Ερωτεύτηκε παράφορα την νηνεμία.
Πολλές φορές νόμιζε, πως όλοι οι νεκροί πλήθαιναν, πίσω από το πρόσωπό του.
Κάποιες φορές, ένα κίτρινο χαμομήλι του χαμογελούσε - λες και ένα παιδί πενιχρό - του έπλεκε τον Ήλιο. Τον ήλιο, τον παράφορο.
Μέσα σε κάτι στενά σταυροδρόμια, ξεχύνονταν οι ελπίδες σαν ένα ακούραστο όνειρο. Δωρικές οι δανειακές μας εκφράσεις.
Ένα μικρό μπιζέλι, χαιρέτησε δειλά τον κόσμο. Μια μόνιμη ηδονή, ανέτειλε.
Η ερημιά, ήταν ο τόπος του ραντεβού τους. Μνήμες ανέστησαν τον πολύτιμο λίθο, την πέτρα την αυτάρεσκη. Ένας λόγιος Ερμής, μας ανέστησε.
Βάφτισε τις ελπίδες· μαργαρίτες και τις μαργαρίτες, τις ονομάτισε βέλος. Στόλος έγιναν οι επιθυμίες. Νεκρή σιγή, οι σκέψεις οι ευάλωτες. Σε εκείνον τον σκούρο μπλε διάδρομο, οι αντιθέσεις έγιναν εκδικήσεις. Η μανία τους κατέτρωγε. Σοφή προσμονή, ο δρόμος που κατάπιε αγκάθια.
Μαζί του, ονειρεύομαι μια Γη κίτρινη και ένα φεγγάρι Ανεκπλήρωτου κόσμου.
Μαζί του, βλέπω μια ταπετσαρία να μου χαμογελάει.
Στα οράματά μου, όλα μοιάζουν φιλικά.
Στην ζωή μου, οι Βάκχες έρχονται.
Τα οδυνηρά βράδια, οι ταπετσαρίες στους τοίχους ζωντανεύουν και γίνονται λάβες. Μαρτυρικές λάβες, αναίμακτες.
Μόνο μια ταπετσαρία γίνεται, λάθος. Αβέβαιο λάθος. Μοναδικό.
Μοναδικό σαν τον σκοπό που φέρει.
Σε εκείνα τα χαλάσματα κάτι κατοικεί ένας μαγνήτης. Είναι δώρο, των ζωντανών νεκρών.
Ακούω μια μελωδία παράταιρη.
Χαλάει το νεκρό δέρμα των τοίχων. Ξυπνούν τα παιδιά των νεκρών. Ξεπροβάλλουν δύο μάτια σαν ένα καταραμένο φυλακτό.
Η ταπετσαρία χαρακώθηκε.
Οι τοίχοι είναι γυμνοί.
~~ Η Ταπετσαρία - Κική Κωνσταντίνου
Η γραφή σου πάντα με ταξιδεύει! Υπέροχο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γεια και η νέα εμφάνιση του blog! Πολύ ταιριαστή με το περιεχόμενό σου!!
Φιλιά κορίτσι μου
Μαρίνα