ΕΓΩ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΠΙΑ ΚΙ ΕΣΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΕΤΟ

"Μου είπανε πως λειτουργώ μη συνειδητά και παραπλανώ πολλές φορές τις συμπεριφορές και τις ελπίδες των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι μία θετική ενέργεια – δύναμη, που στόχο έχω να ελευθερώσω τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου με τρόπο που ο καθένας μόνος θα ανακαλύψει.

Μου είπανε πως προκαλώ διανοητικές διαταραχές, μα απάντησα πως εκείνοι ξεπέρασαν τις αποστάσεις. Είχα πυξίδα – οδηγό, για να τους δείχνω τον δρόμο που έπρεπε να διαβούν για να με συναντήσουν, μα σε μια στιγμή αδυναμίας με πετάξαν και με ποδοπάτησαν με δύναμη στο χώμα. Και εγώ στάθηκα εκεί, σηκώθηκα, όρθωσα το ανάστημά μου και τους έδωσα το χέρι για να με ακολουθήσουν, όμως εκείνοι σαν γνήσιοι, άγριοι εξερευνητές, μου έστριψαν την πλάτη και με άφησαν δεμένη σε έναν κισσό, να τους βλέπω να ξεμακραίνουν.

Κι ύστερα!
Ύστερα που χάθηκαν και βρέθηκαν στα προσωπικά τους «ανεξιχνίαστα» και αδιέξοδα μονοπάτια, μου είπαν ότι έφταιγα, που τους άφησα να ζήσουν μακριά μου. Αλλά έτσι είναι. Πάντα τα λάθη και τις ευθύνες τις επιρρίπτουμε σε άλλους, για να μην αντικρύσουμε ποτέ τον εαυτό μας μέσα σε όλα εκείνα που έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να αποφανθούμε. Γιατί όλα αυτά ζωή προμηνύουν και αποφάσεις στιγμών, που ανήκουνε σε μια διαδρομή, που είναι τα «φτερά» του προσωπικού μας «λευκού αλόγου».

Ας είναι! Το προσπερνώ…
Είμαι εκεί, για να τους δείξω τη μόνη διαδρομή, που οδηγεί στην ανακάλυψη του εαυτού, που παγιδεύτηκε σε έναν ιστό αράχνης, που το ίδιο το μυαλό επέλεξε να δημιουργήσει.

Είμαι εκεί!
Κι ας μη με βλέπουνε, είμαι εκεί!
Τους δίνω τη δυνατότητα να θυμηθούνε.
Να ονειρευτούνε ξανά, να ζήσουνε, σαν το μικρό εκείνο ζουζούνι, που ξεμπλέχτηκε από τον ιστό και έχει όλη τη δύναμη και τη χαρά για να πανηγυρίσει για όλα εκείνα που του δόθηκαν και μπορεί για άλλη μια φορά να αναπροσδιορίσει.

Και θα το κάνει!
Θα το κάνει, γιατί η δύναμή μου είναι τόση, που μπορεί να επανεκκινήσει τους τροχούς του πιο παλιού αμαξιού, που κάποιος πάρκαρε σε ένα μισογκρεμισμένο λεβητοστάσιο, που ονόμασαν παλιά αποθήκη και ξέχασαν πως ο καυστήρας που φιλοξενούσε ηταν ικανός για να αναθερμάνει όλους εκείνους τους ψυχρούς προσωπικούς μας τόπους.

Με μελέτησαν πολλές φορές συνειδητά, μα τους είπα πως γεννήθηκα για να προσαρμόζομαι, να ξεχωρίζω, να εμπλουτίζομαι, μα πάνω απ’ όλα να μη χαλιναγωγούμαι.
Το μόνο που επιθυμώ είναι οι άνθρωποι να καταφέρουν να προσδιορίσουν πλήρως τον αληθινό, εσωτερικό μου κόσμο.
Και αυτός ο κόσμος περικλείει και όχι εσωκλείει εκατομμύρια ανθρώπους.
Όλους τους ανθρώπους.

Παρόλο που με αδίκησαν και με κατέστρεψαν ξανά και ξανά, είμαι εδώ για να τους δείχνω τον «σωστό» θεωρητικά δρόμο."

~~ Από την "Ιδιοσυγκρασία" που συναντά κανείς στους "Φεγγίτες" μας
Alexandra μου σε ευχαριστώ για την ερμηνεία, ίσως στο πιο δύσκολο ποίημα της συλλογής και ξέρω πως δεν βοηθάει καθόλου στην ανάγνωση!
Μπράβο, μπράβο, μπράβο! Ευχαριστώ πολύ!

 Σταύρος ή Σταυρός;
Από εκείνες τις λέξεις τις διάφορες, που κάνουν τη διαφορά!
Από εκείνα τα ονόματα, που κρύβουν χάρη μέσα τους!
Από εκείνα τα σύμβολα, που πίστη και ελπίδα φέρουν!

