ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Οι πράξεις είναι οι καρποί των σκέψεων. Από καλές σκέψεις γεννιούνται καλές πράξεις. Baltasar Gracian, 1601-1658, Ισπανός συγγραφέας Αγάπη είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα. Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας Καλύτερα να σ’ αγαπούν στην κόλαση παρά να ‘σαι χωρίς αγάπη στον παράδεισο. Marcel Jouhandeau, 1888-1979, Γάλλος συγγραφέας «Η αγάπη σε κούρδισε σαν βαρύ χρυσό ρολόι η μαμή σάπισε τις πατούσες σου και το γυμνό σου κλάμα πήρε τη θέση του ανάμεσα στα στοι- χεία. Οι φωνές μας αντηχούν, μεγεθύνοντας την άφιξή σου. Καινού- ριο άγαλμα. Σ’ ένα ανεμοδαρμένο μουσείο, η γύμνια σου σκιάζει την ασφάλειά μας. στεκόμαστε ένα γύρο κενοί σαν τοί- χοι. δεν είμαι περισσότερο μητέρα σου από ένα σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντικατο- πτρίσει την ίδια του

τα κύματα....

    Τον προέτρεψα, να αγγίξει τα χέρια μου μα εκείνος, σαν άψυχο σώμα αποστασιοποιήθηκε. Δεν κατάλαβα... Κοίταξα τις παλάμες μου, μα δεν κατάλαβα. Ακόμη και συνειδησιακά ήταν καθαρές. Κι αν μιλούσε κανείς για ειλικρίνεια, ξάστερες, σαν την πέτρα που γοητεύτηκε από τον ήλιο και σαν διαμάντι έλαμψε. "Έλα", του είπα Πιάσε τον πηλό και πλάσε το όνειρό σου. Πάρε την κιμωλία και χάραξε το νέο πλάνο της ζωής σου. Τον είδα να με κοιτά... και μετά να απομακρύνεται... Και πιο μακριά... Και πιο μακριά... "Έλα", φώναξα δυνατά με φωνή γεμάτη ικεσία. Κούνησε το κεφάλι αρνητικά, νεύμα, να κοιτάξω προς τα δαχτυλά μου. Ο τρόπος που με κοιτούσε, με φόβισε ένιωθα πως θα συναντούσα αίμα μα ήταν γεμάτα με χρυσόσκονη, τόσο ονειρικά πλασμένα. Κρατούσα στη χούφτα μου μια λίμνη ονείρων και δε δεχόταν να ακουμπήσει και ορκίζομαι πως μπορούσα να πλέξω όνειρο και να ραντίσω με ροδόνερο τον πιο σκληρό εφιάλτη. Και ξαφνικά, έφυγε. Χάθηκε από τα μάτ

.... σαν μια παπαρούνα εκτεθειμένη στον άνεμο

  https://www.youtube.com/watch?v=T5hQf7KdQlI Ελάτε να μιλήσουμε για αγάπη. Να την ακολουθήσουμε στα μονοπάτια της, να ακούσουμε την μελωδία της, να την δούμε ταπεινή, να κατοικεί ανάμεσά μας και να προσφέρει το χέρι, ώστε πλάι της, να διαβούμε την Οδό που σαν ζωή, μας έδειξε. "Έλα και πάρε την αγάπη μην την αφήσεις να χαθεί η ζωή συντρίμμια φτιάχνει συναρμολόγησε ένα κι εσύ" Ελάτε να την συναρμολογήσουμε παρέα! Μεθοδικά, συντροφικά, σιωπηλά, μελωδικά και κυρίως ταπεινά, όπως η ίδια ζει, μέσα στην μεγαλειότητα που διαθέτει. Την Κυριακή λοιπόν, στις 21 Ιανουαρίου, στις 7μ.μ το απόγευμα στο καφέ Το Παλαιό Βυρσοδεψείο, με χαρά και διάθεση επικοινωνίας, σας περιμένουμε. Η ακριβή διεύθυνση είναι: Χρυσοστόμου Σμύρνης 84 & Μπαλτατζή, Άγιος Ιωάννης Ρέντης. Κοντινά Λεωφορεία: 049, 420, 860, 914. Τρόλεϊ: 16 Τρένο: Στάση Νέο Φάληρο (περπάτημα 10 λεπτά) Υπάρχει και διαθέσιμο parking για τους κατόχους οχημάτων Να είστε όλοι εκεί. Κο

