ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΠΩΣ ΕΓΩ... ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.
"Φωτοεκφράσεις" σήμερα, από πολλά και αγαπημένα μου πρόσωπα!

"Μπορώ να βρω την άκρη ακόμη κι αν το φανάρι που κρατώ στο χέρι μου σβήσει! Ακόμη κι αν ο μικροσκοπικός μου φακός χαλάσει. Ακόμη κι αν οι δαυλοί που φέγγουν σε ορισμένα, επικίνδυνα σημεία πάψουν να τρεμοπαίζουν. Ακόμη κι αν απογοητευτώ και σκεφτώ να τα παρατήσω μπορώ και πάλι να βρω τον δρόμο! Την έξοδο! Την είσοδο! Τη σωστή επιλογή μου!

Μπορώ! Ακόμη κι αν μόνη μείνω σε ένα φαράγγι βαθύ, μπορώ να σκάψω με τα νύχια μου ένα νέο, ολόδικό μου πέρασμα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η υπομονή και η επιμονή μου! Ακόμη κι αν δεν έχω τίποτα από αυτά η θέλησή μου είναι τόσο γενναία και δυνατή που κράνος – ασπίδα φορά, απέναντι στις εκάστοτε, αδιανόητες συνθήκες!

Όσο σκοτάδι κι αν πέσει στη γη, όσο μαύρος κι άραχνος γίνει ο προσωπικός μου λαβύρινθος, όσους ταύρους – εμπόδια προσθέσει κάποιος στα χαλινάρια της ζωής μου, όσο μόνη κι αβοήθητη μ’ αφήσει, όση πίσσα κι αν ρίξει στο μαύρο πέπλο της αέναης ζωής μου, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως Εγώ θα τα καταφέρω!

Κι αφού μπορώ εγώ να είσαι σίγουρος/σίγουρη πως μπορείς κι Εσύ, κι Εσύ, κι Εσύ!

Στη μαύρη πίσσα που σίγουρα καποια στιγμή θα βυθιστείς ή θα σε βυθίσουν οι άλλοι, δυο πράγματα χρειάζεσαι!

Αυτοσυγκέντρωση και αυτοβοήθεια! Μην περιμένεις να σε βοηθήσουν οι άλλοι αν δεν τολμήσεις να βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου!

Μην περιμένεις να ’ρθει η στιγμή που κάποιος θα πατήσει το κουμπί του «γενικού» για να έρθει και πάλι το φως στη ζωή σου! Λάβε το λυχνάρι που έχεις στην καρδιά και δυνάμωσε τη χαμηλή του φλόγα!

Άκουσε τον χτύπο της καρδιάς και θα καταλάβεις που οδηγείσαι! Εκείνος ξέρει! Είναι της Eλευθέριας πορείας ο ξεκάθαρος οδηγός μας! Ακόμη και με κλειστά τα μάτια μπορείς να επιβιώσεις! Να οδηγηθείς στην πλήρη Ελευθερία."

"Αν!
Αν είχα την ευκαιρία να σε έχω και πάλι πίσω θα τα άλλαζα όλα!
Σου είπα και πριν το Εγώ μου θα ήτανε πάντα κάτω από εσένα μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δε θα το επέτρεπες ποτέ αυτό.
Αν κάτι θαύμαζες πάνω μου ήταν η Ελευθερία, που οι άλλοι και εγώ πολλές φορές την είχα ονομάσει Εαυτό.
Μα εσύ ήξερες! Αμέσως κατάλαβες! Ίσως γι’ αυτό φρόντισες να μου εμπιστευτείς εφόδια της ψυχής σου, πριν ο δρόμος πίσω σου να κλείσει.
Τότε δεν μπορούσα να τα αποδεχτώ, σήμερα όμως αποφασίζω να τα ανασύρω, να τα ανοίξω και να συνεχίσω να πολεμώ και να μάχομαι για αυτά, που εσύ πρώτος μου έμαθες!

