ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Θέλω όλα να τα εξερευνήσω εδώ και τώρα.
Όλα
Εδώ
Τώρα
Σήμερα
Χθες
Που το χθες, ήταν το λεπτό που πέρασε.

Όλα εδώ
Τώρα
Δικά μου
Δίχως υπεκφυγές και δίχως ανακαλύψεις
Δίχως ζωή και δίχως θάνατο

Σαν σε μια κλωστή να ονειροβατώ και σαν - σε μια γνώριμη αλάνα - να παίζω ποδόσφαιρο, σαν να έγδαρα τα γόνατά μου χθες. Και θέλω κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο..
Δίχως ντροπή και δίχως έλεος.
Δίχως μνήμες, μόνο με σκέψεις και ενίοτε με υπεκφυγές.

Πονάω, μ’ ακούς;
Ο θώρακάς μου καίει, με λιώνει, νιώθω το μέτωπό μου σαν να έχει βγάλει ρίζες και οι φλέβες, σαν τέρατα καραδοκούν και επιμένουν. Επιμένουν να με θυσιάσουν για το τίποτα.
Κι όλα σοβαροφανή, δίχως αιτία και δίχως συνέπεια.
Όλα να σφάζουν το τέμενος μια ξεχασμένης χώρας που εδώ και χρόνια αναζητώ. Κουρσάρος είμαι και ενίοτε ναυαγός.

Τι θες εσύ;
Τι σε ενοχλεί;
Το δάκρυ;
Ο φόβος;
Ο θυμός;
Είναι η ζωή μου μια ξεχασμένη παροικία. Παροικία, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μπορείς να δεις τι κρύβουν οι λέξεις; Βλέπεις το χέρι πως το τείνω νοερά; Ειν’ ο κόσμος αυτός κι αν νομίζεις πως είναι «μαύρος» σου λέω πως είναι «λειψός» και αγαπώ όλα αυτά που λείπουν. Και πρόσεξε, δεν θέλω με αυτά να τον γεμίσω.

Σύρθηκα, μαινόμενος σύρθηκα.
Μια υποταγή σε ένα σήμερα - που φευγαλέα - μου ανήκει.
Δώσε μου την πληγή, θα την ανασύρω όλη και θα την αιχμαλωτίσω ξανά και ξανά και ξανά. Είμαι η στάμνα που έσπασε νωρίς, δεν πρόλαβα να πιω νερό να ξεδιψάσω. Μου την ’κλεψαν οι γειτόνοι μα ξέρω που την κρύψανε, θαρρώ. Δώς μου την ευκαιρία να την ανασύρω. Κανείς δεν αναπολεί τη στιγμή παρά μόνο τις τέμπερες. Εκείνες τις λευκές, μικρές τέμπερες - που κοιμούνται - πίσω από την ξεχασμένη ανεμώνα.

Κι όλοι ψάχνουν το δάσος, το βουνό, σε φυτά αγκαθωτά και σπάνια αποζητούν να βρουν την αίγλη. Νομίζουν πως θα βρουν βαρύτητα σε τόπια ανέσπερα και άκρως ειρηνικά μα κανείς, κανείς, κανείς δεν αναζητά στο χώμα.
Ψάξε ρε!
Βαλε τα δάχτυλα σου μέσα στο χώμα, νιώσε τη λάσπη, γίνε λάσπη, ανάσανε και ζήσε ξανά! Ζήσε όπως σου αξίζει: «Ελεύθερος στην φυλακή του χθες και αιώνιος στον εγκλωβισμό του σήμερα.» Για αύριο ας μη μιλάμε, ήρθε η ώρα που πρέπει να αποκοιμηθώ.
Μη μου πεις καληνύχτα!
Υποτάσσομαι σαν έρμαιο και καθοδηγώ:
Φως, λύτρωση και αέρας

Είναι άραγε η ματαιότητα ο δρόμος της ελευθερίας;
Ντροπή σου!

Ώρα να κοιμηθώ!
Μη μου πεις καληνύχτα!

~~ Μη μου πεις καληνύχτα - Κική Κωνσταντίνου

Είναι άραγε η ματαιότητα ο δρόμος της ελευθερίας;