ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΑ ΜΟΥ...

Πάντα έτσι θα σε θυμάμαι γιαγιά μου! Χαρούμενη και δυνατή! Θα είσαι για πάντα η καλύτερη γιαγιά του κόσμου! Αδικημένη, βασανισμένη μα γεμάτη περηφάνια και αξιοπρέπεια. Από τους λίγους ανθρώπους που έχω γνωρίσει με τόση καθαρότητα και αξιοπρέπεια. Πολύτιμή μου εσύ, να έρχεσαι καμία φορά στον ύπνο μου να τα λέμε γιατί θα σε χρειάζομαι. Είμαι σίγουρη πως είσαι στον Παράδεισο, έχασες την μνήμη σου για να καταφέρεις να είσαι εκεί! Σου άξιζε να είσαι εκεί! Να μας προστατεύεις και να μας προσέχεις από ψηλά. Ξέρω πως θα είσαι πραγματικά χαρούμενη και περιστοιχισμένη με ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά. Τον τελευταίο καιρό σε αγκάλιαζα και προσπαθούσα να κάνω την κάθε αγκαλιά μια ανάμνηση και θυμάμαι να αγγίζω σάρκα και κόκκαλα, σάρκα και κόκκαλα και κάθε φορά έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να σε κρατήσω περισσότερο για να μην μου φύγεις κι ας ήξερα πως είχες κλείσει εισητήριο για ένα μέρος όπου όλα θα άνθιζαν με την καλοσύνη και την αγάπη που φέρεις μέσα σου. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να μην σε πληγώσω, αν το έκανα να με συγχωρέσεις, να ξέρεις πως σε αγαπώ και νιώθω ευλογημένη που σε είχα γιαγιά μου. Καλό Παράδεισο και θα ζεις για πάντα μέσα μας! Αιωνία σου η μνήμη.

Και τι δεν θα 'δινα για να ήταν αλλιώς τα πράγματα!

Υπό άλλες συνθήκες θα σου έλεγα "Έλα να βγάλουμε φωτογραφία για το ίντερνετ, γιαγιά" και εσύ θα έφτιαχνες  - όπως πάντα - το μαντηλάκι σου, θα με αγκάλιαζες και θα έπαιρνες "πόζα" για τη λήψη. Την δική μας λήψη!

Με αυτή τη φωτογραφία σε γνώρισα στους διαδικτυακούς μου φίλους και σε λάτρεψαν, το πιστεύω βαθιά αυτό. Είδαν όλοι στο πρόσωπό σου, τη δική τους γιαγιά, τα δικά τους συναισθήματα για την αξία σας -  μιας και οι παππούδες - φέρουν πάνω τους μια άλλη, πολύτιμη έννοια. Φέρουν αναμνήσεις, μυρωδιές, αγάπη! Κουβαλούν μαζί τους ένα παρελθόν που θα ήθελαν να είναι μέλλον. 

Και κάπως έτσι, τους θύμισες πολλά!

Τους γέννησες αγάπη και τους έδωσες ελπίδα!

Σε αγάπησαν και σε ζητούσαν!

Ζητούσαν να σε δουν, δεν είναι περίεργο;

Ήθελαν να σε δουν ξανά και ξανά και ξανά! Μου έλεγαν να σε φιλήσω εκ μέρους τους, μου έλεγαν να σου φιλήσω τα χέρια σαν να ήμουν εκείνοι και εγώ, σε κανέναν δε χάλασα χατήρι, όλα τα έκανα!

Θυμάμαι πως κάθε φορά και σε κάθε φωτογραφία, άρχισες να φαίνεσαι όλο και πιο αδυνατισμένη, πιο εξαντλημένη και δυστυχώς δεν φαινόσουν ήσουν κιόλας, μα πάντα δίπλα σε όσους σε αγαπάνε,  χαρούμενη. Δίπλα μου, πάντα χαρούμενη. Θυμάμαι να σε αγκαλιάζω και κάθε φορά να προσπαθώ να κρατησω τη στιγμή αλλά η ρημάδα έφευγε και έφευγε και πάντα έφευγε, δεν μπορούσα να την κρατήσω, την έκανα ανάμνηση. 

