ΦΥΛΛΑ ΞΕΡΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Πέρα απ’ τα μάτια σου πυρακτώνονταν τα λυκόφωτα.
Φύλλα ξερά του φθινοπώρου στροβιλίζονταν στην ψυχή σου.

Pablo Neruda

Φύλλα φθινοπώρου

Του Νίκου Τσούλια // *

Φύλλα στοχασμού, φύλλα ζωής…

Φύλλα πεσμένα – αγκαλιά με το χώμα, στο γνωστό ραντεβού, φύλλα έτοιμα να πέσουν – για να ξανανέβουν ως χυμοί ζωής, ως βλαστοί θαλεροί στα ίδια κλαδιά, φύλλα που παίζουν με τα χρώματα και με την τέχνη, φύλλα που επιΕίναι που η παιδική και όχι μόνο ανεμελιά αρχίζει να συρρικνώνεται σαν μια κουκκίδα στη θύμηση, είναι που ο ήλιος μικραίνει τους κύκλους του, που το φως αδυνατίζει και η ημέρα μαζεύει, είναι που η φθίση και η αποικοδόμηση γνωρίζουν μέρες δόξας, είναι που ο ουρανός αρχίζει να ξαναστέλνει το υγρό δώρο του στη γη, είναι που η φύση ανακαλύπτει τα χρώματα όχι στα λουλούδια αυτή τη φορά αλλά στα φύλλα του φθινοπώρου κι αυτά αρχίζουν το παράξενο ταξίδι τους. Είναι φύλλα στοχασμού, είναι φύλλα ζωής!ζητούν το χώμα για να παίξουν το παιχνίδι της φθοράς και της δημιουργίας, φύλλα που ο σκοπός τους στομώνει στο δρόμο του ανθρώπου, φύλλα που στρώνουν χαλί στο καινούργιο ξεκίνημα της ζωής, φύλλα των χρωμάτων και του φθινοπώρου, φύλλα στοχασμού – φύλλα ζωής, φύλλα παντού… 

Είναι που η παιδική και όχι μόνο ανεμελιά αρχίζει να συρρικνώνεται σαν μια κουκκίδα στη θύμηση, είναι που ο ήλιος μικραίνει τους κύκλους του, που το φως αδυνατίζει και η ημέρα μαζεύει, είναι που η φθίση και η αποικοδόμηση γνωρίζουν μέρες δόξας, είναι που ο ουρανός αρχίζει να ξαναστέλνει το υγρό δώρο του στη γη, είναι που η φύση ανακαλύπτει τα χρώματα όχι στα λουλούδια αυτή τη φορά αλλά στα φύλλα του φθινοπώρου κι αυτά αρχίζουν το παράξενο ταξίδι τους. Είναι φύλλα στοχασμού, είναι φύλλα ζωής! 

 

Και είναι αυτή η συνάντηση του βλέμματός μας στις άπειρες αποχρώσεις των φθινοπωρινών φύλλων που μάς γεννάει το μόνιμο παράπονο της φορτωμένης από τους χρόνους ζωής μας: γιατί και εμείς να μην κάνουμε κύκλους που κάνουν αυτά τα ταπεινά βλαστήματα και να γεννιόμαστε και να ξαναγεννιόμαστε και να ξεπεταγόμαστε από το ξερό κλαδί κάποιας ανάλογης έκφρασης της ανθρώπινης ζωής; Τι παιχνίδι παίζουν τα φυτά και ο ήλιος και η γη και αναδύεται ο καμβάς των φυτοχρωμάτων του φθινοπώρου και το ξανθοκίτρινο γίνεται όλο και πιο σκούρο για να συναντήσει του χώματος τη μονοχρωμία και να χαθεί στης λάσπης την ταπεινότητα; Τι παιχνίδι παίζει η χλωροφύλλη και όλη η ομάδα των χρωστικών στο μοριόκοσμο και μετασχηματίζονται κάνοντας τα φυλλοβόλα δέντρα να φαίνεται ότι χάνουν τη φυλλωσιά τους και να παίζουν με την τέχνη του γκρίζου χρώματος του αποφυλλωμένου ξύλου και με το μιλητό των γυμνών κλαδιών στου χειμώνα τα καμώματα; Τι παιχνίδι παίζει η φύση και προσπαθεί να μιμηθεί την τέχνη του ανθρώπου – ενώ ξέρουμε ότι η τέχνη μιμείται τη φύση – και φτιάχνει πίνακες και πίνακες ζωγραφίζοντας σε όποια γωνία της θέλει;  Τι μηνύματα κουβαλάει ένα χρυσοκίτρινο φύλλο και θέλει να το δώσει μόνο στη γη κρύβοντάς το μες στο χώμα;