Είσαι ένας ταπεινός βοσκός και προστατεύεις με έναν αόρατο μανδύα τα πρόβατά σου.
Ζεις σε μια σπηλιά, που μου θυμίζει φάτνη και το κρύο που μπήγεται στα κόκαλά μου με κάνει να αναζητήσω μια χοντρή κουβέρτα.

Μια βυσσινιά βελέντζα σε βλέπω να κρατάς και όταν μου τη δίνεις την αρπάζω με μανία.
Ούτε που σκέφτομαι μήπως την έχεις κι εσύ ανάγκη.

Σε βλέπω να κατευθύνεσαι στο τέλος της σπηλιάς και εκεί να είναι μια όμορφη κυρία που κρατάει λίγα άνθη στο χέρι της. Ξέρω! Εγώ ξέρω!

Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά έχεις καταφέρει να ανάψεις φωτιά στο κέντρο της σπηλιάς, που θυμάμαι πολύ καλά πως ξύλα δεν υπήρχαν.
Μόνο εσύ θα μπορούσες, με τα χέρια σου! Τα γυμνά, μα ταλαντούχα και θαυματουργά σου χέρια!

Το φως της φωτιάς είναι τόσο δυνατό, που μπορώ πια με ευκολία να διακρίνω τις τοιχογραφίες που κοσμούν τη σπηλιά.
Πολλές ανθρώπινες αναπαραστάσεις, πολλές καθημερινές στιγμές, πολλά σύμβολα αξίας και πολλά ακατανόητα σχέδια, που είμαι σίγουρη πως συμβολίζουν όμορφα συναισθήματα, γιατί αυτά τα κατανοεί πλήρως η καρδιά μου. Εκείνη ξέρει! Αυτό είναι αρκετό.

Σταύρος ή Σταυρός;
Από εκείνες τις λέξεις τις διάφορες, που κάνουν τη διαφορά!
Από εκείνα τα ονόματα, που κρύβουν χάρη μέσα τους!
Από εκείνα τα σύμβολα, που πίστη και ελπίδα φέρουν!

Σε είδα σε πολλά ανθρώπινα κορμιά με έκφραση ποικίλων τρόπων και ένιωσα να χαράσσονται οι στιγμές μέσα μου, που σε έσφιγγαν στη χούφτα τους, ενώ ήσουνα κρεμασμένος στο λαιμό τους.

Σε είδα να ανεβαίνεις στο Γολγοθά, επάνω σε ματωμένες πλάτες και να στέκεσαι αγέρωχος, υπερήφανος, δυναμικός επάνω σε μια κορφή που την Ανάσταση συμβολίζει.

Σε εκείνη ακριβώς την κορφή είδα την στάση των ξύλινων χεριών σου να μου θυμίζει πως η αγκαλιά σου είναι αυτό που χρειάζομαι για να ξαποστάσω. Θα ανασυρθώ στις φτερούγες σου, θα ξεκουραστώ και όταν ανασηκωθώ θα έχω άλλη δύναμη και άλλη χάρη! Το ξέρεις! Και αυτό μου αρκεί!

~~ Από τον "Σταυρό" που συναντά κανείς στους "Φεγγίτες"
Ευχαριστώ Μενη μου για την τόσο τρυφερή σου ερμηνεία!

 

 

 

 

Θέλω να φωνάξω μα δε βγαίνει φωνή.

Θέλω να κλάψω μα δεν κυλάει δάκρυ.

Θέλω να μιλήσω μα δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.

Θέλω να πω όσα δε τόλμησα ποτέ μου μα τα κλειδώνω στο μαύρο σεντούκι της ψυχής μου!

Προσπαθώ να περπατήσω μα μένω κολλημένη, στάσιμη στον συνήθη Εαυτό μου.

Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα μα σαν αντικείμενα κέρινου ομοιώματος μένουν εκεί άπραγα να στολίζουν την επιφανειακή μου βιτρίνα.

Νιώθω τη βαριά ανάσα μου μα δεν ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου.

Ακούω ήχους από γύρω μου μα δεν αισθάνομαι τον κόσμο που δραστηριοποιούμαι.

Είναι σα να είμαι άνθρωπος αλλά και σα να μην είμαι κιόλας!

Σα να έχω σάρκα με οστά μα σα να μην έχω εγκέφαλο και νεύρα για να κινήσω το σώμα μου.

Δεν είναι πως νιώθω ρομπότ! Είναι που οι άλλοι με ανάγκασαν να γίνω! Κι εγώ απλώς υπάκουσα!

Κι όχι πως τους χρεώνω τα λάθη μου! Τους πιστώνω όμως την ώθησή μου σε αυτά!

Είμαι άνθρωπος;

Δεν είμαι;

Είμαι μια φιγούρα;

Μια μαριονέτα;

Ένα ριγμένο κουτάλι στον ωκεανό;

Είμαι ένα τίποτα;

Είμαι τα πάντα, όλα;

Είμαι ο αληθινός μου εαυτός;

Ή μήπως το ορόσημο κάποιου άλλου;

Είμαι;

Αισθάνομαι;

Ζω;

Αναρωτιέμαι;

Γιατί αναρωτιέμαι!