Σου άρεσε να βοηθάς ουσιαστικά τον κόσμο, μου χάρισες την ιατρική σου ρόμπα.
Σου άρεσε να προσφέρεις, μου χάρισες ένα αμάξι, που μετακινούσες φάρμακα σε σπίτια ανθρώπων, που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν
Σου άρεσε να χαμογελάς, μου χάρισες μια μαριονέτα – κλόουν, που νιώθω πως είχα αντικρίσει σε θέατρο σκιών, όταν ήμουνα παιδί.
Σου άρεσε να μου κρατάς το χέρι, μου χάρισες ένα στηθοσκόπιο για να το νιώθω πλάι στην καρδιά μου.
Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια!
Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα.

Σου άρεσε!
Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα.
Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε.

Κι έφυγες!
Απρόσμενα!
Όσο απρόσμενο μπορεί να είναι ένα γεγονός, που κανένας δεν ξέρει πότε θα γίνει αλλά ξέρει πως η πιθανότητα να συμβεί μπορεί να ισούται σε χρονική ισχύ με ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Κι έφυγες!
Προσπάθησα να σε κρατήσω μα εσύ έφυγες κι ας σου ’χα πει τόσες φορές πως δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα."

"Η Φυγή" των "Λαφύρων" στο Social Art 

από την Πετρούλα και την Ελένη μας 

Ευχαριστώ πολύ <3

«Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!

Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!

Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε! 

Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου, για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!

Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Μια εικόνα, μια φιγούρα μακρινή, που δυσκολεύομαι να καταλάβω ακόμη και το τι μπορεί παρ’ ελπίδα να απεικονίζει.

Κι ύστερα, λένε, μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και ισούται, το ξέρω καλά. Όπως ξέρω καλά ότι η δική σου εικόνα ισούται με χίλια καταστροφικά συναισθήματα και το περίεργο όλων είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτό! Μου αρέσει! Πολύ!

Δε μου αρέσει τόσο ο πόνος μου, που προκαλείς, όσο η δράση που με διακατέχει στην μάχη για να σε αντιμετωπίσω. 

Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά νιώθω πως είμαι μια μαχήτρια με τεράστια δύναμη και πολλές δυνατότητες σαν τις ηρωίδες που πρωταγωνιστούν στις ταινίες δράσης και ξεσηκώνουν εκδηλωτικά το κοινό τους.

Δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω μαχήτρια ή να γίνω επιτέλους η πρωταγωνίστρια της ζωής μου, ξέρω μονάχα πως όπου και να πάω θα σε κουβαλάω στη ζώνη που έχω σφηνωμένο το εφεδρικό μου μαχαίρι, για να μπορώ να δραπετεύσω από όλες τις επικίνδυνες φυλακές που θα με τοποθετήσουν, όταν καταφέρουν να με συλλάβουν οι δήμιοι και οι εχθροί μου.

Γιατί θα με συλλάβουν!

Και θα με φυλακίσουν!

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο. Όπως επίσης βέβαιο είναι πως θα τους διαφύγω. Για άλλη μια φορά θα τους διαφύγω. Και η ταινία δράσης θα συνεχιστεί. Με νέες περιπέτειες, μα και με νέα εικόνα. Νέα εικόνα, μα με τον ίδιο πάντα συμβολισμό. Κι αυτό μου δίνει άλλο «άστρο».

Ξέρεις τι σκέφτομαι;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ  «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.

Και δε θυμάμαι.

Περίεργο δεν είναι;

Δε θυμάμαι.

Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.

Προσπαθώ.

Μα δε θυμάμαι.

Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.

Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.

Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.

Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που  ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.

Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.

Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!»

 "Μια Εικόνα" από τους "Φεγγίτες"

Aπό την αγαπημένη μου Eva Lida 
Eυχαριστώ πολύ!

"Καλπάζεις!
Είσαι πάνω στη μάχη σου και θέλεις να καλπάζεις.
Το βλέπω. Καλπάζεις!

