Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γίνε η δύναμή μου, σε τούτο τον αδύναμο κόσμο, Αγάπη! Μα πρώτα, σκότωσέ με τρυφερά και επανέφερέ με στη ζωή, με τον ολάνθιστό σου τρόπο…


Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας.
Το σπίτι μας, το πολυαγαπημένο.

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

Photo credit: Eva Lida
Ευχαριστώ πολύ!




Γιατί αγαπώ σημαίνει ΔΙΑΔΙΔΩ! και ένας ανθρώπινος παλμός μπορεί ακόμη και τωρα να διαδοθεί. Δεν είναι αργά, ποτέ δε θα είναι αργά για όσους ζήσουν αύριο, για όσους όμως ζούνε τώρα, το αύριο θα είναι αργά αν δεν αρχίσει η διάδοση από σήμερα. Και για να διαδόσεις την πράξη της αγάπης δε χρειάζεται να κάνεις πολλά, ούτε να κάνεις κάτι που δε μπορείς αυτή τη στιγμή, το να βγεις όμως και να πεις καλημέρα στον ηλικιωμένο που κάθεται στο παγκάκι της γειτονιάς, το να δώσεις λίγο από το ψωμί σου στο παιδί που πεινά, το να προσφέρεις ένα τριαντάφυλλο σε όποιον αγαπάς και να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε κάποιον που δείχνει να το έχει ανάγκη είναι μια αρχή αυτής της διάδοσης!

Και πιστέψτε με όταν διαδίδεις κάτι καλό, εξαπλώνεται γρήγορα ως κάτι καλό!!!!
Η αγάπη σαν κύμα αέρα, σαν ήχος, σαν φως, σε ένα μικρό μικρό σφαιρίδιο κατοικεί…..
Και κάθε φορά που ανασαίνει, γεννιέται ένα τριαντάφυλλο με αγκάθια. Κάθε φορά διαφορετικό. Πανέμορφο όμως, επιβλητικό, πρωτότυπο, είναι γεμάτο δύναμη.


Γίνε η δύναμή μου, σε τούτο τον αδύναμο κόσμο, Αγάπη!
 


Μα πρώτα, σκότωσέ με τρυφερά και επανέφερέ με στη ζωή, με τον ολάνθιστό σου τρόπο


~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

Photo credit: Eva Lida
Toποθεσία: Αγρίνιο
Ευχαριστώ πολύ!

Σχόλια

  1. Τι πιο όμορφο από την απλή, άδολη αγάπη, Κική μου? Σ' ευχαριστώ για την πολύ τρυφερή ανάρτηση. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι απλή και συνάμα δυνατή η Αγάπη. Τόσο απλή που μπορεί να δείχνει απόλυτη.
    Καλησπέρα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...