Ο ζωντανός οργανισμός ρωτάει;

Απαντάει;

Αναλώνεται;

Ελπίζει;

Ορίζει;

Γεννά;

Αγαπά;

Ένα είναι σίγουρο!

Αισθάνεται!

Κι εγώ αισθάνομαι!

Καταπλακωμένη από χιλιάδες μίτους Αριάδνης μπορώ ακόμη να αισθάνομαι.

_______

Απόσπασμα από το ποίημα "Ελευθέρια Πορεία" που έχω χαρακτηρίσει "μετάγγιση". Μας το απέδωσε με άκρως θεατρικό τρόπο η αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou. Θεωρώ πως ότι και να πω είναι λίγο για να περιγράψω το τρόπο που μας το ερμήνευσε, γιατί στην ουσία αυτό έκανε! Το βλέμμα, τα λόγια, η έκφρασή της, μοναδική! Ούτε ο καλύτερος ηθοποιός έτσι! Νομίζω πως αυτό δείχνει το πόσο το αγάπησε! Ευχαριστώ για την μοναδική σου απαγγελία! Λάτρεψα τον θεατρινισμό μου! <3

 

 

Ο στρατιώτης ξεκίνησε!

Ο αξιωματικός ειδοποίησε!

Ο πύργος προστάτεψε!

Το άλογο έτρεξε!

Ο βασιλιάς εξολόθρευσε!

Η βασίλισσα αιχμαλωτίστηκε!
Άμοιρη βασίλισσα!

Τι κρίμα….
Το παιχνίδι έληξε!

Η βασίλισσα για άλλη μια φορά εκτός!

Εκεί που ανήκει!
Με κοιτάς με καμάρι! Θέλεις την επιβράβευσή μου! Τα συνήθη συχαρίκια μου!
Σηκώνομαι όρθια χωρίς να σου ζητήσω την άδεια! Χωρίς να με προτρέψεις!

Σε κοιτάζω στα μάτια και τείνω το χέρι να συγχαρώ!

Δεν ανταποκρίνεσαι! Φοβάσαι μην προκύψει ανακωχή!
Σε κοιτάζω και γελάω! Γελάω τόσο δυνατά που τρίζει ο τόπος!

Φοβάσαι! Αυτή τη φορά φοβάσαι!

Το ξέρω! Το βλέπω! Το οσμίζομαι! Το αποζητάω!
Σήμερα έπαιξα σκάκι με τον εαυτό μου και έχασα!

Δεν ήταν η πρώτη φορά!

Δε θα είναι η πρώτη φορά!

Πάντα όμως η κάθε του αρνητική εξάλειψη θα πονάει το ίδιο!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να χάσεις!

Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις!

Θέλει μαγκιά να μιλάς για τον εαυτό σου κάθε μέρα που χιλιάδες ψεύτικοι εαυτοί σε περιτριγυρίζουν και θέλουν να κλέψουν τη ζωντανή ψυχή σου!
Ανασυγκροτείσαι!

Το βλέπω!

Το ξέρω!
Σηκώνεσαι όρθιος και θεριεύεις με όλα τα δεινά μπροστά μου!

Μοιάζεις τεράστιος! Άγριος! Κακός!

Ωρύεσαι! Θέλεις και πάλι να με τρομάξεις!
Όχι δε θα σου κάνω το χατίρι!

Εκτός από τους εφιάλτες μου, εσύ ο ίδιος ήσουν, είσαι και θα είσαι τα φωτεινά όνειρά μου! Οι επιθυμίες μου! Οι στόχοι! Το αρχέγονο φινάλε μου!
Σε κοιτάζω κατάματα με μάτια που καίνε από ελπίδα και όνειρα!

Αρχίζεις να υποχωρείς! Γλυκαίνεις!
Και ξάφνου είμαστε παιδιά!

Εγώ σε μια πάπια και εσύ σε έναν αετό!

Εγώ στη λίμνη και εσύ στον αέρα!
Σου φωνάζω! Σου χαμογελώ!

Με χαιρετάς! Μου «πετάς» ένα σύννεφο κάτω!
Το πιάνω! Κι είναι αστείο!

Σαν το «βαμβάκι» που έβλεπα στον ουρανό παλιά και του άλλαζα σχήμα και χρώμα!
Και ξάφνου μια φωνή ακούγεται από μακριά!

Βλέπω το γνωστό τραπέζι να περιμένει πρωινό για δυο!
Ξέρω…

Άλλο ένα «δείπνο» έχει μόλις αρχίσει….!
_____________


Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Δείπνο", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

Από την αγαπημένη μου Μενη Σειριδου που το πλαισίωσε με τον μοναδικό τρυφερό της τρόπο και την μελιστάλαχτη φωνή και παρουσία της!

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

__________

Στην παρουσίαση στο Social Art Θεσσαλονίκης, είχαμε όλα τα στοιχεία!

Θεατρινισμό, Τρυφερότητα, Δορικότητα, Συναίσθημα και Καινοτομία.

Σήμερα, παρακολουθήσατε τις κυρίες που μας πρόσφεραν τα δύο πρώτα!

Σας ευχαριστώ!!! <3