Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡΩΝ ΣΤΟ ΠΥΡΡΙΧΙΟ ΠΕΤΑΓΜΑ


Το «Πυρρίχιο Πέταγμα», μνημείου για τη Γενοκτονία των Ποντίων στον Πειραιά που δημιούργησε ο Παναγιώτης Τανιμανίδης, έχει διαστάσεις 15,50x7,10, είναι από ανοξείδωτο χάλυβα και έχει λεπτομέρειες από ορείχαλκο. Είναι ένα κύμα από κυλίνδρους ελατηρίων που διαπερνάται από 17 γλυπτικές συνθέσεις οι οποίες περιγράφουν το «Πυρρίχιο Πέταγμα» και τον αγώνα των προσφύγων. Εδράζεται σε χαμηλή κυκλική βάση θραπιναριστού μπετού, στο κέντρο της οποίας είναι τοποθετημένος ανοξείδωτος δίσκος όπου αναγράφονται τα οικωνύμια του Πόντου.

Aυτό το κύμα δημιουργείται αθροιστικά-φιλμικά από κυλίνδρους γαλάζιων ελατηρίων –κομμάτια θάλασσας– τα οποία είναι με τέτοιον τρόπο φτιαγμένα ούτως ώστε να βλέπει την αέναη κίνηση του νερού πίσω μπρος συγχρόνως – η παλίρροια και η άμπωτις της προσφυγιάς που δεν σταματά στο χρόνο. Τα τεντωμένα ελατήρια εκφράζουν την ετοιμότητα, την εκτίναξη, την οργή, την ένταση, την αφύπνιση της μνήμης.

Εσωτερικά το έργο διαπερνάται από τις 17 γλυπτικές συνθέσεις – μια σκυταλοδρομία εικόνων που περιγράφει το «πέταγμα» και τον αγώνα που κάνει ένα προσφυγοπούλι διωγμένο από τον Πόντο να φθάσει σε μια ανέτοιμη πατρίδα, και από εκεί άλλο «πέταγμα» στα πετροχώραφα και στους βάλτους, στα ακατοίκητα και στις γειτονιές της λάσπης, και από αυτές τις λάσπες έφτιαξαν τ’ αγγεία της ζωής τους. Ένα αθαλασσοδιάβατο κύμα που σηκώθηκε, ξερίζωσε και πέταξε από τη μια πατρίδα στην άλλη τον ελληνισμό του Πόντου και μέσα του ένα προσφυγοπούλι κάνει το πυρρίχιο πέταγμά του αρπάζοντας με τα νύχια του τη λύρα που την κάνει πλοίο, ακόντιο, αλέτρι κι ευαγγέλιο.

Πηγή: http://www.pontos-news.gr/article/164538/ti-symvolizei-pyrrihio-petagma-neo-mnimeio-gia-ti-genoktonia-ton-pontion-ston-peiraia

_______

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις




 
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Το να ζεις όμως νικημένος και άδοξα είναι σαν να πεθαίνεις κάθε μέρα.

Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821, Γάλλος ηγέτης

________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
 
 
 
 
Οι γλυπτικές συνθέσεις της Αψίδας

Το προσφυγοπούλι αρπάζει τη λύρα και ξεκινάει το ταξίδι.
Τα λουκέτα.
Τα νταούλια.
Τα βαγγέλια.
Η σημαία.
Τα πηγάδια – το σκάψιμο για να βρουν νερό.
Τα δεμένα πλοία.
Η καμπάνα.
Η εκκλησία και το αγίασμα.
Ο αργαλειός.
Το τραπέζι.
Το προσφυγοπούλι στο μέσον της διαδρομής.
Η λύρα-ακόντιο.
Η ξύστρα.
Τα κιάλια.
Η λύρα-αλέτρι.
Η άφιξη. Το προσφυγοπούλι έφερε τη λύρα.

_________

Εξωτερικά είναι ένα τεράστιο κύμα που σηκώνεται από τη μία πατρίδα, τον Πόντο, και σκάει στην άλλη παρασέρνοντας μαζί του τα πάντα.

_________

Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών και είναι στον Πειραιά, συντροφιά με την αγαπημένη μου εξαδέλφη, Ιωάννα Κωνσταντίνου Παπαγγελή.

Για να αποκτήσεις κι εσύ το βιβλίο της Αγάπης, επικοινώνησε μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ιστορίες_Αγάπης
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις
— στην τοποθεσία Πειραιάς.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...