Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ



Ένα δυνατό αεράκι φύσηξε και η λευκή κουρτίνα στο παράθυρο ξεπρόβαλλε στο κενό χώρο. Διάσπαρτα άνθη είχαν κεντηθεί επάνω της... Ένας ήχος κρυστάλλων ακούστηκε να κουδουνίζει στον αγέρα και η κουρτίνα "χόρεψε".
Ένα μικρό ταμπελάκι επιγραφής στην πόρτα του καφενέ που ορκιζόμουν πριν ό,τι δεν υπήρχε, έγραφε:
«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!»
Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε. Απλά, Λιτά, Άξια!

___________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου


«Το παλάτι της πριγκίπισσας Σίσσυς, το Ποντικονήσι, το Κανόνι, το Φρούριο, τη Παλιά Πόλη, τα σοκάκια, τις μπουγάδες που απλώνουν χιαστά στις βεράντες αντικριστών σπιτιών και το δρόμο που σπάνε τις κανάτες είναι λίγα από όσα πρέπει να φωτογραφίσω», συλλογιζόταν τη στιγμή που την είδε! Και τότε σταμάτησε!
Έμεινε εκεί, ακούνητος, ασάλευτος, σε ένα σοκάκι να τη χαζεύει μαγεμένος!
Στεκόταν εκεί, ψηλή, αδύνατη, με λίγο χλωμή επιδερμίδα και μαύρα, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, ολόισια, γυαλιστερά μαλλιά. Το κούρεμα των μαλλιών της ήταν ασύμμετρο, τριγωνικό, πίσω ήταν πιο κοντά και μπροστά μάκραιναν με έμφαση στις μύτες, ενώ πυκνές, μαύρες, καλοχτενισμένες αφέλειες κοσμούσαν το όμορφο πρόσωπό της.

___________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου


Προσπέρασαν το ζευγάρι, που μέχρι πριν τσακωνόταν τόσο δυνατά ώστε κατάφερε να τους επηρεάσει και ως δια μαγείας, δεν γύρισαν πια να κοιτάξουν… ούτε καν από περιέργεια.

Ο άντρας, σηκώθηκε από το παγκάκι και κοιτάζοντας την κοπέλα με συμπόνια, έφυγε. Εκείνη έμεινε εκεί, ασάλευτη, με σκυμμένο το κεφάλι να «μετράει» τις πέτρες που ακουμπούσαν στα παπούτσια της. Ήταν ελάχιστες, σε αντίθεση με τα δάκρυά της, που πλέον τα ξέπλεναν.

___________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου


Η Μάρθα για λίγα λεπτά έμεινε ασάλευτη με τη πλάτη στραμμένη προς το μέρος της κοπέλας και προς στιγμήν έκανε να γυρίσει εμπρός. Η ακούνητη θέση της επανήλθε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα νεκρικής σιγής η γυναικεία φιγούρα έκανε δυο βήματα και μόλις βρέθηκε κάτω από το δοκάρι της πόρτας είπε με ξεψυχισμένη φωνή.

«Ο Θεός μαζί σας!»

Αμέσως μετά χάθηκε στο σκοτεινό διάδρομο.


___________


Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.


Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.


Ευχαριστώ πολύ!






 










«Δε θα ’ρθεις;» Ρώτησε ο άντρας που σηκώθηκε για να κατευθυνθεί προς τις γραμμές του τρένου, αφήνοντας τη Στεφανία καθισμένη, ακόμη στο παγκάκι.
Η Στεφανία, σηκώθηκε όρθια, πήρε στην αγκαλιά της το φάκελο με τις σημειώσεις και σκεπτόμενη έντονα, γύρισε και είπε χαμογελαστή στον άντρα.
« Το σπίτι μου είναι δυο στενά πιο κάτω. Δε πηγαίνω με το τρένο. Πηγαίνω πάντα με τα πόδια»
«Δηλαδή δε θα συνταξιδέψουμε»; Ρώτησε στενάχωρα ο άντρας για να εισπράξει το αρνητικό χαμόγελο της Στεφανίας, η οποία τον χαιρέτησε κάνοντας του νεύμα με το χέρι, του χαμογέλασε γλυκά και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς τις κυλιόμενες σκάλες.

___________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου
 


Ήθελες μόνο να παίρνεις
να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα.
Να περισυλλέγεις αλόγιστη Αγάπη
και να δίνεις ένα φράγκο, μια δεκάρα
πιστεύοντας πως αυτό ήταν όλη σου η περιουσία.

Κι αν ήταν, να το δεχτώ…
δεν ήταν όμως
Δεν ήτανε!

Δανεικό αντικείμενο ήταν κι αυτό
που πριν λίγους μήνες, τυχαία –
πιθανολογώ ·
είχες μαζέψει στο στενό
ενός χαλκόστρωτου δρόμου.

___________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...