Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ



Αναγέννηση.
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή.
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.


Αναγέννηση - Όλγα Ρουβήμ
Το ποίημα «Αναγέννηση» βραβεύθηκε με το β’ βραβείο ποίησης στον 28ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2009).
Το ποίημα είναι γραμμένο σε ελεύθερη έκφραση, εμπνευσμένο από το σύμβολο του κύκλου που κυριαρχεί στο σύμπαν και τη ζωή μας.
Όλγα Ρουβήμ - Συγγραφέας


Ποίημα: «Αναγέννηση»

Της Μαρίας Βίτσα Σουλιώτη // *
 
 
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Στις χαλεπές ώρες που ξημέρωσαν
στις ζοφερές στιγμές που ήρθαν,
υμνούμε την τύχη που μας χάιδεψε,
τον φύλακα άγγελο που μας φίλησε.
Όταν το απρόβλεπτο
έκρυψε τον ήλιο μας,
όταν το απροσδόκητο
ράγισε το χαμόγελό μας,
τότε ατενίσαμε τον ουρανό,
τότε τινάξαμε τη σκόνη απ’ την ψυχή.
Σπείραμε στο μονοπάτι μας
χαρά και ευγνωμοσύνη.
Δώσαμε στη μέρα μας
αξία και διάρκεια.
Στολίσαμε τις νύχτες μας
με όνειρα και αστέρια.
Αφοπλίσαμε το πείσμα
και δε μας πληγώνει.
Φιλτράραμε την αισιοδοξία
και τη φορέσαμε κατάστηθα.
Φυλακίσαμε τον εγωισμό
και μας απαρνήθηκε.
Συγχωρήσαμε και εξιλεωθήκαμε.
Το ταξίδι μας αχαρτογράφητο,
αλλά στοχευμένο.
Το μαζί αδιαπραγμάτευτο.
Στη χαρά ενωμένοι.
Στη λύπη αδιαίρετοι.
Ξορκίζουμε τη ματαιότητα
με μια χούφτα αγριολούλουδα.
Θωρακίζουμε τις ψυχές μας
με πέπλα ουρανού.
Γέμισε η άβυσσος ουράνια τόξα.



* Η Μαρία Βίτσα Σουλιώτη σπούδασε φιλολογία στην φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Αρθρογραφεί σε λογοτεχνικές σελίδες και ασχολείται με τη δημιουργική γραφή.



Το Φθινόπωρο για εμένα - ίσως και για πολύ ακόμη κόσμο - είναι σύμβολο Αναγέννησης! 
Ανέκαθεν ήταν

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο Κική μου. Και η εικόνα σου εμβληματική.
    Το Φθινόπωρο αναγέννηση ε ; χμμμ ξεχωριστή αίσθηση. Συνήθως η Άνοιξη βιώνεται στους ανθρώπους έτσι αλλά και αυτό έχει τη δική του μαγεία.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι η προετοιμασία Γιάννη μου, αυτό που ξέρεις οτι θα έρθει

      φιλακια

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)