Έρχεσαι σαν σίφουνας, άνεμος, κατακτητής και το άλογό σου σέρνει τη σημαία, το λάβαρο της Επανάστασης.
Φοράτε πανοπλία! Σας βλέπω! Τρομάζω! Δε σας πάει αυτή η στολή!
Άλλα όνειρα είχα σκεφτεί για σένα!
Αυτή τη φορά τη ζώνη σου κοσμεί μια θήκη με πιστόλι! Και θήκες πολλές για σφαίρες!
Ο Κεραυνός παρατηρώ έχει μια κόκκινη γραμμή στο πρόσωπο. Ανάμεσα στα μάτια του που σα ρυάκι τρέχει!
Μια πετσέτα ψάχνω να βρω να τη σκουπίσω μα δεν υπάρχει καμιά τριγύρω!
Κι έπειτα εσύ!
Στο δεξί σου μάγουλο ένα κόκκινο ρυάκι, ίδιο με αυτό του αλόγου κυλάει!
Μα γιατί πρέπει να ματώσεις για να κατακτήσεις τους κόπους και να δαφνοστεφανωθείς τις μάχες σου;
Κι αν αυτό το αίμα δεν είναι δικό σας;
Αυτό δε θέλω να το σκέφτομαι!
Αν είναι κάποιου άλλου; Να ξέρεις πως αν αποδειχθεί ότι είναι κάποιου άλλου παύεις να είσαι «Το Παιδί του Λιβαδιού», για πάντα!
Κι αν αυτό σου ακούγεται πενιχρό τότε δεν έχεις καταλάβει τί μπορεί να σημαίνει και να συμβολίζει ένα απλό λιβάδι!

Το όπλο τι το θέλεις;
Και η καραμπίνα; Που ξεφυτρώνει μέσα από την υπενδεδυμένη σέλα του αλόγου!
Αυτά θυμάμαι καλά πως πρώτα δεν υπήρχαν!
Μα γιατί;
Και το λάσο!
Τί το θες το λάσο;
Ποιόν και τί θα φυλακίσεις;
Θέλεις να δέσεις τον καουμπόι που σε απειλεί;
Μα δεν ξέρεις πως με αυτό μονάχα τα όνειρά σου μπορείς να αιχμαλωτίσεις;
Και να ξέρεις πως μαζί με τα όνειρα καταπνίγεται και η ελπίδα!

Κι αν σε γονάτισε η ζωή!
Εσύ τα γόνατά σου παρακάλα να μπορείς να φθάρεις!
Τόση σημασία έχει η ήττα! Τόση εσωτερική δύναμη απαιτεί η νίκη!"

Επέλεξα απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Καλπάζεις",  από τη συλλογή των "Λαφύρων" για να "συνοδέψω" την φωτογραφία που μου έστειλε από τη Μύκονο, η αγαπημένη μου Daphne Chronopoulou. Συνοδοιπόρος στο χώρο των μπλοκς και στην συγγραφή. Την συναντά κανείς στον ιστότοπο: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/.

Σε ευχαριστώ πολύ!

 "Ένα μπουμπούκι μου είπε κάποιος να του χαρίσω και το ξέχασα!
Δε θυμάμαι αν προσπάθησα καποια στιγμή να κόψω ένα, μα θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή είχε τρυπηθεί το δάχτυλό μου από ένα αγκάθι.

Το κόψιμο ηταν αρκετά βαθύ που κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την όποια ευωδιά τους. Ακόμη και η όμορφη εικόνα τους θόλωσε μπροστά μου γιατί η θέα του αίματος που έτρεξε από την πληγή ήταν ικανή να ξελογιάσει την όποια δειλία ή φοβία μου.

Και κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να μισώ τα λουλούδια.
Όχι όλα τα λουλούδια φυσικά. Μόνο τα τριαντάφυλλα. Μόνο εκείνα τα υπέροχα άνθη που με εκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κόσμο να χαμογελάει.

Έχεις δει τα μωρά πως κοιτάνε τις τριανταφυλλιές;
Τα έχεις δει πως ανοιγοκλείνουν τα ματάκια, όταν η μαμά τα πλησιάσει για να μυρίσουν ή να αγγίξουν τα ροδοπέταλά τους;
Ευφραίνεται η παιδική τους ψυχούλα, το ξέρω. Φαίνεται στην λαμπρή, μωρουδιακή τους όψη.

Ρώτησα μια φορά ένα αγκάθι γιατί υπάρχει στις τριανταφυλλιές και εκείνο αδιαφόρησε. Όχι μόνο δεν απάντησε, αδιαφόρησε κιόλας, κάτι που εισέπραξα ως πλήρη χλευασμό και ειρωνεία.

