Η γραφή μας κρατά παρόντες

Η γραφή μας κρατά παρόντες.

Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει, που φωνάζει, που συχνά ξεχνά… η γραφή γίνεται αγκυροβόλιο.

Μια πράξη βαθιάς παρουσίας. Ένας τρόπος να υπάρχουμε χωρίς να χαθούμε στον θόρυβο.

Σε μια εποχή που όλα κινούνται με ταχύτητα, που η πληροφορία διαδέχεται την προηγούμενη πριν καν την αφομοιώσουμε, η γραφή μοιάζει με μια πράξη αντίστασης. Αντίστασης στην επιφανειακή κατανάλωση των λέξεων. Αντίστασης στην απώλεια της αυθεντικής φωνής μας. Γιατί η γραφή δεν είναι απλώς μια μορφή έκφρασης. Είναι πράξη παρουσίας.

Να γράφεις, σημαίνει να σταματάς. Να παίρνεις μια ανάσα ανάμεσα στον θόρυβο, να στρέφεσαι προς τα μέσα. Είναι ο τρόπος που θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουμε. Ότι αισθανόμαστε, ότι παρατηρούμε, ότι σκεφτόμαστε. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Ανάμεσα στο ασυνείδητο και στο φως της συνείδησης.

Όταν γράφουμε, δεν «χανόμαστε»∙ αντίθετα, αναδύεται κάτι από εμάς που ίσως δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχε. Η γραφή έχει την ικανότητα να ξεκλειδώνει πόρτες που ούτε υποψιαζόμασταν. Είναι μια διαδικασία ειλικρίνειας – πολλές φορές πιο αυθεντική από την προφορική επικοινωνία. Εκεί δεν υπάρχει βιασύνη να απαντήσεις, να εξηγηθείς, να προλάβεις. Υπάρχει χώρος. Υπάρχει σιγή. Και μέσα σ’ αυτή τη σιγή, βρίσκουμε την ψυχή μας.

Η γραφή δεν είναι μόνο λέξεις. Είναι ψυχική κατάθεση. Είναι ανάγκη, είναι καταφύγιο, είναι πνοή. Είναι η απάντηση στην αποσύνδεση που νιώθουμε, όταν ο κόσμος γύρω μάς τραβάει σε τόσες κατευθύνσεις που ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Μέσα από τη γραφή, δεν χανόμαστε∙ μένουμε.

Κι όσο κι αν οι λέξεις μοιάζουν μερικές φορές ανεπαρκείς, εκείνες είναι που μας κρατούν όρθιους. Που μας επιτρέπουν να μοιραστούμε, να επικοινωνήσουμε, να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Γράφοντας, υφαίνουμε ένα νήμα σύνδεσης – με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Η γραφή είναι μαρτυρία της ύπαρξης. Είναι μια εσωτερική πράξη ελευθερίας. Κι αν το σκεφτεί κανείς, κάθε φορά που γράφουμε, λέμε το ίδιο πράγμα με έναν διαφορετικό τρόπο:
«Είμαι εδώ. Υπάρχω. Νιώθω. Σκέφτομαι. Αγαπώ. Θυμάμαι.»

Αυτός είναι ο πραγματικός ρυθμός της γραφής: όχι να εντυπωσιάσει, αλλά να αποκαλύψει.
Όχι να γεμίσει τη σιωπή, αλλά να την τιμήσει.
Όχι να φωνάξει, αλλά να μιλήσει με την αλήθεια της.

Ας γράφουμε, λοιπόν.
Όχι για να ακουστούμε απαραίτητα, αλλά για να μείνουμε παρόντες.
Αυθεντικοί. Ολόκληροι. Ζωντανοί.

Κική Κωνσταντίνου

Ευχή και κατάρα

Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου _____________ Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα! 🌸

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου