Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΣΑΙ Η ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΗ ΚΩΦΑΛΑΛΗ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΤΕ ΑΠ' ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΑΠΟ ΚΑΘΕ, ΙΣΩΣ ΘΕΑΤΡΟ




 
 
Αν η πρώτη νουβέλα μας γοητεύει με τα όμορφα τοπία και η δεύτερη μας ταξιδεύει σε εποχές ρομαντικές , η Τρίτη νουβέλα μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και μας δείχνει πόσο σοφή είναι η αγάπη. Βρίσκει καθημερινά τόπους, τρόπους να αναπτυχθεί και απαντήσεις στις ερωτήσεις της καρδιάς… Η αγάπη δηλώνει παρών, έτσι απλά, λιτά και άξια!


_____________


Φωτογραφία και λόγια - ανάλυση - κριτική από την αγαπημένη μου εξαδέλφη και φιλόλογο, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή!


Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!





 
 
 
 
 
Με την πρώτη νουβέλα ταξιδεύουμε νοητά στην Κέρκυρα, το πανέμορφο νησί που συνενώνει στην μακραίωνη ιστορία του το μυθικό παρελθόν (νησί των Φαιάκων στην Οδύσσεια), με το κοσμοπολίτικο παρόν, που αποπνέει μια αίσθηση αρχοντιάς με βενετσιάνικες και δυτικές επιρροές στα αξιοθέατα και τον πολιτισμό του. Τυχαία η επιλογή του; Μάλλον όχι, μιας και το ρομαντικό στοιχείο του νησιού το κάνει να μοιάζει ιδανική επιλογή για να εκτυλιχθεί μια όμορφη ιστορία αγάπης δυο σύγχρονων νέων. Το επάγγελμα του Χριστόφορου δε (φωτογράφος), σοφή επιλογή για ένα μοναδικό ζουμάρισμα στα αξιοθέατα, τα ήθη/έθιμα και την σκιαγράφηση των ηρώων, στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος της νουβέλας (σελ 20 τελευταία παράγραφος μαζί με τα αξιοθέατα περιγράφονται και κάποια έθιμα: μπουγάδες απλωμένες στις βεράντες χιαστί, σπάσιμο κανατών στους δρόμους κλπ). Επίσης η συγγραφέας χρησιμοποιώντας ως εκφραστικό μέσο την αντίθεση παρουσιάζει καρέ καρέ τη μεταστροφή του Χριστόφορου από τρελό και γόη του παρελθόντος, σε τρελά ερωτευμένο και αφοσιωμένο στην εξωτική Μόνικα. Η αποκάλυψη της αλήθειας στον Χριστόφορο από την φίλη της, έρχεται να ανανοηματοδοτήσει τα αμέτρητα εσταντανέ της Μόνικα από τον φωτογράφο μας και να δώσει όλες τις εξηγήσεις που ζητούσε. Η μεγαλύτερη αντίθεση ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον κόσμο των ήχων και των λέξεων και τον κόσμο της σιωπής και των νοημάτων, πρόκειται να αρθεί, με την αγάπη της σιωπής, με την αγάπη που δηλώνει παρών.


_____________


Φωτογραφία και λόγια - ανάλυση - κριτική από την αγαπημένη μου εξαδέλφη και φιλόλογο, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή!


Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!





 
 
 
 
Για ν’ αποκτήση κανείς γρόσια, άλλος τρόπος δεν είναι, πρέπη νάχει μεγάλη τύχη, να εύρη στραβόν κόσμο, και να είναι αυτός μ’ ένα μάτι, δεν του χρειάζονται δύο. Πρέπει να φάη σπίτια, να καταπιή χωράφια, να βουλιάξη καράβια, με τριανταέξ τα εκατό θαλασσοδάνεια, το διάφορο κεφάλι.


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911, Έλληνας συγγραφέας


___________


Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.


Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.


Ευχαριστώ πολύ!





 
 
 
 
Είν’ η ζωή αχαμνόδεντρο

σ’ ένα γκρεμόν επάνω.


Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής


___________


Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.


Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.


Ευχαριστώ πολύ!





 
 
 
Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που πέρασε ποτέ απ’ το ελληνικό θέατρο – από κάθε, ίσως θέατρο.


Μάνος Χατζιδάκις, 1925-1994, Έλληνας μουσικοσυνθέτης


(προς την Έλλη Λαμπέτη, σχετικά με το ρόλο της στο θεατρικό έργο «Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», 1981)


___________


Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.


Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.


Ευχαριστώ πολύ!





 
 
 
Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.


Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης


___________


Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.


Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.


Ευχαριστώ πολύ!





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...