχω με τα μικρόβια που στη βλέψη και μόνο των ανθρώπων ψοφάνε!

Περίεργο ε;

Κι όμως!

Εγώ μπορώ να τα δω!

Εσύ όχι!

Πού χρόνος να στρέψεις το βλέμμα στο χώμα!

Πού χρόνος να βγάλεις τα τεράστια γυαλιά σου!

Και δες!

Δες καθαρά τον ουρανό!

Τα μουντά του σύννεφα προμηνύουν καταιγίδα!

Κι εσύ φοράς γυαλιά ηλίου!

Λογικό! Μη χαλάσεις το στυλ σου!

Μη χαλάσεις τις κόρες των ματιών σου που πρέπει να αντικρύσουν εμένα και τους ομοίους μου!

Κατανοητό! Πλήρως κατανοητό!

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

Είναι ραντισμένο με «πόσιμο» αίμα και λασπωμένο νερό!

Δεν αφήνει λουλούδια να φυτρώσουν στα ξύλινα ποδαρικά του γιατί αυτό είναι δική σου δουλειά!

Υπάρχει ο κήπος και η αυλή σου γι’ αυτό!

Εγώ πάλι! Στην δική μου αυλή φροντίζω να λιπαίνω τα κακόμοιρα σκουλήκια!

Ας νοιαστεί και κάποιος γι αυτά! Που δεν πειράζουν κανένα!

Κι όμως! Οι άνθρωποι τα λιώνουν στη στιγμή!

Αρκεί να μη χρειαστεί να λερώσουν τα ακριβά τους παπούτσια!

Εκεί ναι! Μας αφήνουν να ζήσουμε!

Μόνο έτσι όμως! Πάλι για δική τους εξυπηρέτηση!

Έχει μάθει να κρύβεται από τον ήλιο γιατί ξεθωριάζει το χρώμα του και αυτοτιμωρείται ραπίζοντας τον εαυτό του κάτω από τη μανιασμένη βροχή!

Όσο για το χιόνι, για να προστατευτεί από το κρύο έχει μάθει να σταματάει την καρδιά του!

Και μετα επανεκκίνηση!

Δεν βλέπει την Ανατολή μα προσκυνάει τη Δύση γιατί ξέρει πως κάποια στιγμή νυχτερίδες θα το επισκεφτούν και θα ξαγρυπνήσουν στο προσκέφαλό του.

Φοβάται την ημέρα και το φως! Σιχαίνεται τη βοήθεια και την ελπίδα!

Αγαπά τη νύχτα, το σκοτάδι! Αγαπά τους ανθρώπους δίχως φως και δίχως μοίρα!

Δεν «χαϊδεύει» τους σκύλους και τα παιδιά! «Χαϊδεύει» όμως τα ποντίκια και τους κουρασμένους περπατητές και ταξιδιώτες!

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

Θα λερωθείς!

Θες να λερωθείς;

Είναι κρίμα!

Τα ρούχα σου!

Ο καθωσπρεπισμός σου!

Θα τσαλακωθεί!

Μαζί και το τεράστιο Εγώ σου!

Είναι δικό μου άλλωστε!

Γιατί να στο παραχωρήσω;

Το δηλώνει άλλωστε το σάλιο, το αίμα, το δάκρυ, το γενετικό υλικό, ο ιδρώτας και ο πόνος της ψυχής μου!

Τί είναι αυτό;

Νεύμα μου κάνεις;

Μου κάνεις νεύμα για να σηκωθώ;

Μα πού να πάω;

Δε με βολεύει άλλο παγκάκι!"

 "Παγκάκι Reserve",  "Λάφυρα"

μοναδικά δοσμένο από την η Ιφιγένεια Βήττα .

 

Δείχνεις σκληρή σαν πέτρα, μα ξέρω πως η ευαίσθητη ψυχή σου είναι σαν τον πράσινο βλαστό που φύτρωσε μόλις χθες κάτω από χιλιάδες μπάζα!

Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.

Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.

Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.

Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.

Με φοβίζει; Όχι!

Είναι λίγο, δεν αρκεί.

Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.

Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.

Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.

Κι ήταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!

~~ Απόσπασμα από "Η Δύναμή σου" των "Φεγγιτών" μας, που διάβασα εγώ και φυσικά ήταν αφιερωμένο στην γιαγιά μου την υπέροχη, που είναι και η πηγή έμπνευσής του.

Το ό,τι το καταευχαριστηθήκαμε νομίζω είναι εμφανές, μα το πιο μεγάλο δώρο, οι γνωριμίες με τους ανθρώπους και το μοίρασμα στιγμών. Σας ευχαριστώ όλους, πολύ. Εις το επανιδείν!

Περισσότερο φωτογραφικό υλικό εδώ: https://www.facebook.com/pg/kikhkon/photos/?tab=album&album_id=1062663550547801

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.