ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΦΙΓΓΩ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σήμερα, τριγυρίζει στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο τραγούδι που θα δείτε παρακάτω και συνάμα, τριγυρίζουν και κάποιοι στίχοι από την "Φυγή". 

"Η Φυγή" είναι το τελευταίο ποίημα που πήρε τη θέση της στο πρώτο μου βιβλίο με τίτλο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" και ομολογώ πως μια αδυναμία παραπάνω της την έχω.

Αφού γυροφέρνουν το μυαλό μου τόσο έντονα σήμερα, είπα να τα ενώσω και να τα έχω εδώ, μαζί. Να θυμάμαι όταν ξεχνάω, που δεν ξεχνάω, δηλαδή ξεχνάω αλλά επανέρχομαι. 

Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη; 

 

Κάθε βράδυ που κοιτώ τον ουρανό και σε βλέπω να λάμπεις σαν προβολέας, που φωτίζει τη σκηνή ενός αρχαίου θεάτρου, νιώθω πως βρήκες επιτέλους τον προσωπικό σου δρόμο, την Ανάπτυξη εκείνη, που εδώ δε θα μπορούσες ποτέ να επιτύχεις επειδή σε κάθε κενό «διάδρομο» που θα ’βλεπες θα «βούταγες» στη μαύρη τρύπα που κάποιοι είχαν περίτεχνα καλύψει με ένα πυκνό χαλάκι μπλε.

Μπλε έντονο, σκοτεινό, σαν εκείνο της ταραχώδους θάλασσας που στόχο έχει να καθαρίσει το βυθό από οποιοδήποτε σκουπίδι.
Μα εσύ το μπλε το είχες ταυτίσει με το Αιγαίο! Και μ’ άρεσε αυτό! Και σ’ άρεσε και σένα! Και κάπου εκεί ανοίγαμε το δικό μας παράθυρο δίπλα σε ένα κύμα που έβγαζε στην αμμουδιά ροζ αστερίες.

Σου άρεσε να βοηθάς ουσιαστικά τον κόσμο, μου χάρισες την ιατρική σου ρόμπα.
Σου άρεσε να προσφέρεις, μου χάρισες ένα αμάξι, που μετακινούσες φάρμακα σε σπίτια ανθρώπων, που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν
Σου άρεσε να χαμογελάς, μου χάρισες μια μαριονέτα – κλόουν, που νιώθω πως είχα αντικρίσει σε θέατρο σκιών, όταν ήμουνα παιδί.
Σου άρεσε να μου κρατάς το χέρι, μου χάρισες ένα στηθοσκόπιο για να το νιώθω πλάι στην καρδιά μου.
Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια!
Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα.

Σου άρεσε!
Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα.
Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε.

 

Δεν φεύγουνε οι άνθρωποι! Δε φεύγουνε! Κάπου πάνε και ξαναγυρνάνε! Μέσα από εμάς! Μέσα από τα έργα, την αγάπη, τις πράξεις, την πίστη, τη δύναμή μας! Εκείνη τη δύναμη που λέει «ύψωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρα»! Προχώρα ακόμα κι αν χρειαστεί να συρθείς και να ματώσεις το σώμα όλο! Προχώρα, όχι γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή, αλλά γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις! Γεννήθηκες για να προχωράς, η ροή της ζωής αυτό μας δείχνει! Δεν πάει πίσω η ζωή, δεν πάει, τη ροή της μπορείς να ακολουθήσεις! Όσο κουράγιο κι αν χρειαστεί, εσύ αυτό συνέχισε να κάνεις! Προχώρα! Με το κεφάλι ψηλά, σύρσου μα προχώρα!

#Η_Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ελεύθερος_στίχος
#Εκφράσου
#Δημιουργώ


Είναι από εκείνα τα τραγούδια που ενώ οι στίχοι είναι κάπως θλιβεροί, η μουσική σε ξεσηκώνει.
Μου αρέσει αυτό το οξύμωρο.

Ηρώ - Τίποτα

Στίχοι:  

Ηρώ

Μουσική:  

Ηρώ

Δεν έμεινε τίποτα τώρα, δεν έχω τα πήρατε όλα
καρέκλες, πικάπ, συγκινήσεις χαμένα.
Μαζεύω αποτσίγαρα, στάχτες, τις ενοχές μου στις πλάτες
δαγκώνω κλειδιά, αναμνήσεις και φεύγω.

Τίποτα δε θέλω πια να θυμάμαι, τίποτα
τίποτα, μπλουτζίν ξεβαμμένα τα χρόνια, ύποπτα.

Κραγιόν, μακιγιάζ στον καθρέφτη
ομορφαίνω το χρόνο τον ψεύτη
Πώς πέρασαν τόσοι χειμώνες για σένα

Κοιτάζω το φως, δε φοβάμαι, αγάπες και όρκοι ας πονάνε
τα χέρια μου σφίγγω και τρέχω στους δρόμους.