Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ, ΘΕΛΕΙ ΚΙ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΤΟΥΣ ΕΧΩ!

Eκφραστικοί μου, καλημέρα.

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Πριν μπω στο κυρίως θέμα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έζησα πριν λίγες μέρες και με έβαλε σε σκέψεις. Βασικά, όλοι θα ξέρετε τη ρήση: "μακριά απο νοσοκομεία". Ε εγώ τις τελευταίες μέρες τα είχα από κοντά, όχι για προσωπικό θέμα αλλά λόγω αγαπημένου μου προσώπου, μπαινόβγαινα. Λοιπόν, έχω να σας διηγηθώ δυό περιστατικά αν και πιστεύω πως σίγουρα τα ξέρετε, τα έχετε συναντήσει και σε πιο μεγάλο βαθμό αλλά μιας και έχω φοβία με τα νοσοκομεία και τους γιατρούς δεν τα πολυεπισκέπτομαι, οπότε αυτά που συνάντησα μου μείνανε κάπως.

Πρώτον! Πως βάφονται έτσι οι καθαρίστιες εκεί μέσα;!!

Εγώ και άβαφη πάω στη δουλειά μου και αχτένιστη πολλές φορές και εκεί μέσα συνάντησα και μαλλί κομμωτηρίου και μακιζιάρ υπερβολικό, για πρωί μάλιστα. Συγνώμη αλλά μου έκανε εντύπωση, τρομερή μάλιστα. Εκείνη με κοίταζε σαν εξωγίηνη, όταν της ζήτησα χαρτικά επειδή θα έπρεπε να ξέρω πως αυτά τα φέρνουμε από το σπίτι!!! και εγώ την κοίταζα σαν σαν απορημένη εξωγίηνη όταν το αιλαινερ της κόντευε να φτάσει στο αυτί της. Μα πάμε καλά; Η κοπέλα ήταν λες και γύριζε από μπουζούκια. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, βάψιμο και μαλλί σε υπερβολικό βαθμό.. Εντάξει, ο καθένας ότι θέλει κάνει αλλά μου φάνηκε κάπως αστείο. Συγνώμη αλλά τι να πω, ψέματα;
Μα να φέρνουμε χαρτί από το σπίτι μας; Πάμε καλά;

Και συνεχίζω, το δεύτερο περιστατικό που με επηρέασε κάπως. Στο δωμάτιο, υπήρχε ένας κύριος, πάρα πολύ ταλαιπωρημένος κι όταν λέω  πάρα πολύ ταλαιπωρημένος, το εννοώ. Πρώτον, δεν είχε κανέναν δικόν του εκεί, δικό του άτομο, εμφανίστηκε μετά απο τρις μέρες. Δεύτερον, πολλά προβλήματα υγεία, σημαντικά και τρίτον φαινόταν σαν χαρακτήρας κάπως δύστρωπος να το πω. Ε όλα αυτά τον έκαναν συνεχώς να φωνάζει και να ενοχλεί. Από τη μία τον συμπονούσες αλλά απο την άλλη, όταν περνούσαν οι ώρες και είχες και τα δικά σου προβλήματα, ενοχλιόσουν και έλεγες ας κοιμηθεί να ηρεμήσουμε. Τελος πάντων, μην σας τα πολυλέω, θέλω να καταλήξω στο εξής. Ο άνθρωπος όπως σας είπα, δεν είχε δικό του άτομο εκεί κι επίσης φαινόταν να μην είχε και χρήματα για αποκλειστική, με αποτέλεσμα συνέχεια να ζητά πράγματα και να καλεί τις νοσοκόμες, άλλες έρχονταν, άλλες δεν έρχονταν. 'Άλλες του μιλούσαν όμορφα και άλλες όχι. Κάποια πράγματα, δηλαδή νερό ή άλλα παρεμφερή, του τα παρείχαμε κι εμείς αλλά κάποια άλλα δεν γινόντουσαν, οπότε εκεί περιμέναμε τις νοσοκόμες που μερικές ξαναλέω ήταν ευγενέστατες, περιποιητικές και έκαναν το λειτούργημα που επέλεξαν να κάνουν. Κατανοώ τα προβλήματα και ξαναλέω πως γινόταν ενοχλητικός, όμως όταν ένας άνθρωπος σου λέει δώσε μου το χέρι σου να σηκωθώ λίγο γιατί πιάστηκα, του το δίνεις, πόσο μάλλον όταν φοράς γάντια. Ε ο άνθρωπος φώναζε να τον σηκώσουν και δεν ερχόταν κανείς, ε και εγώ που είμαι και ψυχοπονιάρα πήγα μέσα να τους το πω και η γλυκυτάτη κατά τα άλλα νοσοκόμα, μου λέει σας ευχαριστούμε κυρία και μου κλείνει την πόρτα στη μούρη!!!! Να επισημάνω, πως θα μπορούσε να είναι ο μπαμπάς της; Το ξέρει, φαντάζομαι. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι και στη πορεία, ήρθαν άλλες κοπέλες και τον βοήθησαν. Καταλαβαίνω πως έχουν πάθει την λεγόμενη ανοσία αλλά δεν καταλαβαίνω πως βλέπεις έναν ανήμπορο άνθρωπο και κάνεις πως δεν τον ακούς ενώ εδώ και ώρα ωρύεται. Είναι κρίμα, πραγματικά λυπηρό γεγονός.

