Έπλασα την ψυχή μου
και την έκανα ομοίωμα από χώμα.
Έχτισα κάστρα, να μου θυμίζουν παιδική ανεμελιά και κουβαδάκια, που ακόμη και άδεια προσπάθησαν επίμονα, να αιχμαλωτίσουν το νερό.
Περπάτησα, φθείροντας τις πατούσες μου, σε λασπωμένη οδό και ένιωθα πλάι μου, κοχύλια διαρκώς να με συντροφεύουν.
Θαρρείς και η γη με τη θάλασσα συνομώτησε,
θαρρείς και τα ψάρια με τις πικραλίδες, κήρυξαν κρυφή συμμαχία.
Ξέρω, πως η κλεψύδρα γύρισε.
Όλα από την αρχή, θα χρειαστεί να πλάσω.
Για ξεκίνημα, πρωτίστως,
θα φροντίσω να ελευθερωθώ.
Όχι τη μάσκα, το δέρμα
το δέρμα το ψεύτικο, που σαν καλοσχηματισμένη άμμο, κάλυψε την άσπλαχνη αλήθεια που έψαχνα.
Απε - Λευτερώσου, τώρα είναι η ώρα η μαγική.
Καλησπέρα σου Κική μου. Όμορφο όπως πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφή