Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ



Αναγέννηση.
Η ζωή μου όλη, ατέρμονες ευθείες.
Διασχίζουν το χρόνο, αγγίζουν το άπειρο.
Μονόδρομοι.
Παρωπίδες.
Μάτια κλειστά.
Βουβά βήματα στο πουθενά.
Ο ήλιος λυγίζει τις ευθείες,
κι ακολουθούν την καμπύλη της ψυχής.
Επιστροφή στο σημείο γέννησης κι ανυπαρξίας.
Τρομάζω.
Ψυχορραγεί η εξέλιξη.
Η καρδιά κτυπά για την ανατολή.
Έλεγχος.
Καταλύτης.
Χρυσό σημείο της αρχής.
Έκρηξη.
Κι αναγεννιέμαι, κομμάτι της σάρκας μου.
Μάνα και πατέρας, εγώ.
Δύναμη.
Διάσπαση.
Δημιουργία.
Συνθέτω τον κύκλο.
Η σφαίρα του σύμπαντος, η μόνη αλήθεια.
Δε βγάζω άκρη, δεν υπάρχει η άκρη.
Ροή.
Νερό.
Κύκλος.


Αναγέννηση - Όλγα Ρουβήμ
Το ποίημα «Αναγέννηση» βραβεύθηκε με το β’ βραβείο ποίησης στον 28ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2009).
Το ποίημα είναι γραμμένο σε ελεύθερη έκφραση, εμπνευσμένο από το σύμβολο του κύκλου που κυριαρχεί στο σύμπαν και τη ζωή μας.
Όλγα Ρουβήμ - Συγγραφέας


Ποίημα: «Αναγέννηση»

Της Μαρίας Βίτσα Σουλιώτη // *
 
 
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Στις χαλεπές ώρες που ξημέρωσαν
στις ζοφερές στιγμές που ήρθαν,
υμνούμε την τύχη που μας χάιδεψε,
τον φύλακα άγγελο που μας φίλησε.
Όταν το απρόβλεπτο
έκρυψε τον ήλιο μας,
όταν το απροσδόκητο
ράγισε το χαμόγελό μας,
τότε ατενίσαμε τον ουρανό,
τότε τινάξαμε τη σκόνη απ’ την ψυχή.
Σπείραμε στο μονοπάτι μας
χαρά και ευγνωμοσύνη.
Δώσαμε στη μέρα μας
αξία και διάρκεια.
Στολίσαμε τις νύχτες μας
με όνειρα και αστέρια.
Αφοπλίσαμε το πείσμα
και δε μας πληγώνει.
Φιλτράραμε την αισιοδοξία
και τη φορέσαμε κατάστηθα.
Φυλακίσαμε τον εγωισμό
και μας απαρνήθηκε.
Συγχωρήσαμε και εξιλεωθήκαμε.
Το ταξίδι μας αχαρτογράφητο,
αλλά στοχευμένο.
Το μαζί αδιαπραγμάτευτο.
Στη χαρά ενωμένοι.
Στη λύπη αδιαίρετοι.
Ξορκίζουμε τη ματαιότητα
με μια χούφτα αγριολούλουδα.
Θωρακίζουμε τις ψυχές μας
με πέπλα ουρανού.
Γέμισε η άβυσσος ουράνια τόξα.



* Η Μαρία Βίτσα Σουλιώτη σπούδασε φιλολογία στην φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Αρθρογραφεί σε λογοτεχνικές σελίδες και ασχολείται με τη δημιουργική γραφή.



Το Φθινόπωρο για εμένα - ίσως και για πολύ ακόμη κόσμο - είναι σύμβολο Αναγέννησης! 
Ανέκαθεν ήταν
Labels:

Σχόλια

  1. Giannis Pit.25 Σεπτεμβρίου 2018 στις 2:31 μ.μ.

    Πολύ όμορφο Κική μου. Και η εικόνα σου εμβληματική.
    Το Φθινόπωρο αναγέννηση ε ; χμμμ ξεχωριστή αίσθηση. Συνήθως η Άνοιξη βιώνεται στους ανθρώπους έτσι αλλά και αυτό έχει τη δική του μαγεία.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική Κωνσταντίνου27 Σεπτεμβρίου 2018 στις 9:05 π.μ.

      Είναι η προετοιμασία Γιάννη μου, αυτό που ξέρεις οτι θα έρθει

      φιλακια

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
12 σχόλια
Read more »

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...
14 σχόλια
Read more »