Και συνεχίζω στην ανάρτηση που είχα εξαρχής σκοπό να κάνω που δεν είναι άλλη από την παρουσίαση που έκανα πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη.

Το ό,τι αργά ή γρήγορα θα κατάφερνα να επικοινωνήσω τα βιβλία μου μέσω παρουσιάσεων ήταν για εμένα δεδομένο. Μπορεί να μην είχα τις κατάλληλες γνωριμίες, μπορεί να μην είχα ιδέα πως πρέπει να κινηθεί κανείς στο χώρο, μπορεί να μην είχα χρόνο και άτομα για να με βοηθήσουν στο απαραίτητο "ψάξιμο", είχα όμως τόση θέληση και σιγουριά πως θα τα καταφέρω, οπότε για εμένα ήταν σίγουρο πως θα γίνει πράξη απλώς δεν ήξερα το χρόνο. Αυτό όμως που δεν περίμενα ποτέ, την αγάπη του κόσμου ήμουν σίγουρη πως θα εισέπραττα αλλά αυτό που δεν περίμενα είναι να μου φέρνανε και δωράκια. Αυτό όχι και πραγματικά νιώθω τυχερή, ευλογημένη και ευγνώμων.

Ένα μικρό δείγμα, εδώ:

Λουιζίτα, Αλεξάνδρα, Γιώτα και Ελένη, σας ευχαριστώ από καρδιάς!

 ( ο στυλός και η πεταλούδα είναι από την παρουσίαση της Αθήνας)

Επίσης, έχω λάβει και πάρα πολλά βιβλία. Εμείς οι νέοι άνθρωποι που παλεύουμε για το όνειρό μας, ανταλλάσουμε τα βιβλία μας. Εγώ σαν πιο τυχερή, έχω την χαρά να έχω και πιο γνωστών ονομάτων τα βιβλία και θερμά τους ευχαριστώ!

Η ανθοστήλη αδικείται! Ήταν πανέμορφη και ήταν δώρο από την Αλεξάνδρα μου! Σίγουρα συναντάτε αυτό το όνομα συχνά στο ιστολόγιό μου αλλά έτσι είναι, όταν αγαπηθώ και αγαπήσω κάποιον άνθρωπο, θέλοντας και μη πάμε πακετάκι. Τους αληθινούς ανθρώπους μου δεν τους προδίδω εγώ! <3

Και όχι μόνο τους έχω για πάντα (ευελπιστώ) τους πληθαίνω κιόλας! Και κάπως έτσι εμφανίστηκε και η Μένη! Ήταν αναγνώστρια των βιβλίων αλλά πλέον είναι φίλη και για εμένα πολύτιμη! Η Μένη και η Αλεξάνδρα μου χάρισαν τον προτζέκτορα! Δεν μου είπαν πως τον νοίκιασαν αλλά το κατάλαβα! Πόσο ευλογημένος άνθρωπος είμαι που τις έχω; Ότι και να πω, θα είναι λίγο! Άσχετα από τα τεχνικά προβλήματα ποτέ δε θα ξεχάσω τα όσα κάνατε για εμένα!

Και συνεχίζω με νέα δώρα και αυτά είναι οι νέοι άνθρωποί μου και δε με νοιάζει, οτι θέλω να πω θα το πω, τι μπλοκ έκφρασης είμαστε άλλωστε, αλλά χαίρομαι γιατί κατανοώ πολύ καλά τι συμβαίνει γύρω μου και πολλοί θεωρούσαν πως δεν θα τα καταφέρω αλλά εγώ και τα κατάφερα και βελτιώνομαι και  σε νέο εκδοτικό υπέγραψα συμβόλαιο και το νέο βιβλίο όπου να 'ναι θα βγει και καθόλου δεν έχω αλλάξει σαν άνθρωπος και χαρακτήρας και δεν το έχω και σκοπό φυσικά. Σε έναν κόσμο που επιλέγει από φόβο να μη μιλάει για όσα τον κάνουν χαρούμενο, εγώ θα συνεχίζω να λέω όσα νιώθω.

