Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν έκφραση, θα ήσουν η έκφραση ενός τυφλού ανθρώπου, που μπορούσε να δει με την ψυχή του όσα δε θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε εμείς και να κατανοήσουμε πλήρως.

" Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν ζωγραφιά θα απεικόνιζες ένα κόκκινο γαρύφαλλο στη μέση μίας στάνης! Μίας στάνης να μου θυμίζει πως εκεί γεννήθηκε ο Χριστός και χαμογέλασε μετά τον πρώτο πόνο η Παναγία. Το δικό μου μοναδικό χαμόγελο που ακολούθησε τον πόνο της εκάστοτε Μαρίας. Όλες οι μητέρες μία Παναγιά! Όλος ο πόνος, ο πόνος της δοξασμένης Παναγίας.

Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν βιτρίνα καταστήματος, θα ήσουν ένας κενός, λευκός χώρος με ένα καρτ ποστάλ σε έναν τοίχο ενός, δήθεν, ελληνικού ταχυδρομείου. Τίποτα δε θα υπήρχε γύρω σου και όσο μικρό κι αν έδειχνες, τα λόγια της αποστολής, που μόνο εγώ θα συγκρατούσα, θα έμοιαζαν αβάσταχτα σε όσους μπορούσαν να διακρίνουν τη λέξη Σ’ αγαπώ, που «έτρεμε», σαν δάκρυα αναφιλητών σε προσωπάκια μικρών αγγέλων.

Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν κάποιο μαγικό ξωτικό, θα ήσουνα μια μικρή νεράιδα μωβ, που ξέχασε το μαγικό ραβδί της μέσα σε μια σπηλιά καφέ και έκλαιγε μέρα νύχτα μέρει να θυμηθεί πως το ραβδί στην ουσία δεν ήταν ποτέ δικό της. Ξένο ήτανε κι αυτό, δανεικό, σαν τα αόρατα φτερά της. Ακόμη κι η χρυσόσκονη, μαγεία δανεική ήτανε κι αυτή χωρίς χαράς ελπίδα. Ήτανε όμως; Ήτανε; Κανείς δεν ξέρει μέχρι στιγμής….

Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν δέντρο, θα ήσουν απλώς ένας κορμός. Ένα καίριο σημείο ενός δέντρου. Ένα σημείο, που είναι η αρχή μιας ζωής, το στήριγμα μιας άλλης ουτοπικής οπτασίας.

Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν έκφραση, θα ήσουν η έκφραση ενός τυφλού ανθρώπου, που μπορούσε να δει με την ψυχή του όσα δε θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε εμείς και να κατανοήσουμε πλήρως."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου
~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου
~~ Οι Φεγγίτες της ζωής μου

Photo credit Alexandra Mouriopoulou
Τοποθεσία: Kέφαλος - Κω

Ευχαριστούμε πολύ λατρεμένη μου!! Μαζί σου, σε όλα τα ταξίδια! Με συγκινεί η αγάπη σου!
Συγκινήθηκα επίσης βλέποντάς τα όλα μαζί!

"Περπάτησαν αρκετά, ώσπου κάπου κοντά στα βράχια, σταμάτησαν και κοίταξαν κατάματα, ο ένας τις αλήθειες του άλλου.
Εκείνος, ελάχιστα ψηλότερος και εκείνη γλυκιά και εξωτική.
Τα δάχτυλα και των δυο χεριών τους. μπλεγμένα και δυνατά, σαν αλυσίδα.
Τα δάχτυλα των ποδιών τους αντικριστά και γεμάτα άμμο. Τα βούλιαξαν ακόμη πιο μέσα στην άμμο και χαμογέλασαν δειλά και υποχθόνια.
«Μη σου φανεί περίεργο, αλλά σ’ αγαπάω»! Της είπε με βλέμμα που δήλωνε αληθινά τα όσα ειπωθήκαν βιαστικά από το στόμα.
Εκείνη χαμογέλασε μα έδειξε να μην καταλαβαίνει πλήρως το τι της είχε πει.
«Τι βλάκας! Με συγχωρείς!» Συνέχισε κάνοντας την αφελή του φάτσα να μοιάζει αστεία.
«Θα στο δείξω» Αποφάνθηκε χαρίζοντάς της το πιο λαμπερό του χαμόγελο.
Έπιασε μαλακά το όμορφο χέρι της, περιεργάστηκε τα ζεστά και απαλά της δάχτυλα, τα έφερε στο στόμα του, φίλησε γλυκά δυο δάχτυλα, μη μπορώντας να ξεκολλήσει τα μάτια του από τα δικά της. Καθοδήγησε το χέρι της μπροστά στο αριστερό σημείο τους στήθους του. Τα δάχτυλά της άνοιξαν. Με χάρη τα ακούμπησε επάνω στο σημείο της καρδιάς του.
«Σ’ αγαπώ», της είπε μα εκείνη το είχε ήδη ακούσει από τους χτύπους της καρδιάς του.
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης αναδύθηκαν στα σκιστά της μάτια. Εκείνη έφερε το πρόσωπό της αντικριστά από το δικό του, με τα όμορφα δάχτυλά της άγγιξε τα μάγουλά του, τον χάιδεψε απαλά στους κροτάφους και με πάθος έσμιξε τα χείλη της επάνω στα δικά του.
Και ξάφνου, ο ουρανός γέμισε «βεγγαλικά». Πανηγύρισαν γι’ αυτή την ένωση, ακόμη και τ’ αστέρια."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου

Photo credit: Alexandra Mouriopoulou
Τοποθεσία: Kέφαλος - Κω

Ευχαριστούμε πολύ λατρεμένη μου!! Μαζί σου, σε όλα τα ταξίδια! Με συγκινεί η αγάπη σου!