Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΝΑΙ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΞΕΩΝ;


Τουλάχιστον, αυτό δείχνει.
Τις τελευταίες μέρες έχω δει πρόσωπα, τα οποία έχω να δω, σχεδόν, ένα χρόνο και πραγματικά νιώθω υπέροχα.
Ιδιαιτέρως όμορφο συναίσθημα αυτό.
Σε γεμίζει με απρόσμενη χαρά και ενθουσιασμό.
 




Εδώ, με την Ιωαννίτσα.
Έχω να την δω περίπου έξι μήνες αλλά ξέρετε πως είναι, όταν επικοινωνείς μέσω τηλεφώνου και ίντερνετ συχνά, με αγαπημένα σου πρόσωπα, μειώνεται κάπως η όποια απόσταση, αφού μπορείς να μαθαίνεις τα νέα του άλλου, τακτικά.
Χάρηκα πάρα πολύ όμως και νομίζω [πως αυτό είναι εμφανές.

Εδώ, ο Βαγγελάκος


Τον Βαγγελάκο, τον συνάντησα σε μία μέρα δύσκολη αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όταν έχεις μια ευκαιρία να δεις τον παλιό σου συμφοιτητή που τον βλέπεις μια φορά τον χρόνο και αν, ε τότε δε σε νοιάζει η όποια κούραση ή αναποδιά.

Και σας πάω τώρα σε μια ιδιαίτερη συνάντηση που είχαμε εχθές.
Θα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση μιας και θέλω να πω κάποια πράγματα, για τον Νίκο αλλά πάρτε μια πρώτη γεύση εδώ.

Επιτέλους, βρέθηκε στα μέρη μου, μαζί με την γλυκυτάτη αδερφή του. Η χαρά μου διάχυτη, θα μπορούσα να πω.














Ο Νίκος, για όσους δεν ξέρετε είναι ο άνθρωπος που επιμελήθηκε τα δύο τρειλερ book των βιβλίων μου. Εδώ και εδώ, μπορείτε να τα δείτε. Να υπενθυμίσω πως τα έφτιαξε με δική του πρωτοβουλία και αφιλοκερδώς. Στο κανάλι του, στο youtube, μπορείτε να βρείτε πολλές ακόμη δημιουργίες του.

Επίσης, μπορείτε να τον συναντήσετε στις εξής γωνιές του διαδικτύου, σε εκείνες τις γωνιές δηλαδή που τον πρωτοσυνάντησα και εγώ:


Σύντομα, θα μοιραστώ μαζί σας και κάποια άλλα πράγματα που θέλω για τον υπέροχο άνθρωπο που είχα την τύχη και τιμή να συναντήσω για δεύτερη φορά από κοντά. Την Ρούλα, την αδερφή του για πρώτη φορά και μπορώ να πω πως είναι καταπληκτική. 

Σας ευχαριστώ για εχθές, πέρασα υπέροχα.
Εύχομαι το ίδιο και εσείς!


Και θα κλείσω τούτη την ανάρτηση ευχόμενη μία όμορφη μέρα, καλή σχολική χρονιά στους μαθητές, δασκάλους και γονείς και με κάποια ιδιαίτερα λόγια:



Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.

(από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ)



Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...