Κάθε φορά ήταν και πιο εμφανές πως το Αλτσχάιμερ (και κάτι ακόμη - μια απροσδόκητη αλλαγή) είχε επιβαρύνει την νοητική και την σωματική σου κατάσταση. Όλοι μου έλεγαν πως είναι πολύ δύσκολο να πάσχει ο άνθρωπος σου από αυτή τη νόσο, σε θυμώνει, δεν μπορείς να το δεχτείς. Και είχαν δίκιο. Αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει αλλά ακόμη κι αν το ζήσει έρχεται μια μέρα που το ξεχνά. Δεν το ξεχνά ακριβώς, απλώς μένει στις αναμνήσεις και ο χρόνος το έχει παγώσει κάπως όλο αυτό. Το Αλτσχαιμερ κάνει τον άνθρωπο σου άλλον άνθρωπο, δεν μπορείς να το δεχτείς και αυτό σε κάνει να θυμώνεις και να αναζητάς τον άνθρωπο που ανέκαθεν ήξερες. Είναι πολύ δύσκολο φίλοι μου, πάρα πολύ δύσκολο για πολλούς λόγους και θεωρώ πως είναι δύσκολο και για τους πάσχοντες, ειδικά όταν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται γιατί πολλές φορές καταλαβαίνουν, σίγουρα καταλαβαίνουν ό,τι έχει αλλάξει ο εαυτός τους και η συμπεριφορά τους. Μέχρι να φτάσουν στο τελικό στάδιο, σίγουρα καταλαβαίνουν τις αλλαγές και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν πως από ελεύθεροι και δυνατοί άνθρωποι θα γίνουν κατά κάποιον τρόπο, εξαρτώμενοι.

Πάντα σκεφτόμουν σαν το πιο εφιαλτικό σενάριο την απώλειας της γιαγιάς μου. Της είχα και πάντα θα της έχω τεράστια αδυναμία, ήταν άλλωστε και η μόνη γιαγιά/παππούς που γνώρισα. Και μόνο στην ιδέα μπορούσα να κλάψω. Δεν ξέρω πως, αλλά ακόμη και εκεί με γέμισε με δύναμη. Είναι "η γενναία μου" άλλωστε, "η δυνατή μου", πως θα μπορούσε να μην μας δώσει δύναμη! Σίγουρα θα μας γέμιζε με δύναμη! Μας γέμισε με δύναμη!

Όταν έμαθα πως έπεσε η γιαγιά και έσπασε το ισχίο της και πως θα έκανε χειρουργείο, για μια ολόκληρη εβδομάδα η οικογένειά μου και εγώ δεν φύγαμε από διπλά της, κατάλαβα πως η ώρα του αποχωρισμού είχε έρθει. Ήξερα πως ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις το σπάσιμο και το χειρουργείο θα αποδυναμώσουν  ακόμη περισσότερο τον ήδη αποδυναμωμένο οργανισμό. Και στο νοσοκομείο, κάθε μέρα ζούσα μαζί της, σαν να μην την έβλεπα το επόμενο λεπτό. Δίπλα της συνεχώς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς να επιζητώ την προσοχή κανενός, δίπλα της γιατί πολύ απλά ήθελα να ημουν εκει και δεν με ενοιαζε τιποτε αλλο. Τι κι αν δούλευα συνεχώς, τι κι αν περίμενα εκεινες τις ημερες να ξεκουραστω να παω καπου, ήμουν εκει και δεν θα ηθελα να ημουν πουθενα αλλου! 

Η γιαγια μου οταν ηταν καλα ερχοταν στην Χαλκιδα και έμενε για μια εβδομαδα την καθε φορά. Πηγαιναμε βολτα, για τον καφε μας, για το φαγητο μας, συζητουσαμε, καναμε τοσα πολλα πραγματα που ολα γεννιουνται σαν εικονες μπροστα μου και γινονται λεξεις στα ποιηματα μου!

Είχα σταματήσει να γράφω ποιήματα και σκεφτόμουν τόσα άλλα να κάνω κι όταν την έχασα, σταμάτησαν όλα τα άλλα αυτόματα και ήρθαν τα ποιήματα ξανά! Υπάρχει παντού. Στο μπλε, στο Αιγαίο, στο άστρο, παντού! Πάντα θα υπαρχει εφοσον θα ζει για παντα μεσα μου! Εφοσον κατέκτησε μια θέση στην καρδιά μου!

Θα σας πω κάτι.

