Κοίταξα πέρα, πέρα στον κάμπο, μακριά…
Τον άνεμο αντίκρισα μα δεν θέλησα να ρωτήσω τίποτα, από τα τόσα «παγιδευμένα» ερωτηματικά, που στο μυαλό μου, είχα αινιγματικά, ζωγραφίσει…
Ο «ψίθυρος» του ανέμου, ήταν πάντοτε, το πιο δυνατό μου σημείο…
Οι υποδείξεις άλλωστε είναι πάντα ζωντανές σαν χέρι που δεν κράτησε την ανθοδέσμη που τόσο επιθυμούσε
Διακαώς
Διακαώς
Χτίζονται οι ψεύτικες ζωές των ανθρώπων
Κοίταξα πέρα, πέρα στον κάμπο, μακριά…
Να σου, εσύ, ο Γητευτής, ο μέγας, των πάντων
Ηθελημένα σε κατακτώ και ανομολόγητα σε σκοτώνω με κάθε μου ειλικρινή μου συνέπεια
Η ταυτότητα οδηγεί τον φονιά σε μια οξυδερκή έξοδο επιούσιας συνουσίας
Τοσο απροκάλυπτα έτοιμη
Σαν φάτνη καταγής
Που να ήξερες,
πως το πρόβατο της στάνης, ήταν ύαινα
και μάλιστα, βασιλική
Κοίταξα πέρα, πέρα στον κάμπο, μακριά…
μια βιολέτα με χαιρετούσε
Εξοστράκισε την εξομολόγηση στο Άβατων και εγω παλεύω να της το συγχωρήσω
Στην εξορία
Στην εξορία, εκεί
η βιολέτα, να ανατέλλει ως Ήλιος
Που να φανταστώ
Το φεγγάρι αγανακτισμένο μας άφησε
στην κομητεία της ανεμώνης ταξιδεύει
Βιάσου
Οι εποχές ανθίζουν
και ήρθε ο καιρός για γράμματα
Οι «εσφαλμένοι» να παραμερίσουν
Απόψε η σύγκλητος καλεί τους ταπεινωμένους
~~ Η Σύγκλητος - Κική Κωνσταντίνου
Τον άνεμο αντίκρισα μα δεν θέλησα να ρωτήσω τίποτα, από τα τόσα «παγιδευμένα» ερωτηματικά, που στο μυαλό μου, είχα αινιγματικά, ζωγραφίσει…
Ο «ψίθυρος» του ανέμου, ήταν πάντοτε, το πιο δυνατό μου σημείο…
Οι υποδείξεις άλλωστε είναι πάντα ζωντανές σαν χέρι που δεν κράτησε την ανθοδέσμη που τόσο επιθυμούσε
Διακαώς
Διακαώς
Χτίζονται οι ψεύτικες ζωές των ανθρώπων
Κοίταξα πέρα, πέρα στον κάμπο, μακριά…
Να σου, εσύ, ο Γητευτής, ο μέγας, των πάντων
Ηθελημένα σε κατακτώ και ανομολόγητα σε σκοτώνω με κάθε μου ειλικρινή μου συνέπεια
Η ταυτότητα οδηγεί τον φονιά σε μια οξυδερκή έξοδο επιούσιας συνουσίας
Τοσο απροκάλυπτα έτοιμη
Σαν φάτνη καταγής
Που να ήξερες,
πως το πρόβατο της στάνης, ήταν ύαινα
και μάλιστα, βασιλική
Κοίταξα πέρα, πέρα στον κάμπο, μακριά…
μια βιολέτα με χαιρετούσε
Εξοστράκισε την εξομολόγηση στο Άβατων και εγω παλεύω να της το συγχωρήσω
Στην εξορία
Στην εξορία, εκεί
η βιολέτα, να ανατέλλει ως Ήλιος
Που να φανταστώ
Το φεγγάρι αγανακτισμένο μας άφησε
στην κομητεία της ανεμώνης ταξιδεύει
Βιάσου
Οι εποχές ανθίζουν
και ήρθε ο καιρός για γράμματα
Οι «εσφαλμένοι» να παραμερίσουν
Απόψε η σύγκλητος καλεί τους ταπεινωμένους
~~ Η Σύγκλητος - Κική Κωνσταντίνου
Αχ αυτή η βιολέτα που χαιρετά και ανατέλλει! Τι να πω? Υπέροχοι οι στίχοι σου, Κική μου. Πολλά φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα γλυκια μου
Διαγραφήσε ευχαριστω
φιλια πολλα
Πολύ όμορφο Κική μου, μπράβο σου! Καλή εβδομάδα να έχουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα γλυκια μου
Διαγραφήσε ευχαριστω
φιλια πολλα
Το νιώθω το φεγγάρι εγώ... 😉
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα, Κική μου. 😚
καλημερα γλυκια μου
Διαγραφήσε ευχαριστω
φιλια πολλα
Εξαιρετικό Κική. Μπορεί να επαναλαμβανόμαστε στις κρίσεις μας Κική μας αλλά κάθε φορά η δημιουργία σου μας δίνει κάτι διαφορετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε ψυχή μου.
ευχαριστω καλε μου φιλε
ΔιαγραφήI see your blog daily, it is crispy to study.
ΑπάντησηΔιαγραφήYour blog is very useful for me & i like so much...
Thanks for sharing the good information!
หนังออนไลน์
thanks my friend
Διαγραφήthanks my friend
ΑπάντησηΔιαγραφή