"ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΕΙΣ;" ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ

 «Και πώς θα την ονομάσεις;» με ρώτησε.

«Η Αγάπη Δηλώνει Παρών», απάντησα και προφανώς από την έκφραση του προσώπου μου κατάλαβε πως κάποια «παγίδα», έκρυβα.

«Παρόν με όμικρον..», συνέχισε

Θυμάμαι σαν τώρα πως χαμογέλασα.

«Παρών με ωμέγα», επανέλαβα σίγουρη.

Τον είδα, συνοφρυωμένο να σκέφτεται.

«Γιατί», ρώτησε.

«Θα εξηγώ μέσα στο βιβλίο», του απάντησα.

Τον είδα, ακόμη συνοφρυωμένο να σκέφτεται και την απάντηση που έλαβα, ομολογώ πως δεν την περίμενα.

«Αν έβλεπα ένα βιβλίο με λανθασμένο τίτλο θα το αγόραζα κι έπειτα θα το πέταγα στα σκουπίδια λέγοντας, δεν ξέρουν να γράφουν εκδίδουν και βιβλίο;»

Κι όχι πως με επηρέασε, εγώ άλλωστε είμαι εκείνη που είχε παππού εκείνον που έπλαθε ιστορίες χωρίς να ξέρει γράμματα για να τις γράψει σε χαρτί, αντίθετα μάλιστα, με έκανε πιο σίγουρη από ποτέ για την επιλογή μου, μια επιλογή που οι ίδιες οι ιστορίες μου έδειξαν, καθώς σαν καλός υπηρέτης, έχω μάθει να αφουγκράζομαι το ζωντανό περιεχόμενο των βιβλίων μου.

«Δε με νοιάζει», του είπα. «Η δική μου αγάπη θα δηλώνει παρών και για να είμαι ειλικρινής δεν το θεωρώ και λάθος»

Και κάπως έτσι, εκείνη η αγάπη που οραματίστηκα, πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε και βρίσκεται έντυπα, κοντά μας, από τις εκδόσεις Λεξίτυπον. Πρόκειται για μία συλλογή Νουβελών, απαρτιζόμενη από τρεις ιστορίες αγάπης που στόχο έχουν να καλωσορίσουν τον αναγνώστη σε έναν άλλοτε πιο τρυφερό και ανθρώπινο κόσμο. Δεν εστιάζω στους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες αλλά στο μέσα τους, σαν το αιώνιο συναίσθημα. Στην ύπαρξη της όποιας αμφισβήτησης. Κι όταν μπεις μέσα στη ροή των ιστοριών, θα δεις πως ούτε εκεί αναφέρομαι αποκλειστικά στα ζευγάρια, αρωγοί μου είναι για να μεταδώσω το μεγάλο πνεύμα της Αγάπης, με τον δικό μου απλό και γλυκό τρόπο. Γιατί στη ζωή μας, συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια, βρίσκουμε το χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά, ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό, οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται και πολλές φορές, ανάξιοι, όσοι δε μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

_________

Κι η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης, στον επιβλητό Λευκό Πύργο.

Στο τέλος οι δίδυμες ψυχές συναντιούνται επειδή έχουν την ίδια κρυψώνα.

Robert Brault

 ________________________

Είναι η αγάπη που δήλωσε παρών και είναι και η Αλεξάνδρα που τη στήριξε!
Και μας στήριξε, για ακόμη μία φορά, μας στήριξε!

Στην Θεσσαλονίκη, στο σημείο που την πρωτογνώρισα.
Το βιβλίο της αγάπης, στην αγκαλιά εκείνης που το αγάπησε πριν το αντικρύσει.
"Αδιάβαστο και πολυαγαπημένο", έτσι μας είχε χαρακτηρίσει και ορκίζομαι, καλύτερο χαρακτηρισμό δεν θα μπορούσα να έχω!

Ξεφυλλίζοντας κανείς «Την Αγάπη που Δηλώνει Παρών», συναντά στις πρώτες της σελίδες, τον λεγόμενο προπομπό, την Ιστορία εκείνη που μας καλωσορίζει σε έναν τρυφερό και ίσως ανέγγιχτο κόσμο. Εκείνον, τον φωτεινό και αμόλυντο κόσμο, της αγνής και άδολης αγάπης.

Τον φαντάστηκα ως προθάλαμο, για εκείνους ίσως, τους λίγους μα εκλεκτούς, που θα θελήσουν να πιάσουν το χερούλι, να σπρώξουν ελαφρώς την πόρτα και να διεισδύουν σε έναν «ροζ», απαλό και ρομαντικό κόσμο. Κόσμο, που δείχνει να λείπει από την τόσο συσσωρευμένα, περίπλοκη εποχή μας.

Ένας άντρας, κάπου χαμένος με το αυτοκίνητό του, έτοιμος να λιποθυμήσει απο τη δίψα του, φτάνει κάποια στιγμή σε έναν όμορφο μα παράξενο οικισμό. Εκεί, καταφέρνει να βρει ένα ιδιαίτερο μικρό καφενέ. Η πόρτα του είναι κλειστή, μα τα όμορφα και πολύπλοκα - κατά έναν περίεργο τρόπο – τραπεζάκια, που κοσμούν το εξωτερικό του, μαρτυρούν πως υπάρχει ζωή,. Του εξασφαλίζουν κάποιες επιλογές, επιλογές μα συνάμα και αποφάσεις. Ανήκει άραγε σε εκείνους τους ανθρώπους που θα καταφέρει να ανοίξει την πόρτα και να τη διαβεί; Ώστε να…. ξεδιψάσει;

Θυμηθείτε....

«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και να ξεδιψάσει»

Αν θέλεις να ανήκεις σε εκείνους τους ανθρώπους θέλησαν ή θέλουν να εξερευνήσουν μαζί μου, την «Αγάπη που Δηλώνει Παρών», αν θέλεις να περπατήσεις και εσύ, πλάι μου, στην «Οδό της Αγάπης», δεν έχεις παρά να αναζητήσεις το βιβλίο μου ή να παραστείς στην πρώτη του επίσημη παρουσίαση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Ιανουαρίου, στον Πειραιά..

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση, θα βρεις εδώ: https://www.facebook.com/events/462673847467654/

Η φωτογραφία που οπτικοποιεί κάτι από τον καφενέ και την οδό που πρέπει κάποιος να διασχίσει, μας έρχεται από την Θεσσαλονίκη και την πολυαγαπημένη μου, Αλεξάνδρα Μουριοπούλου!

Ευχαριστούμε τόσο μα τόσο πολύ!

 «Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη ιστορία της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών", και η συγκεκριμένα, η πιο βαθιά μας, ηχηρή ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.

~~ Η φωτογραφία, που διαθέτει και την κάποιαν απόσταση, μια απόσταση που παρακολουθούμε καθόλη την διάρκεια της ιστορίας, μας έρχεται από τον Άγιο Νικόλαο στο Πόρτο Λάγος και την αγαπημένη μας, Alexandra Mouriopoulou

«Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερη, μελωδική, ιστορία, της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών". Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

~~Και η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην Παναγία Παντάνασσα. 

«Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη ιστορία της αγάπης που δηλώνει παρών, που ζει ανάμεσά μας και καθημερινά μας θυμίζει πως χάρη στην αγάπη είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou στην Παναγία Παντάνασσα. 

Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!!!

Kαλό βράδυ, εκφραστικοί μου.

* Ευχαριστούμε το fractal για την φιλοξενία!!