Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Πεθαίνοντας,
ανασαίνουν τα συναισθήματα.

Ολόγυρα η καταστροφή και πηγαία πάντα, η Δημιουργία.
Καταρρίπτεις όνειρα, για να δημιουργήσεις το άγονο κενό, μα ποιός είναι αυτός που στο τέλος, θα μιλήσει για - αθώων - ετυμηγορία;

Στον βάλτο σφαδάζει η τελειότητα.
Κέρινο μάρμαρο, το ποτάμι της απώλειας.
Όλα είναι αντικατοπτρισμός.
Θολός αντικατοπτρισμός. Μία νέα, ευγενής άμιλλα.

Το χαρτί μας τελείωσε.
Το μελάνι φαγώθηκε.
Η τέμπερα έγινε σύννεφο και η πένα - πρώτη όλων - μας λιθοβόλησε.
Αγάπησε κι εκείνη, τα πλεονάζοντα στιχάκια.
Η δήθεν ειλικρίνεια, μας καθαίρεσε.

Κι έχω τόσα κι άλλα τόσα,
στον βυθό κατοικούν. Πηγή πεσόντων γίνανε.
Μπορώ να αναπνεύσω ζωγραφίζοντας, μα αιμορραγώ, όταν το Αλγέρι είναι "μαύρο".

Όχι σκοτάδι και όχι φως.
Όχι μέρα και όχι βράδυ.
Όλα μία δήθεν, μεσημβρινή ώρα.
Όλα να δηλώνουν πλάνη. Αταλάντευτη πλάνη, ονειρική, σαν ένα ουράνιο τόξο, αμέθυστο.

Μην αποσυνθέσεις τίποτα, άφησε τα όλα κι όλα ρημαγμένα. Μην προσπαθήσεις να το ερμηνεύσεις, κρύβει "άλλων" εαυτόν.
Δώστου μονάχα μια ευχή​, απόψε η Δημιουργός, αγωνιά να βρει το Τέλος.

Μην κλείσεις την πόρτα στα νούφαρα, γλυκά σκοτώθηκε η ευλάβεια.

~~ Το Μυστικό της Δημιουργού - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Ένα σεμνό χαιρετισμό γεμάτο σεβασμό στην ποίησή σου Κική μου, για μια ακόμα φορά.
    Την ευγνωμοσύνη μου για το ύφος σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...