Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΑΡΩΝ



"Η Κική έχει το πάθος να πραγματεύεται στη γραφή της την έννοια της "ΑΓΑΠΗΣ". Στα τρία αυτά της τα διηγήματα αυτή ακριβώς η ερωτική Αγάπη φωνάζει στην κυριολεξία "ΠΑΡΩΝ" με τον δικό της βροντώδη και ουσιαστικό τρόπο.

Στην "Αγάπη της Σιωπής" την προσεγγίζει με τρόπο δυνατό, ιδιαίτερο σε μια δύσκολη σχέση δύο νέων ανθρώπων. Θα ταξιδέψουμε στα όμορφα στενά και στις παραλίες της Κέρκυρας. Θα ακολουθήσουμε σμάρια ανθρώπων που ζουν τις δικές τους στιγμές σε μια γραφή "του δρόμου", με λίγα λόγια της κίνησης μέσα στο χώρο. Ένας νεαρός φωτογράφος συναντά την απόλυτη ανατροπή στις απόψεις του για τον έρωτα σαν αντικρύζει μια όμορφη αλλά σιωπηρή νεαρή γυναίκα. Εκεί θα νιώσει μια Αγάπη, έντονη, μαγική που θα τον οδηγήσει στο να υπερβεί μια σειρά από τα μοντέλα που είχε στη ζωή του. Το διήγημα βάζει χοντρά ζητήματα που απαιτούν απαντήσεις και στάση ζωής."

______

Λόγια του αγαπημένου μου Giannis Pitarokoilis ή όπως τον γνώρισα στην μπλοκόσφαιρα: http://idipoton.pblogs.gr/



 " Στην "Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων" θα ταξιδέψουμε σε μια ρετρό εποχή, ΝεοΒικτωριανή, που άγγιξε για λίγο και την Ελληνική Κοινωνία. Εδώ θα δούμε την Αγάπη και τον Έρωτα να δοκιμάζονται στις μυλόπετρες των ταξικών αντιθέσεων που ύψωσαν οι άνθρωποι. Ένας φτωχός νεαρός με όπλο και έμπνευσή του την φυσαρμόνικά του και μια νεαρή κοπέλα κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας. Θα αντέξουν ; θα σταθούν όρθιοι ; θα ανατρέψουν τις δομές που ορθώνουν γύρω τους οι άλλοι ; Μια απλή φυσαρμόνικα θα γίνει η σάλπιγγα που θα γράψει τη δική της ιστορία ;

Προσωπικά με συγκίνησε πάρα πολύ αυτό το διήγημα, το ομολογώ."

______

Λόγια του αγαπημένου μου Giannis Pitarokoilis ή όπως τον γνώρισα στην μπλοκόσφαιρα: http://idipoton.pblogs.gr/


 
"Στην "Στάση των τρένων" επανερχόμαστε στο σήμερα. Μια πάρα πολύ πρωτότυπη σύλληψη από την συγγραφέα μας. Και πάλι ένα θέμα της στο δρόμο. Στην καθημερινότητα. Ένας σταθμός τρένου. Μια νεαρή γυναίκα που παρατηρεί και σημειώνει και ένας νεαρός περαστικός που ενώνει την παρατήρησή του με τις δικές της σκέψεις και αναζητήσεις. Πολύ όμορφο. Ειδικά το κλείσιμό του με αναφορά στους στίχους του Χριστιανόπουλου στο "Ενός λεπτού σιγή" είναι συγκλονιστικό.

Κάντε τον κόπο να αναζητήσετε το Βιβλίο και να το διαβάσετε. Αξίζει κάθε προσοχής χωρίς ίχνος υπερβολής. Και ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι ένας νέος άνθρωπος, μια νεαρή Γυναίκα που απλώνει τα όνειρά της σε δημιουργικούς κόσμους, τότε αξίζει ακόμα περισσότερο.

Η Κική Κωνσταντίνου έχει πάθος και αγαπά αυτό που κάνει. Να γράφει, να δοκιμάσει λογοτεχνικά είδη, να μην φοβάται να εκτεθεί συγγραφικά. Με ελάχιστα ίσως ανύπαρκτα μέσα είναι μια Νέα Γυναίκα που στον ορυμαγδό της σημερινής μας πραγματικότητας δεν διστάζει να βγει με θετικά μηνύματα για όλους μας και να δηλώσει και εκείνη με αξιόλογο τρόπο το δικό της "ΠΑΡΩΝ"."

______

Λόγια του αγαπημένου μου Giannis Pitarokoilis ή όπως τον γνώρισα στην μπλοκόσφαιρα: http://idipoton.pblogs.gr/
 


Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Για την συνολική στήριξη κι αγάπη!
Να είσαι πάντα καλά αγαπημένε  μου φίλε, να δημιουργείς, να προσφέρεις και να σου δίνει πάντα η ζωή και οι συνάνθρωποί σου, όλα τα καλά που αξίζεις!
 

Εδώ: http://idipoton.pblogs.gr/2018/01/mia-agaph-poy-dhlwnei-parwn.html για να διαβάσεις την συνολική ανάρτηση! 

Καλή εβδομάδα σε όλους, εκφραστικοί!
Να περνάτε όμορφα!

Σχόλια

  1. !!!!!!!!!!!
    Κική μου,
    και εσύ να είσαι καλά κορίτσι μου....! εμείς σε ευχαριστούμε για τις δημιουργίες σου και την ομορφιά που μοιράζεσαι μαζί μας.
    Δεν έχω λόγια.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...