ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, ΤΟ ΠΛΑΝΟ, ΜΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ ΚΑΘΑΡΑ...

Στην "Αγάπη που Δηλώνει Απ(ώ)ν", το νέο μου βιβλίο, συναντά κανείς στις πρώτες του σελίδες μία λίμνη, μία νεράιδα και έναν περαστικό... Μία ιστορία που γράφηκε ακούγοντας αυτό το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=Kmiw4FYTg2U. Aυτή η φωτογραφία λοιπόν, που μας έρχεται από το όμορφο Αγρίνιο και την αγαπημένη μου φίλη Eva Lida, μου θύμισε τον λόγο δημιουργίας της ιστορίας και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό απόσπασμα. Όσοι έχετε το βιβλίο, ακούστε το τραγούδι και διαβάστε τη ξανά. Πιστέψτε με, θα την βιώσετε διαφορετικά. Επίσης, σε μία άλλη εκδοχή του ίδιου τοπίου, θα ανεβάσω στην συνέχεια επιγραμματικές στιγμές του αγαπητού μου φίλου, Γιάννη Πιταροκοίλη (Giannis Pitarokoilis) από την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα, όπου τόσο όμορφα, εστίασε στην λίμνη και στην νεράιδα μας. Επίσης, ξεχωριστή η αναφορά του και στις οντότητες μιας και πρωταγωνιστούν σε όλα μου θα έλεγα τα βιβλία. Εσύ που δεν έχεις ακόμη τα έργα μου και θέλεις να τα αποκτήσεις με προσωπική αφιέρωση, επικοινώνησε άμεσα μαζί μου. Και κλείνω με ένα απόσπασμα από την "Λίμνη του Ανεκπλήρωτου" που συναντά κανείς στις πρώτες σελίδες του εικονιζόμενου βιβλίου.

" Η Λίμνη του Ανεκπλήρωτου έχει διάμετρο 280 μ. και βάθος περίπου 8 μ.
Ο πυθμένας της έχει σχήμα πιάτου και η ιδιαιτερότητά της οφείλεται στη μετεωρική της προέλευση (λίμνη μάαρ) για όσους δεν ξέρουν, ακόμη, το μυστικό της νεραΐδας.
Η λίμνη αποτελούσε υδροβιότοπο όπου σύχναζαν λευκοί πελαργοί και διάφορα είδη υδρόβιων πτηνών και πουλιών που ζούσαν κοντά στο νερό. Τριγύρω, κάποτε, η πράσινη βλάστηση την είχε κατακλύσει και μέσα στις καλαμιές ζούσαν διάφορα μικρά πουλιά μα το κρύο και η παγωνιά τα κατάστρεψε όλα.
Όλα εξαφανίστηκαν, όλα.
Όλα εκτός από εκείνη.
Έμεινε εκεί, να προσπαθεί να την γεμίσει με τα δάκρυά της
Και να την ζεστάνει, με τον φλογερό χορό της.

Ακόμη την βλέπω.
Πάντα σε γκρίζο και θολό τοπίο, μα μπορώ ακόμη να την βλέπω.
Σαν παγωμένη εικόνα που πλέον δεν «κολλάει» στα μάτια μου, κινείται, μα πάλι κάτι με εμποδίζει.
Την βλέπω εκεί, εμφανίζεται όποτε θέλει, χορεύει και έπειτα χάνεται, μέσα σε μια λαμπερή αχλύ που ξέρω πως κατασκευάζει με τις μαγικές της δυνάμεις.
Είναι όμορφη, μικροσκοπική αλλά δείχνει υπερήφανη και άκρως δυναμική.
Αν και δεν βλέπω καλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, νιώθω πως είναι πανέμορφη.
Ακόμη και παραμορφωμένο πρόσωπο να έχει, εγώ πανέμορφη θα συνεχίσω να την βλέπω.
Τα φτερά της όμως, δεν μπορώ να πω ό,τι τα βλέπω κάθε φορά που εμφανίζεται.
Σαν να θέλει να με παιδέψει, κάνει μαγικά και εκείνα εμφανίζονται και εξαφανίζονται όποτε η ίδια θέλει.
Έχει μακριά μαλλιά, λεία και ίσια. Αυτό μπορώ να το πω με ευκολία.
Είναι γκρίζα κι αυτά. Σταχτί, ίσως να πρέπει να τα χαρακτηρίσω.
Νωθρή επιδερμίδα και ίσως και ελαφρές φακίδες.
Και τα ρούχα της. Και αυτά διαθέτουν κάτι από γκρι και άσπρο χρώμα.
Και σαν να έχει μια ποδιά, μια ποδιά σταχτί.
Δεν είμαι σίγουρη, προσπαθώ να διακρίνω.
Και κάποια κουμπιά νομίζω πως βλέπω.
Λευκά, ίσως και εκρού. Αυτά που αγαπώ πάντως, είναι τα μεγάλα, αέρινα, διαφανές μανίκια. του φορέματός της. Αυτά τα λατρεύω, φέρουν πάνω τους, μια αινιγματική, κίνηση ελατηρίου."

