Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΑΝΤΑΛΛΑΞΑΝ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ




" Μην παρατάς αγάπη μου ένα όνειρο, μόνο και μόνο επειδή νομίζεις
ότι θα σου πάρει χρόνο για να το επιτύχεις... Ο χρόνος θα περάσει έτσι κι αλλιώς....!! "

- N.H.



 " Ίσως να είχαν δίκιο που έβαλαν την αγάπη στα βιβλία και στα ποιήματα... Ίσως επειδή δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού με τόση δύναμη και λάμψη....!! "

- William F.





Εκείνος, φωτογράφος.
Εκείνη, περιπλανώμενη.
Την συναντά τυχαία και την φωτογραφίζει.
Στην αρχή είναι ένα αυθόρμητο "κλικ"
Στην πορεία, ξεκινάει ολόκληρη διαδρομή φωτογραφιών με δύο ήρωες που μεταξύ τους δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μία λέξη.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η δική τους Ιστορία.
Μια σιωπηρή Ιστορία Αγάπης
Για να αποκτήσεις το νέο βιβλίο, επικοινώνησε μαζί μου, άμεσα.

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Ιστορίες_Αγάπης
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίζονταν, το καθετί θα παρουσιαζόταν στον άνθρωπο όπως πραγματικά είναι: άπειρο.

Γουίλιαμ Μπλέικ, 1757-1827, Άγγλος ποιητής & ζωγράφος

(The Doors of perception…)

Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.

Τάσος Λειβαδίτης, 1922-1988, Έλληνας ποιητής
 
  
Αν δεν ξέρεις την ιστορία σου, δεν ξέρεις τίποτα. Είσαι σαν ένα φύλλο που δεν ξέρει ότι είναι μέρος ενός δέντρου.

Michael Crichton, 1942-2008, Αμερικανός συγγραφέας


Κάποιος κάθεται στη σκιά σήμερα, επειδή κάποιος άλλος φύτεψε ένα δέντρο πολλά χρόνια πριν.

Warren Buffett, 1930-, Αμερικανός επενδυτής




Ο πληθυντικός αριθμός που χρησιμοποιούσε έδειχνε πως ότι έλεγε το εννοούσε. Το ότι έφυγε βιαστικά έδειχνε πως φοβόταν μην αλλάξει γνώμη.
«Μα γιατί σε αυτό το σπίτι δε μπορεί κανείς να με καταλάβει;» Αναρωτήθηκε και ευθύς το μαξιλάρι της γέμισε με δάκρυα…

_______

Eίναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε άμεσα μαζί μου.

Μην χάσεις το πρώτο μέρος της Τριλογίας.

Έλα μαζί μου, στο μονοπάτι αυτό.

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...