Όλοι αυτοί οι τύποι, μου φαίνονται αστείοι. Αστείοι, μέσα στην
ματαιόδοξη μετριότητά τους, που "πλήρωσαν", για να την αποκτήσουν! Εύγε
μεγάλο μου, τίποτα. Αγαπητό μου, κενό. Προσκύνα το "μαύρο" κύμβαλο, το
αλαλάζον! Χαλκός του, είσαι!
Μίλα σε μένα
Στίχοι:
Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική:
Μιχάλης Παπαθανασίου| 1. | Goin' Through & Ταραξίας |
Με τόση σκόνη που υπάρχει μες στην πόλη που ζω
Πείτε μου ποιος μιλάει, η γλώσσα ή μιλά το κοκό
Έχουν οι σκέψεις και τα λόγια μολυνθεί όσο η φύση
Είναι τα βλέφαρα ανοιχτά μα η ματιά έχει σβήσει
Και ψάχνεις τη λύση συνήθως τα βράδια
Κι αδειάζεις την ψυχή σου και την κάνεις πιο άδεια
Ψεύτικα χάδια, χαμόγελα ίδια
Μ’ ένα καλαμάκι για οδηγό στα ταξίδια
Ψέμα στο ψέμα, βήμα με βήμα
Σα να θες να κόψεις τη ζωή απ’ το νήμα
Θεέ μου τι κρίμα και χρήμα χαμένο
Ένας ταξιδιώτης που ‘χει χάσει το τρένο
Ύποπτα στέκια, ύποπτες φάτσες
Ύποπτες ουσίες και ύποπτες ράτσες
Μοιάζει επιθυμία σαν να έχεις της πτώσης
Θέλεις να τη νιώσεις κι ας το πληρώσεις
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Η ίδια πάλι σκιά σε κυνηγάει ξανά
Μέσα στην ίδια σου την πόλη κάποιος σε πολεμά
Δηλητηριάζεις τις σκέψεις, πώς ν’ αντέξεις απόψε
Μια φωνή σου ουρλιάζει «τις φλέβες σου κόψε»
Σε τρελαίνει η σιωπή, τα βήματα που δεν έρχονται
Τα μυαλά που χρόνια τώρα σαν ρομπότ που ελέγχονται
Τα γόνατα που λυγίζουν, το κεφάλι που σκύβει
Το ξύλο στις πορείες και η μύτη που ανοίγει
Σε νόμους πνιγμένος, στο ψέμα πηγμένος
Σ’ αναμνήσεις ιστορίας σαν σκουπίδι θαμμένος
Θολωμένος, νιώθω μένος και το χέρι μου οπλίζω
Όχι με πέτρα ή μπουκάλι, μόνο στους τοίχους μου βρίζω
Συνεχίζεις, συνεχίζω, πας γυρεύοντας
Κόντρα στο δαίμονα που σε κοιτάει χορεύοντας
Κόντρα σ’ αυτά που σε στοιχειώσανε στον ύπνο σου
Κόντρα σ’ αυτά που έρχονται βράδυ στο λίκνο σου
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Όμορφος κόσμος το πρωί μα το βράδυ ασχήμια
Χαμόγελα με λάμψεις, στο γυαλί μας στην ουσία φθήνια
Κανείς δεν παίζει δίκαια, κανείς δεν παίζει τίμια
Ματαιόδοξα ανθρωπάκια που η πόλη κάνει αγρίμια
Λεφτά, λεφτά σκόνη είναι στα μάτια μας
Άσ’ όνειρα λευκά, αρρώστια στα μυαλά
Καθετί και κάθε αξία έπεσε απ’ τα σκαλιά
Μαζί και κάθε ιδεολογία, πούλα την ξανά
Ποταποί πολιτικοί με ηθική ευελιξία
Ποταμοί γίνονται ρίμες, πνίγουν δίχως ευθιξία
Κόβουν την αναπνοή, άλλες φέρνουν ευεξία
Είμαι κι εγώ απ’ τους πολλούς, με λένε Ταραξία