• Μια παγωμένη λίμνη, σε αόριστο χωρο-χρόνο.
• Όλα όμως τα όμορφα εκείνα της φύσης εξαφανίστηκαν.
• Έμεινε μόνο μια ΝΕΡΑΪΔΑ να την γεμίζει με τα πλουμιστά νερά της. Νερά από τα δάκρυά της.
• Μια νεράιδα όμορφη, απόκοσμη, παράξενη. Σε έναν αέναο χορό. Με ένα πρόσωπο φορτωμένο γαλήνη αλλά και εσωτερική απογοήτευση.
• Αλλά εκεί στο λίμνη, μια ακόμα παρουσία. Ένας άντρας. Ακαθόριστης μορφής. Που δεν τον βλέπουμε στο κάδρο.
• Αναγκαστικά βάζουμε τις αισθήσεις μας να πλάσουμε τη μορφή αυτής της παρουσίας.
• Και η Κική εδώ στήνει πολλούς συμβολισμούς στη γραφή της, ποιητικά δοσμένους.
• Ποια είναι άραγε η σχέση αυτής της απόκοσμης νεράιδας με τον αφανή αυτό άντρα;
• Αυτό θα το δούμε αποκαλυπτικά στην τελευταία σκηνή αυτής της αφήγησης. Εκεί θα ξεκαθαρίσουν οι χαρακτήρες.
• Εκεί θα πάρει σχήμα και μορφή η λίμνη αυτή του Ανεκπλήρωτου.

~~ Επιγραμματικές αναφορές για την "Λίμνη του Ανεκπλήρωτου" από τον καλό μου φίλο και μπλοκερ Giannis Pitarokoilis που μας ανέπτυξε με τον μοναδικό του τρόποι στην παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα!

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:

      " Εκείνος, έρχεται πάντα διστακτικά.

Στην αρχή τα βήματά του είναι βαριά αλλά μετά επιβραδύνει και νιώθω πως περπατάει κάπως πλάγια, σαν να προσπαθεί να στρίψει σε μια γωνιά, όχι για να την κρυφοκοιτάξει όμως, ίσως για να την αποφύγει.

Βλέπω τα μαύρα του παπούτσια, αυτά είναι τα μόνα που διακρίνω καθαρά. Είναι λουστρίνι και δεν έχουν κορδόνια. Δείχνουν να είναι κατασκευασμένα από δέρμα,  καλογυαλισμένα δεν είναι, ούτε βρόμικα όμως, μοιάζουν απλώς απείρως χρησιμοποιημένα που αντέχουν τις κακουχίες.

Επίσης, έχω καθαρή ορατότητα στο ύφασμα του παντελονιού του, είναι τζιν, τζιν σχετικά ανοιχτόχρωμο και νιώθω πως φοράει μαύρο παλτό που φτάνει μέχρι τα γόνατα, πιο πάνω όμως από το σημείο που μπορώ να διακρίνω.

Συνήθως βλέπω μέχρι τις γάμπες, μόνο μια φορά που τρεμόπαιξε το φιλμ, διέκρινα λίγο πιο πάνω. Ίσως εκεί να είναι το κομμάτι του παλτού.

Μπορεί, δεν είμαι σίγουρη όμως,

Τον φαντάζομαι γεροδεμένο άντρα, επιβλητικό, όχι πολύ όμορφο, ούτε ιδιαιτέρως καλό άνθρωπο. Διαθέτει έντονα χαρακτηριστικά πρόσωπου και ίσως τα μάτια του να είναι πράσινα και να του δίνουν μια έντονη και σχετικά αθώα χάρη.

Θα ήθελα να ήταν πανέμορφος, να της ταιριάζει αλλά ξέρω πως δεν ισχύει και δεν θέλω να ζωγραφίσω όμορφα, αυτό που στην ουσία βλέπω.

Θα μπορούσα όμως να σου μιλήσω για τον χαρακτήρα του.

Παγερός, κρύος, ψυχρός, μόνος! Δύστροπος, με απωθημένα. Έξυπνος και πονηρός που η πονηράδα, σε περίεργα μονοπάτια τον ανάγκασε να «οδηγήσει».

 Είναι βαρύς, σαν τα πρώτα του βήματα και την οριστικά, αμέριστη κάρδια του.

Επίσης, τον φαντάζομαι με τα χέρια μέσα στις τσέπες του παλτού ενώ φοράει γάντια και με ανασηκωμένο γιακά να πλαισιώνει τα ατίθασα, σκούρα μαλλιά του.

Αρχίζει να ομορφαίνει.

Δεν έχω καταλάβει ακόμη ποιος είναι ερωτευμένος με ποιον.

Η νεράιδα με τον περίεργο άνδρα ή εκείνος μαζί της;

Εκτός κι αν κανείς δεν τρέφει αισθήματα για κανέναν.

Ίσως να είναι απλώς δυο περαστικοί, πάντα οι ίδιοι περαστικοί από μια γκρίζα, ουτοπική οθόνη.

Νιώθω πως κάτι τους συνδέει, μέχρι τώρα πίστευα πως είναι έρωτας αλλά τώρα βλέπω ξεκάθαρα πως όχι.

Δεν κοιτάζονται όμως, στην ουσία ποτέ δεν κοιτάζονται.

Εκείνη χορεύει, νιώθει την παρουσία του κάπου κοντά μα ποτέ δεν τον βλέπει.

Κι εκείνος, διαγώνια στρίβει και οδηγείται σε κάτι σκάλες.

Πέτρινες σκάλες, με κάτι μεγάλα, χοντροκομμένα σκαλιά που δεν ξέρω που οδηγούν. Διακρίνω τα πρώτα δυο ή τρία, ίσως και παραπάνω, δεν ξέρω, η κατανομή τους κάπως με μπερδεύει.

Μια φορά, μια φορά πριν χρόνια, χιόνιζε θυμάμαι έξω.

Μόνο τότε, το πλάνο μου επέτρεψε να τους δω πιο κοντά και καθαρά, σαν να ήταν χωρισμένη στη μέση η οθόνη και μπορούσα να δω τα βλέμματα τους, ίσως και τα πρόσωπά τους, το πλάνο όμως εστίαζε στο βλέμμα."

~~ Photo Credit: Eva Lida

Η τοποθεσία μας, είναι το όμορφο Αγρίνιο!

Σας ευχαριστώ πολύ!!!!