Η ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡΩΝ ΣΤΙΣ ΓΑΛΑΤΣΑΔΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

"Kαθώς ο Νίκος με τη Στεφανία, πιασμένοι χέρι χέρι, απομακρύνονταν από τη στάση του τρένου, το καθοριστικό εκείνο σημείο που έμελε να είναι ένας καλός οιωνός, μία αφετηρία κοινής ζωής, γεμάτη από αγάπη και πολλές όμορφα, υποσχόμενες στιγμές, πρόσεξαν πως λίγα μέτρα πιο πέρα από αυτούς, ένα ζευγάρι κοντά στις δικές τους ηλικίες, καθισμένοι σε ένα ξύλινο, μισοσπασμένο παγκάκι διαπληκτίζονταν έντονα.
Οι φωνές, ήταν δυνατές και ο λυγμός στη φωνή της κοπέλας ήταν ξεκάθαρο σημάδι πως έκλαιγε.
Ξαφνικά, μια τσιμπιά ευαισθησίας έκανε την Στεφανία να ταραχθεί.
Ένιωσε άσχημα που εκείνη έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα από εκείνη μια κοπέλα, μια κοπέλα που θα μπορούσε να ήταν εκείνη, πονούσε και μάλιστα πολύ.
Ήξερε πως ήταν… είχε βρεθεί σε αυτή τη θέση και θυμόταν πως είναι, παρόλη τη χαρά της μπορούσε να θυμηθεί τον πόνο κι ενίοτε την οργή.
Κοίταξε τον Νίκο στα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβει αν εκείνος, ένιωθε το ίδιο. Το βλέμμα του μαρτύρησε πως κάτι μέσα του ταλαντευόταν, αλλά το χαμόγελο που απλόχερα της χάρισε, έδιωξε τα όποια γκρίζα, σύννεφα σκέψεων φώλιασαν, έστω και για λίγο, στο μυαλό τους.
Την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε με πάθος. Εκείνη ανταπέδωσε και λόγια, υποσχόμενης, δυνατής αγάπης, έδωσαν το παρόν.

Προσπέρασαν το ζευγάρι, που μέχρι πριν τσακωνόταν τόσο δυνατά ώστε κατάφερε να τους επηρεάσει και ως δια μαγείας, δεν γύρισαν πια να κοιτάξουν… ούτε καν από περιέργεια.

Ο άντρας σηκώθηκε από το παγκάκι και κοιτάζοντας την κοπέλα με συμπόνια έφυγε. Εκείνη έμεινε εκεί, ασάλευτη, με σκυμμένο το κεφάλι να «μετράει» τις πέτρες που ακουμπούσαν στα παπούτσια της. Ήταν ελάχιστες, σε αντίθεση με τα δάκρυά της, που πλέον τα ξέπλεναν."

__________

Η Αγάπη Δηλώνει Παρών στις Γαλατσάδες, Βόρεια Εύβοια.
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπημένη μου φίλη, Dimitra Vasiliou 

 

 

Γαλατσάδες Ευβοίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

  Οι Γαλατσάδες ή Γαλτσάδες {επίσημη ονομασία “αι Γαλατσάδες”} είναι ορεινό χωριό του Δήμου Ιστιαίας - Αιδηψού, χτισμένο σε πλαγιά του όρους Τελεθρίου. Χαρακτηριστικό του είναι η θέα προς τον κάμπο της Ιστιαίας, τον Παγασητικό κόλπο και το βουνό του Πηλίου. Πάνω από το χωριό ξεκινάει και απλώνεται πυκνό δρυοδάσος. Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος. Οι Γαλατσάδες έχουν υψόμετρο 469 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και απέχουν 9,5 χιλ από το κέντρο της Ιστιαίας.

Ονομασία

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις εκδοχές για την προέλευση του ονόματος "Γαλατσάδες". Το όνομα πιθανά να προέρχεται από τα μικρά φυτά «γαλατσίδες», που παράγουν ένα γαλακτώδη χυμό. Ίσως να προήλθε από την λέξη “γαλατάδες” επειδή ο τόπος παρήγαγε άφθονο γάλα ή από τη λέξη “καλτσάδες” που με το χρόνο μετατράπηκε σε Γαλτσάδες. Καλτσάδες ονομάζονταν αυτοί που φορούσαν στις κνήμες τους την κάλτσα η οποία φοριόταν με την φουστανέλα.

Ιστορία

Συναντάμε το χωριό με αυτό το όνομα από την περίοδο της τουρκοκρατίας. Η υλοτομία που γινόταν στο Τελέθριο, ήταν πηγή πλούτου για το χωριό και για αυτό οι Τούρκοι ιδιοκτήτες θεωρούνταν πολύ τυχεροί. Ίσως τα ανεκτίμητης αξίας δασικά προϊόντα έκαναν απαραίτητη και την ύπαρξη Τουρκικού Διοικητηρίου στην περιοχή των Γαλατσάδων. Υπολείμματα από τα θεμέλια του τουρκικού διοικητηρίου μπορεί κανείς να δει ακόμη και σήμερα. Υπάρχει ακόμη βρύση κατασκευασμένη από τον Τούρκο Διοικητή Μουσταφά, στη μνήμη του γιου του. Πάνω από τη βρύση υπάρχει επιγραφή, με ημερομηνία 1803, που γράφει: «όποιος περνά και πίνει νερό να συγχωρεί τον μοναχογιό του Μουσταφά». Ο Πέτρος Δικαίος το 1838 αγόρασε από τους Οθωμανούς τις Γαλατσάδες, μαζί με τα γειτονικά χωριά Καματριάδες και Καστανιώτισσα. Το 1843 οι Γαλατσάδες μαζί με τις Καματριάδες πουλήθηκαν στον Ερρίκο Δανιήλ και την Κλάρα Εκκερσάλλ. Το 1864 θα γίνει η διανομή του χωριού στους κατοίκους του. Πολλοί είναι οι θρύλοι και οι παραδόσεις που αναφέρονται στην περιοχή. “Το Γαλτσαδιώτικο νερό είναι παλαβονέρι παλαβώσανε τα παιδιά παλάβωσαν και οι γέροι. Χωριό ‘ναι και Μονοκαρυά χωριό’ναι και Καμάρια. Σαν τις Γαλατσάδες το χωριό άλλο χωριό δεν είναι. Είναι ψηλό και αγναντερό και βρίσκεται στο ρέμα. Παν τα κορίτσια για νερό γυρίζουν φιλημένα”. Αυτούς τους στίχους βρίσκουμε στη δημώδη ποίηση, αφιερωμένους στην ποιότητα του νερού των Γαλατσάδων.