Τον προέτρεψα,
να αγγίξει τα χέρια μου
μα εκείνος, σαν άψυχο σώμα
αποστασιοποιήθηκε.
Δεν κατάλαβα...
Κοίταξα τις παλάμες μου,
μα δεν κατάλαβα.
Ακόμη και συνειδησιακά ήταν καθαρές.
Κι αν μιλούσε κανείς για ειλικρίνεια, ξάστερες, σαν την πέτρα που γοητεύτηκε από τον ήλιο και σαν διαμάντι έλαμψε.
"Έλα", του είπα
Πιάσε τον πηλό και πλάσε το όνειρό σου.
Πάρε την κιμωλία και χάραξε το νέο πλάνο της ζωής σου.
Τον είδα να με κοιτά...
και μετά να απομακρύνεται...
Και πιο μακριά...
Και πιο μακριά...
"Έλα", φώναξα δυνατά με φωνή γεμάτη ικεσία.
Κούνησε το κεφάλι αρνητικά,
νεύμα, να κοιτάξω προς τα δαχτυλά μου.
Ο τρόπος που με κοιτούσε, με φόβισε
ένιωθα πως θα συναντούσα αίμα
μα ήταν γεμάτα με χρυσόσκονη,
τόσο ονειρικά πλασμένα.
Κρατούσα στη χούφτα μου μια λίμνη ονείρων και δε δεχόταν να ακουμπήσει και ορκίζομαι πως μπορούσα να πλέξω όνειρο και να ραντίσω με ροδόνερο τον πιο σκληρό εφιάλτη.
Και ξαφνικά, έφυγε.
Χάθηκε από τα μάτια μου, η οποιοδήποτε εικόνα.
Ήταν μέρα και έγινε νύχτα.
Είχε ζέστη και ήρθε κρύο.
Καιι τότε τα αισθάνθηκα,
κρατούσα βότσαλα
μα ήταν ατόφια,
τα πιο "χρυσά" όνειρά μου.
Τα όνειρά μου - Κική Κωνσταντίνου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Δημιουργώ
#Ονειρεύομαι
να αγγίξει τα χέρια μου
μα εκείνος, σαν άψυχο σώμα
αποστασιοποιήθηκε.
Δεν κατάλαβα...
Κοίταξα τις παλάμες μου,
μα δεν κατάλαβα.
Ακόμη και συνειδησιακά ήταν καθαρές.
Κι αν μιλούσε κανείς για ειλικρίνεια, ξάστερες, σαν την πέτρα που γοητεύτηκε από τον ήλιο και σαν διαμάντι έλαμψε.
"Έλα", του είπα
Πιάσε τον πηλό και πλάσε το όνειρό σου.
Πάρε την κιμωλία και χάραξε το νέο πλάνο της ζωής σου.
Τον είδα να με κοιτά...
και μετά να απομακρύνεται...
Και πιο μακριά...
Και πιο μακριά...
"Έλα", φώναξα δυνατά με φωνή γεμάτη ικεσία.
Κούνησε το κεφάλι αρνητικά,
νεύμα, να κοιτάξω προς τα δαχτυλά μου.
Ο τρόπος που με κοιτούσε, με φόβισε
ένιωθα πως θα συναντούσα αίμα
μα ήταν γεμάτα με χρυσόσκονη,
τόσο ονειρικά πλασμένα.
Κρατούσα στη χούφτα μου μια λίμνη ονείρων και δε δεχόταν να ακουμπήσει και ορκίζομαι πως μπορούσα να πλέξω όνειρο και να ραντίσω με ροδόνερο τον πιο σκληρό εφιάλτη.
Και ξαφνικά, έφυγε.
Χάθηκε από τα μάτια μου, η οποιοδήποτε εικόνα.
Ήταν μέρα και έγινε νύχτα.
Είχε ζέστη και ήρθε κρύο.
Καιι τότε τα αισθάνθηκα,
κρατούσα βότσαλα
μα ήταν ατόφια,
τα πιο "χρυσά" όνειρά μου.
Τα όνειρά μου - Κική Κωνσταντίνου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Δημιουργώ
#Ονειρεύομαι
"κρατούσα βότσαλα μα ήταν ατόφια, τα πιο χρυσά όνειρά μου..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφο Κική μου.
Τι ωραίο ποίημα. Γράφεις τόσο εκφραστικά γεμάτη συναισθήματα.
Μου άρεσε πάρα πολύ.
Καλό βράδυ να έχεις.
Να πλέκεις όνειρα, Κική μου! Μπορείς κι έτσι να συνεχίσεις! ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο, Κική μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κι επειδή δεν σου έχω ευχηθεί ακόμα μέσα εδώ): Καλή Χρονιά! :)