Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΟΥ, ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ





Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες θα ήθελα να εκφράσω σε όλους τους συντελεστές, που βοήθησαν στην ανάδειξη της Αγάπης που Δηλώνει Παρών, νιοτάξιδο βιβλίο μου και – πρώτο της  Τριλογίας Αγάπης – που οραματίστηκα και παρουσιάσαμε με ξεχωριστό τρόπο την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Ελληνικής Πολιτιστικής Παράδοσης «Τ’ Αλωνάκι», με τον δικό του μοναδικό ο καθένας τρόπο, και πιο συγκεκριμένα:
Στην Πρόεδρο του Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» κα Σκολίδη Φωτεινή και στον Διευθυντή του Συλλόγου και συμπατριώτη μου κο Λιανοστάθη Δημήτρη για τη φιλοξενία που μας προσφέρουν και πολλαπλά στηρίζουν το συγγραφικό μου εγχείρημα.
Στους συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι: την κα Γεωργιάδου Μαριέττα, τον κο Μπαϊρακτάρη Κώστα, την κα Παχού Αλεξάνδρα, την κα Ραψομανίκη Ρένα και την κα Φωτιά Ελένη για την αναγνωστική αποκάλυψη των ηρώων και τμημάτων των ιστοριών του βιβλίου μου.
Στον κο Ανδρέα Κοντό, που με τους ήχους της φυσαρμόνικας μας ταξίδεψε και μας έφερε πιο κοντά στην ιστορία του Πέτρου και της Οφηλίας και στο αίσθημα της αγάπης, που όμορφα τον διέχυσε σ’ αυτόν τον  χώρο.
Στον κο Κωνσταντίνου Γιώργο, Λογοτέχνη και μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για τον άκρως συγκινητικό χαιρετισμό που μου απένειμε.
Στο μουσικό σχήμα «Μαντάρα»:

Μέλη συγκροτήματος
Κωνσταντίνος Μαδαρός: κιθάρα, λαούτο, λαουτομάντολα, τραγούδι
Κατερίνα Σέγκου: τραγούδι
Χρήστος Περγάμαλης: κρουστά (μπεντίρ, djembe..)
Σταμάτης Χαϊνάς: κοντραμπάσο
Δημήτρης Λιάσκος: πνευστά
Γιάννης Οικονομίδης: κεμετζές, γυαλί ταμπούρ, μπεντίρ

Μενέλαος Διέτης: παραγωγή
για το μελωδικό άνοιγμα και κλείσιμο της εκδήλωσης που μας προσέφεραν με τα περί αγάπης επιλεγμένα άσματα.
Στον κο Νίκο Μουσαβερέ για την επιμέλεια του τρειλερ book που μου χάρισε και σε αυτό το βιβλίο.
Στην φιλαναγνώστρια Λουΐζα Φρέρη που ήρθε εκτάκτως από την Αθήνα για την εκδήλωση και μου απένειμε φιλικό χαιρετισμό και μοίρασμα ψυχής.
Σε όλους τους παρευρισκομένους, μεταξύ αυτών οικογένεια – φίλοι – περιβάλλον εργασίας – μέλη του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι»,  για την συνολική τους στήριξη κι αγάπη.
Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του τόπου μου και όχι μόνο, που φιλοξένησαν στις στήλες τους, την εκδήλωση που ετοιμάσαμε με αστείρευτη αγάπη και χαρά.
Επιτρέψτε μου, να κλείσω τις ευχαριστίες μου, εστιάζοντας στον εξαίρετο άνθρωπο, επιστήμονα και λογοτέχνη κο Κώστα Μπαϊρακτάρη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου ¨Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα¨, όπου και είμαι μέλος, θέλοντας να εκφράσω την τιμή και τη χαρά που νιώθω στο να ξέρω πως με στηρίζει ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος του τόπου μας και όχι μόνο.                                                          
Μεγάλη η τιμή, η συγκίνηση, η χαρά, η ευγνωμοσύνη αν θέλετε, αλλά και το στοίχημα με τον εαυτό μου του να βγάλω αυτόν τον άνθρωπο ασπροπρόσωπο και να καταφέρω με τα χρόνια να δικαιώσω ηθικά την απόφασή του να με στηρίξει. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, που τον γνώρισα, πως είναι άνθρωπος με αξίες που θέλει να στηρίξει νέα παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως θα αποκτούσα έναν τόσο σημαντικό σύμμαχο και οδηγό μου.                                                                                          
Είναι σημαντικό άνθρωποι με φως, να σου δίνουν λίγο από τα φώτα τους και εγώ ομολογώ πως από τον κο Μπαϊρακτάρη διδάσκομαι και βρίσκω όλο και περισσότερο τον δρόμο μου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...