Ρώτησα κάποτε μια τριανταφυλλιά γιατί επιτρέπει στον εαυτό της να γεμίσει με αγκάθια και μου χαμογέλασε γλυκά.

Τι έπρεπε εγώ να καταλάβω;
Αποφάσισα λοιπόν να αδιαφορήσω.

Το αγκάθι αδιαφόρησε, η τριανταφυλλιά το ίδιο με γλυκό όμως τρόπο, οπότε για να εκδικηθώ αποφάσισα να μην ξαναπλησιάσω ποτέ ούτε ένα τους φύλλο."

 Επέλεξα απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Η Τριανταφυλλιά",  των "Φεγγιτών" για να "συνοδέψω" την φωτογραφία που μου έστειλε από τη Ρόδο η αγαπημένη μου Λουιζα Φρερη.
Η Λουιζίτα, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, είναι μία δυναμική και χαρισματική γυναίκα που με στηρίζει με πάθος θα έλεγα από το πρώτο λεπτό!
Πάντα θα σε ευχαριστώ, πολύτιμή μου!

"Είσαι ένα τρένο και είμαι ένα βαγόνι!
Κάποτε θυμάμαι αντηχούσαν φωνές στο εσωτερικό μου, μα τωρα ακούω μονάχα τις συλλαβές της θλιβερής ψυχής μου.

Ρωτάω πράγματα, μα κανείς δε μου απαντάει.
Προτείνω εξορμήσεις, μα κανείς δε θέλει να ακολουθήσει και να μείνει μαζί μου ως το τέλος.
Γελάω με την πεποίθηση ότι χιλιάδες επιφωνήματα χαράς και ευτυχίας θα παίξουν κονσέρτο στο εσωτερικό μου, μα η τόση ησυχία με κάνει να ανησυχήσω πως έχω πλέον χάσει την ακοή μου.
Και κάπως έτσι, βουβά, δειλά, αθόρυβα αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν στα σιδερένια μου μάγουλα και να μυρίσω το κάρβουνο που δείχνει πως ο συρμός μου εχει πλέον καταλήξει.

Σκούριασε, πάλιωσε και απεσύρθη. Όπως αποσύρονται τα παλιοπράματα, έτσι κι εγω! Και κανείς τους δε θυμήθηκε πως δεν ήμουνα ένα απλό βαγόνι. Γιατί ήξεραν! Μπορεί να αποσιώπησαν, μα ήξεραν! Κι αυτό με θλίβει. Δεν ξέχασαν, απλώς όλοι συνηγόρησαν στο να κάνουν πως ξεχνούν, για να μην χρειαστεί ποτέ τους να μιλήσουν.

Ας είναι, τους συγχωρώ.
Γέρασα, άλλωστε, τα ηλεκτρολογικά, υδραυλικά και τα μηχανολογικά μου αυτό δείχνουν, οπότε ας παραμείνω σιωπηλός και ας θρηνήσω τη μοναξιά και την ταπείνωσή μου.

Γιατί περί ταπείνωσης πρόκειται. Όταν έχεις μάθει να διανύεις καθημερινές αποστάσεις και ξαφνικά κάποιος σε τοποθετεί σε ένα χαντάκι με σάπια παλιοσίδερα και σε αναγκάζει να κατατάξεις τον εαυτό σου εντός τους σα να σου λέει ότι είσαι ίδιος με αυτά, ενώ εσύ αισθάνεσαι πιο νέος και ζωηρός από ποτέ, τότε ναι. Δε σου αφαιρεί απλώς το δικαίωμα της ζωής, σε ταπεινώνει και σε καταδικάζει σε ένα ζωντανό – νεκρό κόσμο που δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δεχτεί σιωπηλά και αθόρυβα τη μοίρα του. Τον ψυχικό και σωματικό θάνατό του."

"Είμαι ένα βαγόνι" από τους "Φεγγίτες" μας

Aπό την Νεράιδα μου Litsa Delniotou
Eυχαριστώ πολύ! <3