  «Και πώς θα την ονομάσεις;» με ρώτησε. «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών», απάντησα και προφανώς από την έκφραση του προσώπου μου κατάλαβε πως κάποια «παγίδα», έκρυβα. «Παρόν με όμικρον..», συνέχισε Θυμάμαι σαν τώρα πως χαμογέλασα. «Παρών με ωμέγα», επανέλαβα σίγουρη. Τον είδα, συνοφρυωμένο να σκέφτεται. «Γιατί», ρώτησε. «Θα εξηγώ μέσα στο βιβλίο», του απάντησα. Τον είδα, ακόμη συνοφρυωμένο να σκέφτεται και την απάντηση που έλαβα, ομολογώ πως δεν την περίμενα. «Αν έβλεπα ένα βιβλίο με λανθασμένο τίτλο θα το αγόραζα κι έπειτα θα το πέταγα στα σκουπίδια λέγοντας, δεν ξέρουν να γράφουν εκδίδουν και βιβλίο;» Κι όχι πως με επηρέασε, εγώ άλλωστε είμαι εκείνη που είχε παππού εκείνον που έπλαθε ιστορίες χωρίς να ξέρει γράμματα για να τις γράψει σε χαρτί, αντίθετα μάλιστα, με έκανε πιο σίγουρη από ποτέ για την επιλογή μου, μια επιλογή που οι ίδιες οι ιστορίες μου έδειξαν, καθώς σαν καλός υπηρέτης, έχω μάθει να αφουγκράζομαι το ζωντανό περιεχόμενο των βιβλίων μου.

"Δε με ένοιαζαν τα αγκάθια, δε με ένοιαζαν. Μπορούσαν ανέκαθεν να με τρυπήσουν, μα μπορούσα και εγώ με τη σειρά μου να τα κόψω. Το κυριότερο όμως ήταν πως με την κατάλληλη «προπόνηση» ακόμη κι αυτά μπορούσα να τα αγγίξω." ~~ Και Προχωρούσα, Οι φεγγίτες της ζωής μου   "Θυμήθηκα μαθήματα, αναπαράστησα παθήματα, χόρεψα επάνω σε ένα πέτρινο παγκάκι, διάβασα λίγα κίτρινα φύλλα μιας παλιάς φυλλάδας, που κάποιος ξέχασε σε μια γωνιά, βρήκα ένα ρολόι και το φόρεσα. Το έβαλα αριστερά να χτυπάνε οι δείχτες του κοντά στην καρδιά μου. Είδα κάποια γνώριμα μαλλιά, είδα ραγισμένα γυαλιά, είδα μια γάτα να την κυνηγά ο σκύλος και ένα ποντίκι να κυνηγά τον σκύλο και τη γάτα. Γέ λασα, γέλασα τόσο πολύ και ακόμη δηλαδή γελάω. Περπατούσα ανάμεσα σε κάτι θάμνους και κάθε φορά που συναντούσα κάποιο νέο λουλούδι, εμένα εκεί να το παρατηρώ και να θέλω να το αγγίξω." ~~ Και Προχωρούσα, Οι φεγγίτες της ζωής μου   Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά

Θέλω να φωνάξω μα δε βγαίνει φωνή. Θέλω να κλάψω μα δεν κυλάει δάκρυ. Θέλω να μιλήσω μα δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Θέλω να πω όσα δε τόλμησα ποτέ μου μα τα κλειδώνω στο μαύρο σεντούκι της ψυχής μου! Προσπαθώ να περπατήσω μα μένω κολλημένη, στάσιμη στον συνήθη Εαυτό μου. Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα μα σαν αντικείμενα κέρινου ομοιώματος μένουν εκεί άπραγα να στολίζουν την επιφανειακή μου βιτρίνα. Νιώθω τη βαριά ανάσα μου μα δεν ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου. Ακούω ήχους από γύρω μου μα δεν αισθάνομαι τον κόσμο που δραστηριοποιούμαι. Είναι σα να είμαι άνθρωπος αλλά και σα να μην είμαι κιόλας! Σα να έχω σάρκα με οστά μα σα να μην έχω εγκέφαλο και νεύρα για να κινήσω το σώμα μου. Δεν είναι πως νιώθω ρομπότ! Είναι που οι άλλοι με ανάγκασαν να γίνω! Κι εγώ απλώς υπάκουσα! Κι όχι πως τους χρεώνω τα λάθη μου! Τους πιστώνω όμως την ώθησή μου σε αυτά! ~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου - Κική Κωνσταντίνου Κι είναι το πράσινο! Μια κάμπια που έσκασε και θα γίνει πεταλούδ

Ο ψυχίατρος είπε: "Χαπάκια. Σου χρειάζονται χαπάκια. Θα σου δίνω εγώ τα χαπάκια σου για να θεραπευθείς". Ο Στρατιωτικός είπε: "Έλα στο Στρατό. Θα σε μάθω εγώ πως να γίνεις άντρας. Κι άμα τύχει και κανένας πόλεμος, ακόμα καλύτερα. θα βρεις το νόημα της ζωής". Ο Παππάς είπε: "Να πιστέψεις στον Ύψιστο και να λατρέψεις Αυτόν. Με προσευχές και μετάνοιες. Θα λυτρωθείς". Ο Δικαστής είπε: "Στη φυλακή. Θα σε κλείσω στη φυλακή. Εκεί θα σωφρονιστείς". Ο Πολιτικάντης είπε: "Να πιστέψεις στο Κόμμα, να ενταχθείς. Ν' αγωνιστείς και να παλέψεις, τότε μόνο θα γίνεις υγιής". Ο Φιλόσοφος είπε: "Θα σε βοηθήσω να κατακτήσεις τη γνώση. Μονάχα με τη γνώση θα σωθείς". Ο Καλλιτέχνης είπε: "Στην Τέχνη. Ν' αφοσιωθείς στην Τέχνη. Η Τέχνη είν' η διέξοδος, και θα το δεις". Ο Εξουσιαστής είπε: "Στην Εξουσία είν' η ελπίδα. Απόκτησε Εξουσία και θάσαι ευτυχής". Ο Πλούσιος είπε: "Σε κοροϊδεύουν όλοι. Η ο

