Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

.... ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΤΑΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΕ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.



«Το παλάτι της πριγκίπισσας Σίσσυς, το Ποντικονήσι, το Κανόνι, το Φρούριο, την Παλιά Πόλη, τα σοκάκια, τις μπουγάδες που απλώνουν χιαστά στις βεράντες αντικριστών σπιτιών και το δρόμο που σπάνε τις κανάτες είναι λίγα από όσα πρέπει να φωτογραφίσω», συλλογιζόταν τη στιγμή που την είδε. Και τότε σταμάτησε.
Έμεινε εκεί, ακούνητος, ασάλευτος, σε ένα σοκάκι να τη χαζεύει μαγεμένος.
Στεκόταν εκεί, ψηλή, αδύνατη, με λίγο χλωμή επιδερμίδα και μαύρα, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, ολόισια, γυαλιστερά μαλλιά. Το κούρεμα των μαλλιών της ήταν ασύμμετρο, τριγωνικό, πίσω ήταν πιο κοντά και μπροστά μάκραιναν με έμφαση στις μύτες, ενώ πυκνές, μαύρες, καλοχτενισμένες αφέλειες κοσμούσαν το όμορφο πρόσωπό της.
Τα μάτια της ήταν σκιστά. Αδιαμφισβήτητα ήταν τουρίστρια. Το προμήνυαν τα χαρακτηριστικά αλλά και το ντύσιμό της.
Φορούσε ένα ψηλόμεσο, λευκό, λινό παντελόνι, μια φαρδιά πουκαμίσα αμάνικη σε απαλό τόνο του εκρού, λευκά σανδάλια και ένα ψάθινο καπέλο.
Βρισκόταν στην είσοδο ενός μικρού μαγαζιού. με τουριστικά είδη και κοιτούσε μαζί με τρεις φίλες της, τα καρτ-ποστάλ και τα μαγνητάκια που υπήρχαν στοιβαγμένα σε μια ειδική εσοχή του καταστήματος.

Προσπάθησε να θυμηθεί τι συλλογιζόταν πριν τη δει και δεν μπορούσε.
«Ω! Μπορεί να συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό;» αναρωτήθηκε.
«Πώς μπορεί να σταμάτησε το μυαλό μου;» συνέχισε.

~~ Απόσπασμα από την Αγάπη που Δήλωσε Παρών στην όμορφη και παγωμένη αυτή τη στιγμή, λίμνη της Καστοριάς.
Από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w



 " «Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με τη διαδρομή ενός τρένου», είπε θαρραλέα η Στεφανία.
«Δηλαδή;»
«Να…, η ζωή μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ… Το δικό μας ταξίδι στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ ξανά στο ίδιο. Ίσως να μην ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν τακτικά το κατώφλι της. Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω». Τα μάτια της διάπλατα, να αποζητούν την σύμφωνη γνώμη. "

~~ Απόσπασμα από την Αγάπη που Δήλωσε Παρών στην όμορφη και παγωμένη αυτή τη στιγμή, λίμνη της Καστοριάς.
Από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w




 "Ο τρόπος που μιλούσε ήταν τόσο μεγαλειώδης, γεμάτος έπαρση. Το βλέμμα του. Το ύφος του. Οι εκφράσεις του σώματος και του προσώπου του μαρτυρούσαν το πόσο πολύ πιστεύει όσα λέει και πόσο πολύ είναι αποφασισμένος να πασχίσει για όλα αυτά!
Η Οφηλία από την άλλη ένιωθε αηδία με όλα όσα άκουγε. Έβλεπε απέναντι της έναν όμορφο, νεαρό άντρα που αντί να της μιλάει όπως άρμοζε στην ηλικία του, να μιλάει σαν το μπαμπά και τον παππού της.
Ξαφνικά αισθάνθηκε πάλι τάση για εμετό. Δεν μπορεί όλοι γύρω της να μιλούσαν για αγάπη σκεπτόμενοι άχαρα φράγκα, όταν εκείνη στο άκουσμα και μόνο της λέξης αγάπη σκεφτόταν μια στραβή τραγιάσκα και δυο απαλά χείλη να φυσάνε τη φυσαρμόνικα που μόνο εύηχες και γάργαρες μελωδίες χάριζε απλόχερα στη φύση."

~~ Απόσπασμα από την Αγάπη που Δήλωσε Παρών στην όμορφη και παγωμένη αυτή τη στιγμή, λίμνη της Καστοριάς.
Από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...