Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΉΘΕΛΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ




 
 
Και θα έρθει η στιγμή που «Η αγάπη θα δηλώσει Απών»:
«Κι Ήμουν κι εγώ…. Κι ήσουν κι εσύ…. Ω… Σαν τα χελιδόνια»
____________

Για να αποκτήσεις το νέο βιβλίο, επικοινώνησε μαζί μου, άμεσα.
Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Μαρία Παρασκευοπούλουκαι το μπλοκ της Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
Εδώ η βιβλιοκριτική της:
http://www.syllegw-stigmes.gr/2018/02/vivliokritiki-kiki-konstantinou-h-agapi-dilonei-paron.html
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
 
 
 
 
 
Εκείνος, φωτογράφος.
Εκείνη, περιπλανώμενη.
Την συναντά τυχαία και την φωτογραφίζει.
Στην αρχή είναι ένα αυθόρμητο "κλικ"
Στην πορεία, ξεκινάει ολόκληρη διαδρομή φωτογραφιών με δύο ήρωες που μεταξύ τους δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μία λέξη.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η δική τους Ιστορία.
Μια σιωπηρή Ιστορία Αγάπης
Για να αποκτήσεις το νέο βιβλίο, επικοινώνησε μαζί μου, άμεσα.
Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Μαρία Παρασκευοπούλου και το μπλοκ της Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου.
Εδώ η βιβλιοκριτική της:
http://www.syllegw-stigmes.gr/2018/02/vivliokritiki-kiki-konstantinou-h-agapi-dilonei-paron.html
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
 
 
 
Η Αγάπη Δηλώνει Απών, ετοιμάζεται.
Επικοινώνησε μαζί μου για να αποκτήσεις το πρώτο μέρος της τριλογίας και ακόλουθησέ μας στα μονοπάτια της Αγάπης

______________

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη αγαπημένη μου φίλη Μαρία Παρασκευοπούλου για την στήριξη, τις υπέροχες φωτογραφίες και την όμορφη παρουσίαση που στο συλλεκτικό της μπλοκ, μας πρόσφερε.
Διάβασε την βιβλιοκριτική της εδώ:http://www.syllegw-stigmes.gr/2018/02/vivliokritiki-kiki-konstantinou-h-agapi-dilonei-paron.html
Ευχαριστούμε πολύ!
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
 
 
"Καλώς ήρθες στο τρένο μου"
Είναι η Αγάπη που Δηλώνει Παρών.
Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη αγαπημένη μου φίλη Μαρία Παρασκευοπούλου για την στήριξη, τις υπέροχες φωτογραφίες και την όμορφη παρουσίαση που στο συλλεκτικό της μπλοκ, μας πρόσφερε.
Διάβασε την βιβλιοκριτική της εδώ: http://www.syllegw-stigmes.gr/2018/02/vivliokritiki-kiki-konstantinou-h-agapi-dilonei-paron.html
Ευχαριστούμε πολύ!
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
όμορφα στην τοποθεσία Αθήνα.

Σχόλια

  1. Κική μου τι διαβάζω με χαρά ; έχεις ετοιμάσει το επόμενο ; ή είναι στα σκαριά ; φυσικά είμαι μέσα και το ξέρεις έτσι ; απλά να μας αναγγείλεις την έκδοση για να κάνω την παραγγελία μου. Με το καλό και όλες μου τις ευχές κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...