Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΑΝΟΘΕΥΤΗ


Στο παρα τσακ των γιορτών...










Τώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων.

Γεώργιος Βαφόπουλος, 1903-1996, Έλληνας ποιητής

(από «το Δάπεδο»)










Η μνήμη δεν είναι ποτέ ανόθευτη. Και η ανάμνηση χρωματίζεται πάντα από τη ζωή που ζήσαμε μετά.


Josephine Hart, 1942-2011, Ιρλανδή συγγραφέας

_____________

Μαρία μου, με ξέρεις, θέλω να τις ανεβάσω κι εγώ τις φώτο, πάντα με το κατάλληλο γνωμικό, στο οποίο με ανατρέχει η ίδια η εικόνα. Εδώ θαρρώ, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο τα χρώματα.

Ευχαριστώ για κάθε δυνανότητα και σύντομα εύχομαι το δικό σου συλλεκτικό βιβλίο!


#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Ιστορίες_Αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Συλλέγω_στιγμές
#Συλλεκτική_Μαρία

Το τρειλερ του βιβλίου, πάντα επιμελημένο από τον Νίκο Μουσαβερέ, εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w
 
"Και τότε του χαμογέλασε…
Έτσι, ένα μικρό, φευγαλέο χαμόγελο… Ένα δώρο, του χαρίστηκε.
Εκείνος, δίχως να το καταλάβει είχε φέρει ήδη τη φωτογραφική μηχανή στο πρόσωπό του, εστίασε στο φακό, έκανε το απαραίτητο ζουμάρισμα και το πρώτο “κλικ” ακούστηκε.
Πολλά διαδοχικά “κλικ” έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο χώρο.
Ούτε που κατάλαβε πόσες φορές την είχε φωτογραφίσει. Την είχε αποθανατίσει σχεδόν σε όλες τις κινήσεις της διαδοχικά.
Και ξαφνικά τον αντιλήφθηκε. Αντιλήφθηκε πως τη φωτογράφιζε.
Κανονικά, εκείνη θα έπρεπε να πειραχθεί και εκείνος θα έπρεπε να σταματήσει, όμως τα πρέπει δε χωρούσαν πλέον ανάμεσά τους."


__________

Απόσπασμα από την "Αγάπη της Σιωπής", την πρώτη αινιγματική ιστορία που συναντά κανείς ξεφυλλίζοντας "Την Αγάπη που Δηλώνει Παρών"

Και αυτη η λήψη, εκεί με οδήγησε.

Από την Alexandra Mouriopoulou, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, εκεί που την πρωτοσυνάντησα!
Ευχαριστώ αγαπημένη μου!

#Κική_Κωνσταντίνου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου





«Ξέρω πως είναι τίποτε όλ’ αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-
λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-
ρούς της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ’ ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να ‘ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

________________________

-Οδυσσέας Ελύτης, «Δώρο Ασημένιο Ποίημα»
(από το Tο Φωτόδεντρο και η 14η Oμορφιά, Ίκαρος 1971)

Από την Alexandra μας, στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης!
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! <3

Εδώ για να παρακολουθήσεις το τρειλερ του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=noFLpsDjz0w

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Νέο_βιβλίο
#Νουβέλες
#ιστορίες_αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Σχόλια

  1. Τα δύο χρώματα στο εξώφυλλο του Βιβλίου σου Κική μου κάνουν μια πανέμορφη σύνθεση...! και τα δύο τα λατρεύω. Έχουν μια γλυκύτατη υφή. Εξαίρετη επιλογή.
    Χρόνια Πολλά για σήμερα καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή Χρονιά, Κική μου. Καλοτάξιδο το βιβλίο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή και δημιουργική χρονιά Κικίτσα μου!
    Καλό και γαλήνιο ταξίδι στο νέο σου βιβλίο εύχομαι!
    Φιλάκια πολλά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...