ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΟΡΟΥ "4DANCE ACADEMY" ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ"

Eκφραστικοί μου καλημέρα, ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Προσωπικά, αν και πολύ κουρασμένη, ανυπομονώ να βγω σε άδεια για να ξεκουραστώ.

Φυσικά και να γράψω!

Θα μου πείτε, μα συνεχώς γράφεις!

Ε, θέλω κι άλλο!

Βασικά είναι και άλλες αναρτήσεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σας εδώ και καιρό, θα κάνω κάποιες προγραμματισμένες αναρτήσεις την περίοδο των διακοπών μου αλλά θέλω να σας πω κι άλλα... πιο εξομολογητικά πράγματα.

Μία τέτοια εκφραστική ανάρτηση σας ετοιμάζω σήμερα.

Μέσα στον τόσο δύσκολο μήνα Ιούλιο για εμένα, έγινε και ένα ευχάριστο και σημαντικό γεγονός.

Παρακολούθησα την ετήσια μαθητική παράσταση της σχολής χορού "4Dance Academy" την οποία και σας γνώρισα πριν κάποιους μήνες όταν παρουσιάσαμε από κοινού τα "Λάφυρα Εν Χορώ".

Θα σας δώσω τρία λινκ για να οδηγηθείτε στην σελίδα της σχολής ώστε να δείτε  το οπτικοακουστικό υλικό που προβλήθηκε κατά την διάρκεια της ετήσιας μαθητικής παράστασης της "4Dance Academy" με τίτλο "Είναι Στιγμές" στο Θέατρο Ορέστης Μακρής στην Χαλκίδα.
 
Δεν έχω λόγια για να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους φιλόξενους οικοδεσπότες της σχολής, για την τιμή να επιμεληθώ ορισμένα από τα κείμενα της πολύμορφης παράστασής τους.
Και μετά την ζεστή μας συνεργασία στην αφιερωματική μουσικοποιητική βραδιά "Λάφυρα Εν Χορώ" - μια βραδιά που θαρρώ πως την αγαπήσαμε όλοι πολύ (συντελεστές και κοινό) - χαίρομαι ιδιαίτερα που με εμπιστεύτηκαν στην πολύτιμη αυτή εκδήλωσή τους, μιας και όπως καταλαβαίνετε, η μαθητική παράσταση για κάθε σχολή που αγαπάει τους μαθητές της και θέλει το καλύτερο για εκείνους, δεν μπορεί παρά να είναι ένα υπέροχο και ζεστό θέαμα. Και εμείς το ζήσαμε και το χαρήκαμε, πολύ!
Στα ωραία που θα έρθουν λοιπόν!
Σας ευχαριστώ βαθιά και θα είμαι κοντά σας σε ό,τι χρειαστείτε!

Υ.γ: Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές, ήσασταν εξαιρετικοί! Και ένα ακόμη ευχαριστώ, σε όσους συμμετείχαν στην αφιερωματική βραδιά της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο "Τα λάφυρα της ψυχής μου". Ευχαριστώ για την τιμή!


Όπως καταλαβαίνετε εκφραστικοί μου,  τεράστια η τιμή και η χαρά, να σε εμπιστεύονται για κάτι τόσο σπουδαίο. Για έμενα ήταν πραγματικά σπουδαίο!

Παρακάτω, θα σας παρουσιάσω ατόφια τα κείμενα που έγραψα πριν αυτά "χτενιστούν" για τις ανάγκες της παράστασης.
Ανθρώπινες στιγμές! Χαρά, πόνος, δάκρυ, φυγή, ταξίδια, έρωτας, αγάπη, μαύρες σκέψεις, όνειρα, μερικά από όσα μας συντροφεύουν στο πέρασμα αυτό!