Λοιπόν αυτό που ακούς από αυτόπτη μαρτυρία
Δίδαξε καθηγητή αληθινή ιστορία
Κι εσύ πατέρα Λιάκοντα μάθε τη νέα κοινωνία
Παράδειγμα οι πράξεις σου, μην το παίρνεις για ειρωνεία
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Πείτε μου ποιος μιλάει, η γλώσσα ή μιλά το κοκό
Έχουν οι σκέψεις και τα λόγια μολυνθεί όσο η φύση
Είναι τα βλέφαρα ανοιχτά μα η ματιά έχει σβήσει
Και ψάχνεις τη λύση συνήθως τα βράδια
Κι αδειάζεις την ψυχή σου και την κάνεις πιο άδεια
Ψεύτικα χάδια, χαμόγελα ίδια
Μ’ ένα καλαμάκι για οδηγό στα ταξίδια
Ψέμα στο ψέμα, βήμα με βήμα
Σα να θες να κόψεις τη ζωή απ’ το νήμα
Θεέ μου τι κρίμα και χρήμα χαμένο
Ένας ταξιδιώτης που ‘χει χάσει το τρένο
Ύποπτα στέκια, ύποπτες φάτσες
Ύποπτες ουσίες και ύποπτες ράτσες
Μοιάζει επιθυμία σαν να έχεις της πτώσης
Θέλεις να τη νιώσεις κι ας το πληρώσεις
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Η ίδια πάλι σκιά σε κυνηγάει ξανά
Μέσα στην ίδια σου την πόλη κάποιος σε πολεμά
Δηλητηριάζεις τις σκέψεις, πώς ν’ αντέξεις απόψε
Μια φωνή σου ουρλιάζει «τις φλέβες σου κόψε»
Σε τρελαίνει η σιωπή, τα βήματα που δεν έρχονται
Τα μυαλά που χρόνια τώρα σαν ρομπότ που ελέγχονται
Τα γόνατα που λυγίζουν, το κεφάλι που σκύβει
Το ξύλο στις πορείες και η μύτη που ανοίγει
Σε νόμους πνιγμένος, στο ψέμα πηγμένος
Σ’ αναμνήσεις ιστορίας σαν σκουπίδι θαμμένος
Θολωμένος, νιώθω μένος και το χέρι μου οπλίζω
Όχι με πέτρα ή μπουκάλι, μόνο στους τοίχους μου βρίζω
Συνεχίζεις, συνεχίζω, πας γυρεύοντας
Κόντρα στο δαίμονα που σε κοιτάει χορεύοντας
Κόντρα σ’ αυτά που σε στοιχειώσανε στον ύπνο σου
Κόντρα σ’ αυτά που έρχονται βράδυ στο λίκνο σου
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Όμορφος κόσμος το πρωί μα το βράδυ ασχήμια
Χαμόγελα με λάμψεις, στο γυαλί μας στην ουσία φθήνια
Κανείς δεν παίζει δίκαια, κανείς δεν παίζει τίμια
Ματαιόδοξα ανθρωπάκια που η πόλη κάνει αγρίμια
Λεφτά, λεφτά σκόνη είναι στα μάτια μας
Άσ’ όνειρα λευκά, αρρώστια στα μυαλά
Καθετί και κάθε αξία έπεσε απ’ τα σκαλιά
Μαζί και κάθε ιδεολογία, πούλα την ξανά
Ποταποί πολιτικοί με ηθική ευελιξία
Ποταμοί γίνονται ρίμες, πνίγουν δίχως ευθιξία
Κόβουν την αναπνοή, άλλες φέρνουν ευεξία
Είμαι κι εγώ απ’ τους πολλούς, με λένε Ταραξία
Λοιπόν αυτό που ακούς από αυτόπτη μαρτυρία
Δίδαξε καθηγητή αληθινή ιστορία
Κι εσύ πατέρα Λιάκοντα μάθε τη νέα κοινωνία
Παράδειγμα οι πράξεις σου, μην το παίρνεις για ειρωνεία
Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