Και τώρα θέλω να μοιραστώ μαζί σας ακόμη ένα δώρο μου, σχόλιο μιας υπέροχης γυναίκας, τη; Γιώτας που συνάντησα από κοντά για πρώτη φορά και μου έστειλε τα εξής λόγια - θησαυρό:

"Ανέβηκα στο λεωφορείο... Κάθησα και έβγαλα απ¨τη τσάντα μου τα " λάφυρα της ψυχής μου ".... Ξάφνου χάθηκε το βουητό του λεωφορείου και της κίνησης.. .Ο κόσμος γύρω μου έπαψε να υπάρχει... Άρχισα να ταξιδεύω στις αράδες... Να ρουφάω κάθε λέξη... Και να βρίσκω μέσα κάτι απ΄το εγώ μου.. .Κάτι άρχιζε να αγγίζει τον εσωτερικό μου κόσμο.... Σα να έβρισκα μέσα στις σελίδες σκέψεις και επιθυμίες δικές μου... Κομμάτια του δικού μου εαυτού....!!!!!! Μια αόρατη δύναμη ξάφνου με κάλεσε να δω έξω απ¨το παράθυρο... .ίσα που προλάβαινα να κατέβω στη στάση μου πριν τη χάσω... .Κατέβηκα με ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτης επιθυμίας... Με τη μόνη σκέψη να βρεθώ στο σπίτι μου...Και να ξαναρχίσω το ταξίδι μου στις σελίδες που τόσο με άγγιξαν...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και να ξέρεις Κική μου πως το ταξίδι μου δεν τελείωσε.... Και αν τελειώσει θα το κάνω ξανά και ξανά.... Μέχρι να γίνει ένα με το είναι μου...Με την ψυχή μου....Τέτοια ταύτιση....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ευχαριστώ ποιήτρια της καρδιάς μου που μπήκες στη ζωή μου έτσι απρόσμενα...Θα είμαι μαζί σου συνοδοιπόρος σε όλα τα ταξίδια σου....!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"


Και έχω και συνέχεια από μία άλλη νέα μου εκπληκτική φίλη:

" Στις 29 του Οκτώβρη στο ζεστό και φιλικό χώρο του Social Art απολαύσαμε την παρουσίαση των δύο βιβλίων -ποιηση σε ελεύθερο στίχο της Kikh Konstantinou
Τα Λάφυρα της Ψυχής μου και οι Φεγγίτες της Ζωής μου !! Δέν περίμενα οτι θα μου άρεσαν τόσο ! Ξεχωριστή πένα! Καλοτάξιδα να είναι!"

Γιώτα και Μαρία σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!
Ακόμη μία αναφορά θέλω να κάνω για την Μαρία που επίσης γνώρισα εκείνη την ημέρα. Με το που μπήκε μέσα μου λέει ήρθα να δω από κοντά αυτά τα μάτια τα φωτεινά και τελικά ναι, έτσι είναι. (κάπως έτσι μου το είπες δεν το θυμάμαι καλά αλλά πολύ χάρηκα να μην το πω;)

Και ενα θερμό θερμό Ευχαριστώ στην δική μας Ρένα Χριστοδούλου που ενώ δεν κατάφερε να παραστεί και με το βιβλίο με στήριξε και τις ευχές της μέσω της Μαρίας μου έστειλε. Συγκινημένη νιώθω και ευχαριστώ πολύ. Είναι πραγματικά ευλογία να εισπράττεις τόση αγάπη από κοντά. Γιατί καλά τα τρυφερά τα λόγια από μακριά αλλά τελικά το από κοντά έχει άλλη χάρη.

Τι άλλο να πω, δεν ξέρω. Βασικά ότι και να πω είναι λίγο μπροστά στη ζεστασιά που πήρα. Και επειδή στο μέλλον θέλω να μοιραστώ μαζί σας πιο "εσωτερικά" κομμάτια της παρουσίασης, με τους ανθρώπους που την πλαισίωσαν γιατί μπας και γίνεις αναγνώστριά μου, γίνεσαι αυτόματα και αφηγητής τους (στην Αθήνα διάβασαν ποιήματα οι αναγνώστες τους, άτομα που είχαν τα βιβλία και τα αγάπησαν όπως εγώ - αυτό συνέβη τελευταία στιγμή και έκτακτα όμως εμένα μου άρεσε τόσο πολύ που λέω μα όπως με τιμάν να τους τιμήσω κι εγώ με το να διαβάσουν εκείνοι ό,τι τους άρεσε και τελικά αυτό αποδείχθηκε σε μεγάλη και δυνατή στιγμή σε κάθε παρουσίαση και αυτό γιατί διαβάζουν ότι εκείνοι αγάπησαν και πραγματικά ο τρόπος που τα μεταδίδουν είναι εξαιρετικός! Αυτό έχω σκοπό να το συνεχίσω).

Αυτά για την ώρα! 
Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί μου!

Σημασία δεν έχει πόσους συμμάχους έχεις αλλά ποιούς έχεις και εγώ έχω τους καλύτερους γιατί όλη τους η αγάπη και η στήριξη δεν έχει κανένα σκοπό και όφελος, πέραν των συναισθημάτων και της αλήθειας τους! 

Σας ευχαριστω! <3

Ευχαριστώ και στα υπέροχα άτομα που απαρτίζουν το  SOCIAL ART, Ελένη Μελετίδου και Πετρούλα Μητακίδου!