Έπλασα την ψυχή μου και την έκανα ομοίωμα από χώμα. Έχτισα κάστρα, να μου θυμίζουν παιδική ανεμελιά και κουβαδάκια, που ακόμη και άδεια προσπάθησαν επίμονα, να αιχμαλωτίσουν το νερό. Περπάτησα, φθείροντας τις πατούσες μου, σε λασπωμένη οδό και ένιωθα πλάι μου, κοχύλια διαρκώς να με συντροφεύουν. Θαρρείς και η γη με τη θάλασσα συνομώτησε, θαρρείς και τα ψάρια με τις πικραλίδες, κήρυξαν κρυφή συμμαχία. Ξέρω, πως η κλεψύδρα γύρισε. Όλα από την αρχή, θα χρειαστεί να πλάσω. Για ξεκίνημα, πρωτίστως, θα φροντίσω να ελευθερωθώ. Όχι τη μάσκα, το δέρμα το δέρμα το ψεύτικο, που σαν καλοσχηματισμένη άμμο, κάλυψε την άσπλαχνη αλήθεια που έψαχνα. Απε - Λευτερώσου, τώρα είναι η ώρα η μαγική.

Αστείο! Καμιά τριανταφυλλιά δε μας έχει ανάγκη. Είναι μία και μοναδική εξαρχής. Είναι σαν εκείνα τα μικρά, κόκκινα, λουκουμάκια Σύρου! Γλυκιά, νόστιμη, ιδανική! Ιδανική για να μας δείξει πως πάνω από κάθε αγκάθι υπάρχει ένα μπουμπούκι και το μπουμπούκι είναι κάτι μικρό, που σύντομα θα μεγαλώσει, κάποια στιγμή θα ανθίσει και στο τέλος θα μαραθεί και θα επιστρέψει στη γη του. Κι όσο κι αν προτιμάμε τα μπουμπούκια από τα μεγάλα, μαραμένα τριαντάφυλλα ξέρουμε ότι δεν έχει καμιά διαφορά από τα στάδια ζωής του ανθρώπου. Κανένα μαραμένο τριαντάφυλλο δεν ακυρώνει το μπουμπούκι, που κάποτε υπήρξε. Κανένα μπουμπούκι δε θα μείνει για πάντα μικρό και νέο. Εκτός κι αν είναι ψεύτικο. Πλαστικό. Χωρίς καρδιά κι ουσία. Και το αγκάθι, ο «συνοδός», δεν ακυρώνει πως μέρος μιας τριανταφυλλιάς είναι τα πάντα. Προστατεύει, μα προστατεύεται! Πεθαίνει, μα γεννά! Και το τι γεννά συνεπάγεται την παραπάνω διαδικασία. Και κάπου εκεί η φωτοσύνθεση αρχίζει. ~~ Οι Φεγγίτες της Ζωής μου -

σε ψάχνω......  

Και ξάφνου «Πάφ», όμοια μπαλόνια σπάσανε, ανυψώθηκαν σε έναν ξέφρενο αέρα και χόρεψαν ταγκό σε πολιορκημένο, αγάπης, εναέριο χώμα. Κι αν κάποιοι χρησιμοποιούν λίμνες με φαναράκια, για να χαιρετήσουν κάποιες ψυχές αθώες…. σήμερα τις καλωσορίζουμε μαζί, δημιουργώντας νέους, ουράνιους χάρτες. Εικόνες που εισέβαλαν σε έναν ουρανό, που ακόμη και ο τυφλοπόντικας θέλει να βγει από το λαγούμι του, για να τον καλωσορίσει. Και τώρα, που ο δρόμος της αλάνας «επισκευάστηκε», ας παίξουμε κρυφτό από όλες τις επώδυνες, ανώνυμες, νοήμονες, ευθύνες. Σήμερα θα «φυλάξω» εγώ. Θα παραμονεύσω σε έναν πελώριο, μη ουτοπικό αυτή τη φορά, παιχνίδι. Αργότερα θα βρεθείς στη θέση μου εσύ, εγώ θα τρέξω να κρυφτώ να μη σε καλωσορίσω, μα θα παίξω. Θα παίξω για άλλη μια φορά γιατί αν η ζωή ήτανε παιχνίδι θα ηταν σίγουρα κάτι αθώο παιδικό και το κρυφτό ποιος δεν το έχει ζήσει; Σε όλες του τις εκδοχές, επωμίζοντάς του όλες τις καίριες, εσωτερικές ευθύνες. Παίρνω τη θέση μου σε μια γωνιά. Τ