ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ... ΣΠΑΝΙΟ ΔΩΡΟ

Tο σπάνιο δώρο

Δημουλά Κική

Kαινούργιες θεωρίες. Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε. Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται αφύσικα το παιδικό τους τραύμα βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια. Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες –ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια– ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις. Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η ανάσα δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους. Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά. Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα η αγκαλιά της μάνας τους. Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο που καταγράφει τους θορύβους του μωρού ώστε ν' ακούτε από μακριά αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους. Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά. Tυλίγονται άγρια γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου, θα σας πνίξουν. Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

(από το H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)