Ολοι λενε να λετε στους ανθρωπους σας πως τους αγαπατε, να το δειχνετε με πραξεις, εγω θα σας πω κατι ακομη. Φροντιστε απλα να περασετε λιγο ακομη χρονο μαζι τους, ακουστε τους, ισως το μονο που εχουν αναγκη να ειναι αυτοι να δειξουν και να πουν κατι ακομη. Και τι δεν θα εδινα για να ειχα λιγο ακομη χρονο μαζι της, τοτε...  παλια.. να μου διηγήται και να μπορώ να έχω περισσότερο καθαρό μυαλό και γνώση. 

Να τους αγαπάτε τους ανθρώπους σας και να τους το δειχνετε οταν θα ειναι σε θεση να το καταλαβουν και φυσικα οταν ειναι εν ζωη! Μετα οπως και η ιδια η γιαγια μου ελεγε, "τι να το κανεις"! Να τους προσεχετε, να τους σεβεστε, να τους μιλατε όμορφα και να τους κανετε να νιωθουν ασφαλεις και σιγουροι! Διαφορετικά μην κανετε τιποτε αλλο! Απλως αφηστε τους ησυχους να ζησουν και απαλλαξτε τους απο την αχαρη παρουσια σας! 

Η γιαγιούλα μου, ένας δυνατός και πολύτιμος άνθρωπος! Αδικημένος σε πολλά πράγματα μα γεμάτη πάντα με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια! Η πλεον σημαντικη αληθεια! Να ξερεις τι σημαινουν αυτα τα δυο αγαθα!

Που λετε η γιαγιούλα μου, η δυνατή και η πολύτιμη, έφυγε έχοντας ζήσει πολλά (άσχημα και όμορφα) και αυτό το κομμάτι ακόμη και μόνο του, είναι σημαντικό! Σιώπασε αλλά μίλησε μέσα μου!

Και να σας πω και το άλλο εκφραστικοί μου; Η γιαγια μου πηρε αγαπη απο εσας απο το διαδικτυο, την ενιωθε την αγαπη σας και θελω να το ξερετε αυτο. Αγαπησα και αγαπαω τόσο πολυ αυτη τη γυναικα που εφτανε για να γεμισει ολα τα κενα που μπορει να ειχε μεσα της. Μπορουσα να αγαπησω εναν χωρο επειδη ηταν απλως εκει, μπορουσα να αγαπησω εναν τοπο απλως επειδη πατησε με τα ποδια της εκει, μπορουσα να υποφερω ανθρωπους απλως επειδη τους δεχτηκε αυτη, τωρα ομως δεν υπαρχει λογος να κανω τιποτα απο τα παραπανω. Μπορω μονο να δημιουργω για αυτη και να φροντισω να μην ξεχαστει ποτε! Μπορώ επίσης να σπείρω αλήθειες και να θερίσω ψέματα (ωραίο μου ακούγεται αυτό). Μπορω να την τιμησω με τη γραφή μου και αυτο θα κανω!

Εκφραστικοί μου, σε αντιθεση με πολλους που πιστευουν πως οι ασθένειες ερχονται για να τιμωρησουν τους ανθρωπους, εγω στην δικη μας περιπτωση θεωρω και πιστευω μεχρι αποδειξεως του εναντιου οτι το Αλτσχαιμερ ηρθε για να καθαρισει την ψυχη της γιαγιας ωστε με πληρη διαυγεια να παει εκει που ανηκει. Αλοιμονο στις αλλες ψυχες που δεν μπορουν να καθαρισουν με τιποτα. Λερωμένες χωρις κανενα δισταγμό.

Που λέτε εκφραστικοί μου είμαι σίγουρη πως η μνήμη της και αιώνια θα είναι αλλά και η ψυχή της, καλά εκεί που βρίσκεται. Και σίγουρα, θα μας θυμάται με αγάπη. 

Δεν γινόταν να μην γράψω δυο λόγια, να μην κάνω αυτή την ανάρτηση, απλώς δεν ένιωθα έτοιμη όλο αυτόν τον καιρό.

Και πάλι, δεν είναι όλα...
Ποτε δεν θα ειναι ολα!
Παντα θα υπαρχουν κι αλλα!

Και ομορφα...
Μονο ομορφα!
Απο δω και περα κραταμε τα ομορφα!
Παντα ομορφα ηταν κοντα της! Διπλα της! Πλαι της!

Ευγνωμων που ησουν γιαγια μου!
Στο ποίημά σου, σε ένα από τα ποιήματά σου μάλλον, τα είπα όλα!
Τιμή μου! <3

Αικατερίνη Αλεξίου, η γενναία μου!