Η ΡΟΖ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τι να σου συγχωρέσω πια;

Κι έχω κάψει τα "φτερά" μου.

Τι να πω;

Που να μιλήσω;

Σε ποια σφαίρα φαντασίας, πρέπει και πάλι να στραφώ;

Ποια πύλη να πρέπει να περάσω για να εξοστρακίσω το ένοχο μυστικό;

Και πως να πάω εκεί πάνω;

Πως;

Ξέχασες;

Εσύ μου έκοψες τα φτερά της γνήσιας Αγάπης.

Εσύ!

Τα τοποθέτησες, ούτε και εγώ ξέρω που.

Και δεν έχει και καμία σημασία.

Πως να εξομαλύνω την κατάσταση;  

που φέρει ακόμη ανοιχτή πληγή;

Πώς να ντύσω στα λευκά, τα κόκκινα τα πούπουλα

του πιο τρομαχτικού αέρα;

Κι όλα έγιναν όταν ήθελα να κοιμηθώ.

Θεέ μου πόσο ήθελα, εκείνη την ώρα, να κοιμηθώ.

Να κλείσω τα μάτια και σε μια ζεστή αγκαλιά

να τοποθετήσω όλα τα ανομολόγητα «αγγεία» μου.

Κι ήμουν έτοιμη

το ορκίζομαι *

να αποκοιμηθώ.

Και δεν είχα στρώσει, για τα όνειρά μου.

«Όπως ήταν, θα τα δεχτώ»

Δυνατά, το πίστευα, θυμάμαι.

Και τα έβλεπα λευκά

Και ροζ

Και γκρι

Και κίτρινα, ενίοτε

Και μπλε

Αχ, αυτό το μπλε…

Και μαύρα τα έβλεπα, μαύρα

Μα δεν τα φοβόμουν πια, δεν τα φοβόμουν  γιατί ήσουν εκεί.

Υπήρχες εκεί.

Αγκαλιά μου, δίπλα μου, μέσα μου,

σαν μια λευκή παπαρούνα που τραυματίστηκε σε ένα αγώνα άνισο και έκτοτε, είναι ροζ.

Στιγματισμένη, η ροζ παπαρούνα, χαμογελά.

#Κική_Κωνσταντίνου

#Εκφράσου

#Ποίηση

#Δημιουργώ

#Ονειρεύομαι