Τα βίντεο που θα δείτε είναι παραγωγή της σχολής. Την επιμέλεια την έχει κάνει ο καθηγητής χορού Νίκος Πικραμένος και πρωταγωνιστούν μαθητές της σχολής ενώ απαγγέλλουν μαθητές και καθηγητές! Προβλήθηκαν κατά την διάρκεια της παράστασης και η ευρηματική χορογράφος Βίκυ Μπασούκου ανέπτυξε εντέχνως την κινησιολογία των χορευτών της παράλληλα με την βιντεοπροβολή.  Ιδιαίτερο συναίσθημα αυτό της κίνησης υπό ηχογραφημένη απαγγελία. Σαν θεατής δεχόμουνα ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Θα ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον, μου άρεσε πολύ.

ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τα έργα μας. Δύσκολο πράγμα η απαγγελία φίλοι μου, μπορεί να σου καταστρέψει το έργο ή να στο αναδείξει πολύ! Οι αφηγητές τους έδωσαν το δέοντα σεβασμό και τους ευχαριστώ θερμά!

Η δασκάλα Αργεντίνου Τάνγκο Αρετή Κόκκαλη, η χορεύτρια Κορίνα Ντόβρου και η μικρή μας φίλη, μαθήτρια της σχολής ήταν καταπληκτικές και τις ευχαριστώ βαθιά! 

Και ΕΔΩ ένα βίντεο με στιγμές από όλη την ξεχωριστή βραδιά!

Πάμε τώρα και στα κείμενά μου - ατόφια όπως σας είπα - δηλαδή πριν την διαδικασία "καλλωπισμού" τους, μαζί με κάποιες φωτογραφίες που βρήκα στη google για να τα συνοδέψω. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να σας αναφέρω το συναίσθημα που γεννιέται μέσα από τις λέξεις την εκάστοτε φορά, θεωρώ πως είναι κατανοητό...

Όταν μεγαλώσω… θα χορεύω στην βροχή, θα μιλάω με τα λουλούδια, θα αποκτήσω ένα πελώριο σπίτι και έναν γλυκύτατο σκύλο. Θα έχω φίλες, πολλές φίλες, θα είμαι ευτυχισμένη! Κι όταν τύχει, και για κάποιο λόγο λυπηθώ, θα έρθει εκείνος, επάνω στο λευκό του άλογο, θα με πάρει αγκαλιά και θα με πάει στο ροζ σύννεφο που ζωγραφίζω. Όλοι, θα κοιτούν και θα μας θαυμάζουν. Όταν μεγαλώσω... θα χτίσω ένα όνειρο μέσα στο όνειρο!

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Όλα είναι στάσιμα. Οι τοίχοι με κοιτούν και πανικοβάλλομαι, νιώθω πως αν μείνω κι άλλο εδώ, θα με συνθλίψουν.
Πολλές φορές, τα βράδια κυρίως, τέρατα γίνονται, ανίερα χαμόγελα συσσωρεύονται, οι τοίχοι – συμπληγάδες πέτρες, το οξυγόνο μειώνεται και εγώ θέλω να δω το ουράνιο τόξο να ξεπροβάλλει από το παράθυρο.
(Η θα πεθαίνω, ή θα πεθάνουν)! Πρέπει να σκοτωθούν οι εφιάλτες της ντουλάπας, πρέπει να ανασάνω, πρέπει να ζήσω, θέλω να ζήσω!

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Θέλω να αγγίξω το πορτοκαλί του ουρανού σαν δύει ο ήλιος και το μπλε της θάλασσας, να γίνει η πρόωρη σημαία μου. Καπετάνιος της ζωής και εγώ, ακολουθώ! Θέλω να αφεθώ και να χορέψω σε ένα ιριδίζον πέλαγος και σε μια ατόφια, ουτοπική παροικία. Βλέπω… βλέπω εικόνες, πρωτόγνωρες εικόνες και ακούω.. ακούω… ναι ακούω την μουσική… Clave, είναι clave…
Εμπειρίες, εικόνες, ανατροπές, γνωριμίες, ρίσκο, Ζωή!

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Η καρδιά μου κτυπάει δυνατά! Είναι στιγμές που νιώθω πως πρώτη φορά κτυπάει τόσο δυνατά και το στομάχι μου έχει γεμίσει με πολύχρωμες πεταλούδες. Άκουγα για αυτές τις πεταλούδες, μα τώρα τις νιώθω. Το σκίρτημα του έρωτα λαχταρά η καρδιά μου και εγώ, γίνομαι έρμαιο στην αγκαλιά του και χάνομαι, σαν πάλλευκο φτερό στα μάτια του. Του κρατώ το χέρι, γέρνω πάνω του, ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του κι αρχίζω να ονειροπολώ την Αγάπη.

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Πέρασαν από τα μάτια μου πολλές εικόνες, αγγίγματα, ζωές, συναισθήματα, μπόρες, καταστροφές, ασύνδετες γέφυρες μα όλα, μαθήματα ζωής τα ονομάζω. Με μπερδεύουν οι άνθρωποι, στ’ αλήθεια με μπερδεύουν. Πως αλλάζουν έτσι; Συναίσθημα, σκέψη, κουλτούρα, ζωή; Πως γίνονται τα άλλοτε λόγια καρδιάς, ψίθυροι, σε έναν ατέλειωτο αέρα; Γιατί οι λέξεις να κάμπτονται και όχι να ανθίζουν; Γιατί τα συναισθήματα, έγιναν θηλιά και κόμπος, σε έναν λαιμό που πασχίζει ακόμη να ανασάνει; Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνη την δυσάρεστη στιγμή, προσπαθώ μα δεν μπορώ, δεν βγαίνει. Νιώθω πως πασχίζω με τα νύχια μου να καταστρέψω την καταραμένη ανάμνηση μα δεν μπορώ. Έχει γίνει μια μαύρη εικόνα και με διώκει. Παντού με καταδιώκει. Στην καθημερινή ζωή, στις σκέψεις, στις μηχανικές μου κινήσεις, ακόμα και στον ύπνο μου, ακόμη και εκεί με καταδιώκει. Εφιάλτες, πολλοί εφιάλτες.

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

** Ένιωσα περήφανη όταν στο instagram, σε ένα σχόλιο, σε ένα από τα κείμενα που αφορούν το "μαύρο", μου έγραψε ένας φίλος,"σκιάχτηκα διαβάζοντάς το!"

Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνη την δυσάρεστη στιγμή, προσπαθώ μα δεν μπορώ, δεν βγαίνει. Νιώθω πως πασχίζω με τα νύχια μου να καταστρέψω την καταραμένη ανάμνηση μα δεν μπορώ. Έχει γίνει μια μαύρη εικόνα και με διώκει. Παντού με καταδιώκει. Στην καθημερινή ζωή, στις σκέψεις, στις μηχανικές μου κινήσεις, ακόμα και στον ύπνο μου, ακόμη και εκεί με καταδιώκει. Εφιάλτες, πολλοί εφιάλτες. Ξυπνώ! Ιδρωμένη και μόνη! Όλα είναι μαύρα και τρομακτικά. Το δωμάτιο γυρίζει, τα μάτια κλαίνε, η καρδιά χτυπά δυνατά και εγώ, τρέχω φοβισμένη στο μπάνιο για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Με κοιτάζω στον καθρέπτη και δεν με αναγνωρίζω. Αυτό το είδωλο, δεν είμαι εγώ! Θέλω πίσω τον εαυτό μου, φέρε πίσω τον εαυτό μου! Κλαίω και καταρρέω και προσεύχομαι! Μια ανεμώνα αναζητώ και την βλέπω να στολίζει την πετσέτα που σέρνω πάνω μου - καθώς κείτομαι - στα παγωμένα πλακάκια και κρυώνω όσο άλλοτε.
ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

