ΤΙ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου.
Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ!

_______

Στην Κομοτηνή αυτή τη φορά το βιβλίο της Αγάπης, συντροφιά με την αγαπημένη μου, Maria Papoulia

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

<3

Το επάνω απόσπασμα που διαβάσατε, από την πρώτη μου ποιητική συλλογή "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις

Μπορώ να βρω την άκρη ακόμη κι αν το φανάρι που κρατώ στο χέρι μου σβήσει! Ακόμη κι αν ο μικροσκοπικός μου φακός χαλάσει. Ακόμη κι αν οι δαυλοί που φέγγουν σε ορισμένα, επικίνδυνα σημεία πάψουν να τρεμοπαίζουν. Ακόμη κι αν απογοητευτώ και σκεφτώ να τα παρατήσω μπορώ και πάλι να βρω τον δρόμο! Την έξοδο! Την είσοδο! Τη σωστή επιλογή μου!

Μπορώ! Ακόμη κι αν μόνη μείνω σε ένα φαράγγι βαθύ, μπορώ να σκάψω με τα νύχια μου ένα νέο, ολόδικό μου πέρασμα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η υπομονή και η επιμονή μου! Ακόμη κι αν δεν έχω τίποτα από αυτά η θέλησή μου είναι τόσο γενναία και δυνατή που κράνος - ασπίδα φορά, απέναντι στις εκάστοτε, αδιανόητες συνθήκες!

Όσο σκοτάδι κι αν πέσει στη γη, όσο μαύρος κι άραχνος γίνει ο προσωπικός μου λαβύρινθος, όσους ταύρους – εμπόδια προσθέσει κάποιος στα χαλινάρια της ζωής μου, όσο μόνη κι αβοήθητη μ’ αφήσει, όση πίσσα κι αν ρίξει στο μαύρο πέπλο της αέναης ζωής μου, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως Εγώ θα τα καταφέρω!

_______

Στην Λέσβο αυτή τη φορά το βιβλίο της Αγάπης, συντροφιά με την αγαπημένη μου, Ελπιδα Ντανια

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.
Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.
Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!

Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο.
Αχ! Αχ και να μπορούσα να σε φέρω πίσω!
Αχ και να ήμουνα σαν όλη τη συνήθη μάζα!
Να είχα απαιτήσεις από ’σένα μα υποχρέωση καμία!
Ίσως μόνο όσες είχα τολμήσει να δημιουργήσω και να διεκπεραιώσω εγώ!
Να το πάλι το Εγώ!
Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει!
Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας.
Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου.
_______
Στην Λέσβο αυτή τη φορά το βιβλίο της Αγάπης και πιο συγκεκριμένα στο βόρειο τμήμα της Λέσβου με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα στη Μηθυμνα και την Παναγιά της Πέτρας,
συντροφιά με την αγαπημένη μου, Ελπιδα Ντανια
Ευχαριστώ πάρα πολύ!

<3
Το επάνω απόσπασμα που διαβάσατε, από την πρώτη μου ποιητική συλλογή "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις

«Πίστευα πως ο μόνος επιβάτης που μπορεί να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής ενός τρένου είναι ο οδηγός του, κανένας άλλος, όμως διαπίστωσα πως ούτε αυτό ισχύει.» Τα συνοφρυωμένα της φρύδια, φανέρωσαν ένα μεγάλο ίχνος απογοήτευσης;

«Γιατί;» Ρώτησε με ενδιαφέρον.

«Γιατί ακόμη και οι οδηγοί αλλάζουν ύστερα από κάποιες ώρες.» Απάντησε η Στεφανία.

« Κι αυτό τι σημαίνει; Πώς στη ζωή μας, σε ολόκληρο το ταξίδι, δεν έχουμε κανέναν δίπλα μας, από την αρχή μέχρι το τέλος;»

_______

Στα Ψαχνά αυτή τη φορά το βιβλίο της Αγάπης, συντροφιά με την αγαπημένη μου φίλη, Dimitra Vasiliou

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

<3

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου