Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Τι να σου χαρίσω σε έναν νεκρό κόσμο
- που αιμορραγεί - υποσχέσεις άλλων;

Που να στραφώ;
Τι να ζητήσω;
Τι να πω;

Οι συστηματικές προσπάθειες κατέρριψαν την ύλη.
Άφθαρτη ύλη, νωχελικά πολέμια.

Μαζί σου, σε μια άλλη ομάδα.
Σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν ανώτερο θεσμό.

Η μπλούζα που έπλεξα για​ 'σενα, χάθηκε..
Απλώς χάθηκε...
Δεν ξέρω τι να ελπίζω, τι έχω να περιμένω, να προσδοκώ;

Σαν σε στοά - το μέσα μας - αγρίεψε.
Μια φωτογραφία, που έμεινε μόνη κι αυτή, προσάναμμα έγινε.

Καθώς λιώνανε οι αντιφάσεις,
στις ευκαιριακές στιγμές, αντίκρισα έναν απρόθυμο ήλιο.
Σαν αποδοκιμασία, εξαπλώθηκε και χάθηκε σε μια υφήλιο που ανήκει στους "άλλους", τους ''κακούς".

Μια νοερή αγκαλιά μας έμεινε κι αυτή, απροσδιόριστη και ενίοτε, ημιτελής.
Πότε σαν φτερό
Πότε σαν άγγελος
Πότε σαν μάσκα
Και μια φορά, σαν νοσταλγικό αερικό.

Σε εκείνη τη βρύση, απόψε γίνονται θαύματα.
Μυρίζει πράσινο σαπούνι και ευκάλυπτος.
Έλα και θέλω να χτενίσω τα μαλλιά σου..

~~ Τα Μαλλιά σου - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Αχ βρε Κική μου με την όμορφη λυρική ποιητική σου ομορφιά. Με τα λόγια και τα θέματά σου.
    Καλές εμπνεύσεις κορίτσι μου, καλές και Φθινοπωρινές πλέον με το καλό.
    Τις καλησπέρες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, ο λυρισμός σου με ξεπερνάει! Καλό μήνα, φίλη μου. Και πολλά φιλιά. Επέστρεψα από τις διακοπές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μήνα ομορφούλα, όλη η ομορφιά στους στίχους που φανερώνουν την ψυχή σου και το ταξίδι σου στον λυρισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο!! Θαυμάσια γραμμένο και γεννά πολλά συναισθήματα και σκέψεις ! Μπράβο σου
    Καλό μήνα χαρά μου
    Εύχομαι κι αυτή η χρονιά να είναι υπέροχη και καλύτερη από την προηγούμενη για σένα
    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...