Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ανάμνηση, στο πλαίσιο του δρώμενου "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον». Η δική μου έντονη ανάμνηση είναι μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τα καλικαντζούρια. Τα γνωρίζετε; Είναι εκείνα τα μικρά, άτακτα πλασματάκια της παράδοσης, που μέσα στο παιδικό μου μυαλό φτιάχτηκαν και μεγάλωσαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν: σκανταλιάρικα, σκοτεινά, γεμάτα ενέργεια και αταξία. Μια εικόνα που ακόμη και σήμερα, όταν τη θυμάμαι, με κάνει να χαμογελώ αλλά παράλληλα και να τρομάζω. Θέλω να μοιραστώ μια παιδική ανάμνηση που ακόμα και σήμερα με ακολουθεί, άλλοτε σαν φόβος και άλλοτε σαν γλυκιά ζεστασιά. Ήμουν μικρή, στο χωριό, μαζί με την ξαδέρφη μου. Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα και οι δυο μας παίζαμε καθισμένες πάνω στο βυσσινί χαλί, βυθισμένες στον δικό μας παιδικό κόσμο. ...
Φοβερά λόγια! Καλησπέρα Κικίτσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε ενημερώσω ότι στα ιστολόγια που παρακολουθείς θα δεις το δικό μου με μια παλιά ανάρτηση γιατί δεν δείχνει τις νέες αναρτήσεις. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχε το υπόψη.
Σε φιλώ πολύ
Τι σημαντικό να κρατάς και να σε κρατά το σωστό χέρι. Μόνο τότε γίνεσαι αθάνατος! Υπέροχο! Πολλά φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Κικίτσα μου, κάθε σου μήνυμα ευπρόσδεκτο για το ξεκίνημα της μέρας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή