Ούτε κι εγώ ξέρω πόσους λόφους πέρασα για να βρεθώ χαμένη στην έρημο που μοιάζει να ανήκει σε κάποιο χαμένο νησί Παραδείσου!
Χρειάζομαι νερό!
Ζαλίζομαι!
Ιδρώνω!
Νοιώθω πως θα λιποθυμήσω!
Χάνω τις αισθήσεις μου!
Ανασυγκροτούμαι στο καφέ χώμα που μοιάζει με κόκκους ακατέργαστης ζάχαρης.
Ο ήλιος καίει την επιδερμίδα και τα μάγουλά μου νιώθω πως θα εκραγούν!
Kαυτές αχτίδες τρυπάνε το σώμα μου, λιώνουν τις άμυνές μου! Θαρρώ πως στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή μου! Νιώθω πως θέλουν να τη λεηλατήσουν! Είμαι σίγουρη πως αυτόν τον τρόπο βρήκαν για να λιώσουν τη σιδερένια της κλειδωνιά.
Τα νύχια μου μπήγονται στους αμμόλοφους και μικροί κόκκοι που μοιάζουν με έμβρυο διεισδύουν στα νύχια των δαχτύλων μου.
Αυτή τη στιγμή τα δάχτυλά μου ζεματάνε.
Η ζέστη ειναι αφόρητη!
Θεωρώ πως κάποιος με εκδικείται!
Αναζητώ σημάδια κρυφής μελανίνης στο σώμα μου μα εκείνη με «χλευάζει» κοιτώντας με απο μακριά.
Το κεφάλι μου πονάει δυνατά!
Σα να αντηχούνε χιλιάδες θόρυβοι στο μυαλό μου.
Η όρασή μου θαμπώνει και ο λαιμός μου ξεραίνεται.
Το αίμα στραγγίζει απο το σώμα μου και οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν.
Και ξάφνου εκεί,
κάπου στο δευτερόλεπτο ενός ξεχασμένου ονείρου,
ένα δροσερό αεράκι φυσά και με κρατά στη ζωή.
~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου - Κική Κωνσταντίνου
Κι αν οι αναμνήσεις κάποιες φορές πονάνε, να ξέρεις πως η πραγματικότητα του χθες είναι ενθύμιο και εφόδιο της αποκλειστικής ψυχής σου!
Και θα ’ναι για πάντα!
Κανείς δε «φεύγει» αν καταλάβει πως η οποιαδήποτε φυγή δεν είναι κάτι κακό, είναι απλώς η έξοδος μιας διαδρομής, που για κάποιο λόγο η πόρτα της έπρεπε να κλείσει.
Και θα ανοίξει μία άλλη! Κάπου παρακάτω θα δημιουργηθεί μια άλλη! Διαφορετική μα με κοινό γνώμονα την ίδια δίψα για ζωή, για ανάσα, για ταξίδι στο άγνωστο μα τον τόσο γνωστό μας κόσμο.
Γιατί η φυγή δεν είναι παράδοση, κρυφτό, τρεχαλητό ή κάτι άλλο, είναι μια διέξοδος για την είσοδο κάποιου άλλου δρόμου!
Ενός δρόμου, που ένα αστέρι φωτίζει στη γη με ένα ασημένιο σκήπτρο, που σαν Βασίλισσα του σήμερα προστάζει!
Γιατί η δική μας η φυγή είναι ένα πέρασμα χελιδονιών, που αναζητά τους δικούς τους θερμούς τόπους επιβίωσης και κατοικίας!
Και τα αποδημητικά αυτά πουλιά είναι τόσο όμορφα και περήφανα καθώς μεταναστεύουν σε σμήνος στον αέρα!
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στο ταξίδι τους, ποιος να μη χαμογελάσει στο κάλεσμά τους και κυρίως ποιος μπορεί να μη νιώσει τρυφερότητα και ζεστασιά στη γέννηση της ζωής που φέρουν!
Διότι φεύγουν για να αναπαραχθούν! Και ξέρουν πως η ζωή μονο ευθεία κοιτάζει!
~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου - Κική Κωνσταντίνου
Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει!
Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας.
Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου.
Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου;
Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα.
Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων.
Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκούσες λίγο. Όσο θα ζούσα, όσο θα ζούσες! Κι αν αυτό είναι πολύ για κάποιους ξέρω πως η Αγάπη οφείλει να ζει και να τιθασεύει ανά αιώνες! Με τη βοήθειά μας! Την διάδοσή της σε έναν πιο φιλεύσπλαχνο, ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο!
Το μόνο που με παρηγορεί ειναι που ξέρω πως εκεί που πας δε θα ξεφτίσεις! Αυτό είναι το φάρμακο στον πόνο της ψυχής μου! Εκεί ψηλά που πήγες, που πας, ξέρω πως θα μείνεις για πάντα! Το νιώθω κάπου αριστερά στο στήθος μου, που σπαρταρά σα να παίρνει για πρώτη φορά ανάσα!
~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου - Κική Κωνσταντίνου
Σου άρεσε να προσφέρεις, μου χάρισες ένα αμάξι, που μετακινούσες φάρμακα σε σπίτια ανθρώπων, που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν
Σου άρεσε να χαμογελάς, μου χάρισες μια μαριονέτα – κλόουν, που νιώθω πως είχα αντικρίσει σε θέατρο σκιών, όταν ήμουνα παιδί.
Σου άρεσε να μου κρατάς το χέρι, μου χάρισες ένα στηθοσκόπιο για να το νιώθω πλάι στην καρδιά μου.
Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια!
Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα.
Σου άρεσε!
Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα.
Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε.
~~ Τα Λάφυρα της Ψυχής μου - Κική Κωνσταντίνου
Εξαιρετικά αποσπάσματα από το πρώτο σου έργο Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τη δική τους πρώτη τους ταυτότητα. Τα πρώτα σου βήματα. Οι πρώτες μεθοδικές σου σκέψεις.
Καλά κάνεις και μας τα θυμίζεις.
Σε ευχαριστούμε.
Τα για αλλους καθημερινά ο Ποιητής τα μετουσιώνει σε Αιώνια καθώς τα εναποθέτει Πολύτιμα στη Διαχρονικότητα των λέξεων....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο κι αν έμενε ο Έρωτας, λίγο ή για μια Ζωή, αν τον αγκάλιαζαν οι λέξεις του Ποιήματος θα γινόταν Αιώνιος!!
:))
Την αγάπη μου