Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Δεν είχε να δώσει τίποτα, παρά μόνο Αγάπη!

Μα επιτέλους, που νομίζει ότι βρισκόταν; Ποιά ήταν αυτή που τόλμησε να Αγαπήσει; Ποιά ήταν αυτή που ζήτησε να Αγαπηθεί.

Τι ονειρεύεσαι; τη ρώτησαν.
Αγάπη, απάντησε.

Αγάπη;
Γέλασε το άσχημα - όμορφο - πλήθος.

Αυτή;
Αυτή η μικρή, η άμοιρη να τους πάει κόντρα; Αυτή;
Αδιανόητα τρελό..

Έπρεπε να την κάνουν να τους μοιάσει.
Να ζητάει ύλη, αφόρητη ύλη.
Έπρεπε να γίνει σαν αυτούς, διαφορετικά, να τους αδειάσει τον χώρο, να βγει από το στενό το αδιάβατο, το απροσπέλαστο μονοπάτι.

Δεν τους καταλάβαινε
Ποτέ δεν τους καταλάβαινε
Όλοι τους, ήταν τόσο διαφορετικοί.
Αναμεμειγμένα σώματα με επιθυμίες.
Άναρχες επιθυμίες, ευέλικτες• σε κάθε προσωπικό όφελος.

Αντιστάθηκε στις όποιες προκαταλήψεις, στα λόγια τα άνομα, στις πράξεις τις ενοχικές. Αντιστάθηκε μα εξόριστη έγινε. Φοβήθηκε ότι αρχίζει να τους μοιάζει, ξέχασε... Έφυγε μακριά. Τρόμαξε με την σαπίλα που της φύτρωναν μέσα της. Τρόμαξε με το σιδερένιο προσωπείο, το αναίμακτα αδιάφα ο. Τρόμαξε όταν διαπίστωσε πως το στρώμα που κοιμόταν ήταν γεμάτο παράφορα ροκανίδια νεκρών και "άγευστων" ψυχών. Νόμιζε πως τουλάχιστον ετούτος ο τόπος τιμούσε τους νεκρούς τους, βλέπεις ο Αείμνηστος, έτσι της έμαθε.

Σε εκείνον τον κήπο, χρόνια μετά, έσπειρε την αθωότητα, καλλιεργήθηκε η μετάνοια. Μεγάλωσε η καλοσύνη και διασπάστηκε η δολιοφθορά.

Πέρασαν αιώνες, μα της μοιάζει σαν να ήταν χθες. Θυμάται μα προσπερνά αλώβητα τα γκρεμνά μονοπάτια. Βλέπει σε αυτούς, φυτά αθέμιτα, λόγιους διαβάτες, πουλιά που μοιάζουν με κύκνους παράταιρους.

Δικός της δρόμος
Δικός της κόσμος
Δική της ουτοπία

Είναι κεκλεισμένων των θυρών ο δικός της Παράδεισος μα σήμερα - έστω για λίγο - σου δείχνω μια καρτ ποσταλ φωτογραφία.

Μην την κολλήσεις στο ψυγείο, σε παρακαλώ.

~~ Καρτ ποστάλ φωτογραφία - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

    Παραδοσιακοί χοροί Εύβοιας Εύβοια   Στο όμορφο νησί της Εύβοιας ο κορυφαίος χορός είναι ο καβοντορίτικος ή καλλιανιώτικος που χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χορευτικό και μουσικό στυλ. Άλλοι χοροί του νησιού είναι ο συρτός και ο µηλωνιάτικος, παραλλαγή του συρτού χορού. Στην περιοχή χορεύεται ακόµα ο λεγόµενος όρθιος μπάλος (διαφοροποιείται από τον κυκλαδίτικο µπάλο) από ένα ή δύο ζευγάρια. Βόρειο Εύβοια   Στη Β. Εύβοια συναντάµε περισσότερο τους λεγόµενους στεριανούς χορούς όπως τσάµικα, καγκέλια, πατινάδες και συρτούς. Από τους πιο διαδεδοµένους χορούς ήταν ο Χειµαριώτικος, οργανική αργή µελωδία που παιζόταν και µε φύλλο από κοτσύκι ή άλλο δέντρο. Ακολουθούσε ο Συρτός, ο Τσάµικος και κάποιες φορές χορευόταν και το ηπειρώτικο Στα Τρία. Όσον αφορά το Συρτό, όταν παρατηρήθηκε (µε βάση τις καταγραφές) ότι οι µεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν κάνουν δύο διαδοχικά σταυρώµατα αλλά πάτηµα και άρση, ειπώθηκε ότι τα σταυρώµατα "τα κάναν οι δασκά...

ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε; Είστε όλοι καλά; Εγώ μια χαρά! :) Σήμερα φίλοι είχα μια έντονη, εσωτερική επιθυμία να γράψω. Τα χέρια μου δε με "έτρωγαν" ακριβώς όπως λένε κάποιοι, αλλά "πέταγαν", ήθελα έντονα να γράψω κάτι αλλά δεν ήξερα τί και πώς. Τελικά ήταν πανεύκολο να μάθω τί ήθελα. Απλώς ρώτησα τον εαυτό μου!  Λέω Κική τί θές να γράψεις; Κάτι για το πράσινο, τη φύση, την ελπίδα μου απάντησε. (Δε σας κανω πλάκα - μιλάω σε φιλαράκια και οτι λέω το εννοώ) Ε μετά κατάλαβα τί ήθελα Ήθελα να γράψω κάτι για τον αγώνα που δίνουνε (δίνουμε) εδώ και καιρό πολλά μπλοκοσπιτάκια (και όχι μόνο), ενάντια στον σκουπιδότοπο που θέλουνε κάποιοι να καταντήσουνε τη Μεσόγειο. Πατωντας ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ μπορείτε να ενημερωθείτε πλήρως. Συμμετέχω και εγώ λοιπόν με το ακόλουθο κείμενο (εφόσον γίνει δεκτό) στην  πράσινη έκδοση που ετοιμάζει το ηλεκτρονικό περιοδικό Ανθρώπων Έργα , για τα χημικά που ετοιμάζονται να ξεφορτωθούν στη...