Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

OI "ΤΗΕ WORKSONGS PROJECT" ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ

 

Την Τρίτη 3/4 εν μέσω ετοιμασίας νέων ηχογραφήσεων, συνεργασιών και εκδηλώσεων-εμφανίσεων,
οι "The Worksongs Project"
κάνουν διάλειμμα με τρελά νερά και Τραγούδια της δουλειάς!






Η συνεχώς ανανεούμενη μουσική μας παράσταση, επενδυμένη με φωτογραφικό και  κινηματογραφικό αρχειακό υλικό,
ταξιδεύει στο Bogart (Βαρατάση 16, Χαλκίδα). Ώρα έναρξης 21:30. Είσοδος 5€


Πιο ειδικά για το αντικείμενο μας:
 
     Τραγούδια της δουλειάς στη διεθνή λαογραφία ονομάζονται εκείνα που είτε αναφέρονται σε εργασίες, είτε τις συνοδεύουν. Τα δεύτερα μέσα από πλήθος θεμάτων, είχαν ως στόχο να συντονίσουν μια ομαδική εργασία, όπως για παράδειγμα την κωπηλασία, ή απλά με τη συντροφιά τους να ανεβάσουν τη διάθεση και την παραγωγικότητα.
 
    Η μουσική μας παράσταση περιλαμβάνει κάθε φορά μια ξεχωριστή επιλογή μελωδιών, ταξιδεύοντας στις έξι ηπείρους στο πέρασμα του έτους. Πρόκειται για ένα ταξίδι, που φιλοδοξεί να εμφανίσει τις ομοιότητες στη δραστηριότητα και κατ' επέκταση στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων της δουλειάς όλου του κόσμου.




     Το σχήμα "The Worksongs Project"
                                         συναποτελούν οι:

Ζαγαρέλος Λεωνίδας: φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα

Λιάσκος Δημήτρης: πνευστά, επιμέλεια

Μαλακατές Περικλής: φωνή, μπάσο

Μωραΐτης Αποστόλης: φωνή, ούτι, κιθάρα

Τσιμπλάκης Βαγγέλης: τύμπανα, κρουστά 
                                        
 Στεφανής Δημήτρης: επιμέλεια βίντεο 

ΥΓ: σύντομα θα ενημερώσουμε για το νέο καλλιτεχνικό μας εγχείρημα
ως τότε μαθαίνεται νέα μας 
στο κανάλι:

και τη σελίδα:



Σχόλια

  1. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το θέμα Κική μου. Λαογραφία και μουσική. Έξοχο. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...