"Ξυπνώ! Ιδρωμένος και μόνος! Όλα είναι μαύρα και τρομακτικά. Το δωμάτιο γυρίζει, τα μάτια κλαίνε, η καρδιά χτυπά δυνατά και εγώ, τρέχω φοβισμένος στο μπάνιο για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Με κοιτάζω στον καθρέπτη και δεν με αναγνωρίζω. Αυτό το είδωλο δεν είναι δικό μου, δεν είμαι εγώ! Θέλω πίσω τον εαυτό μου, φέρτε μου πίσω τον εαυτό μου! ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Κλαίω και καταρρέω και προσεύχομαι! Μια ανεμώνα αποζητώ και την βλέπω, να στολίζει την πετσέτα, που σέρνω πάνω μου - καθώς κείτομαι - στα παγωμένα πλακάκια … νεκρός!"

Νεκρός;
Όχι, δεν είμαι νεκρός!
Εγώ είμαι!
Εγώ!

Ο ίδιος άνθρωπος.
Ο ίδιος!

Εγώ!
Εγώ ζητούσα αγάπη
Ζητούσα ποδήλατο
Έπειτα, μηχανή και αμάξι
Μου τα πρόσφερα.

Εγώ, εγώ δούλευα
Εγώ θέλησα καλύτερη δουλειά, καλύτερο αύριο, καλύτερη ελπίδα.
Μου τα έκλεψαν, μα τα κατάφερα! Βρήκα τον δρόμο, πάλεψα! τα απέκτησα πάλι!

Είμαι ο ίδιος άνθρωπος
Ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησα με όλες τις αισθήσεις μου, που δόθηκα χωρίς περιορισμό και πληγώθηκα και προδόθηκα και εξαπατήθηκα και ελπίζω ξανά…. Θα έρθει η Αγάπη, η αληθινή!

Είμαι ο ίδιος άνθρωπος!
Ο ίδιος!
Αυτός, που τα χέρια του γέμισαν αίματα, που στην πλάτη του, καρφώθηκαν λεπίδες.
Που γέμισα πληγές και περπάτησα, περπάτησα επάνω σε αγκάθια, πολλά.

Περπάτησα και…. χόρεψα…
και χορεύω…
Χoρεύω ξανά!

Κοίταξέ με!
ΠΗΡΑ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου

Προσέξατε φαντάζομαι τις λεπτομέρειες στα δύο τελευταία κείμενα...

Ο τελευταίος αντρικός θεατρικός μονόλογος έχει και τίτλο, τον ονόμασα "Ο Ίδιος Άνθρωπος".

Εκφραστικοί μου, έχω παρατηρήσει πως για όσο "φως" θέλω να συζητάω στην καθημερινή μου ζωή και να το συναντώ βεβαίως, τόσο "σκοτάδι" αγαπώ να βάζω στα έργα μου!

Επίσης εκφραστικοί μου, ήταν να μην κάνω την αρχή σε ό,τι αφορά το θέατρο! Τώρα, το αγάπησα τόσο που πάση θυσία θα ανεβάσω έργο στο σανίδι, θα το δείτε, θα το καταφέρω και αυτό. Αργά ή γρήγορα θα το καταφέρω. Για την ώρα, σαν δημιουργός  και μόνο!

Αυτά από εμένα σήμερα, φίλοι μου!

Μία "χορταστική" ανάρτηση!

Ελπίζω να την "γευτείτε".

Θα κλείσω εκφράζοντας τις πιο θερμές μου ευχαριστίες, για όλη αυτή την "αχόρταγη" δημιουργία, στους ιθύνοντες της σχολής  Αρετή Κόκκαλη, Βίκυ Μπασούκου, Αλέξανδρο Σταμάτη Ρηγόπουλο και Νίκο Πικραμένο μαζί με τις ευχές μου, για ό,τι καλύτερο στις ζωές τους! Συνεχίστε να διδάσκεται στον κόσμο την "τέχνη της απελευθέρωσης" και διαβείτε τις διαδρομές σας, κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Σύμμαχος πάντα, ο χορός και η έκφραση!

Την αγάπη και την σκέψη μου, σε όλους!