Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας. Το σπίτι μας, το πολυαγαπημένο.


 
 
"Σήμερα το πρωινό μου το πέρασα σκεπτόμενη εσένα, εμένα, εμάς.
Το πρώτο μας κοίταγμα, το πρώτο μας χάδι, το πρώτο μας φιλί, το γάμο μας, την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, την πρώτη φορά που μου είπες «σ’ αγαπώ» και δεν είχα ανάγκη να το ακούσω γιατί το έβλεπα στα μάτια σου.
Θεέ μου, είναι τόσο δύσκολο αυτό.
Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας.
Το σπίτι μας, το πολυαγαπημένο.
Και γι’ αυτό δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, γιατί σκεφτόμουν όλα αυτά.
Και κοιτούσα και τις λιγοστές φωτογραφίες που έχουμε.
Αυτές θα μου επιτρέψεις να τις πάρω εγώ. Τις θέλω μαζί μου, στην αγκαλιά μου. Σαν ένα κρυφό φυλακτό, για τον άγριο και παγερό κόσμο που με περιμένει."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου
Τριλογία Αγάπης από τις εκδόσεις Λεξίτυπον

Εσύ ακόμη να προμηθευτείς το βιβλίο;
Τι περιμένεις;
Ζήτησέ το μου ενυπόγραφο και με αφιέρωση.

Photo cretid: Μαρία Παρασκευοπούλου
Τοποθεσία λήψης: Λουτράκι
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
https://www.syllegw-stigmes.gr/
https://www.mariaparask29-photography.gr/

Ευχαριστώ πολύ!!!

#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών
#Συλλεκτικό_Κορίτσι
 
 
 
 
"Στον πλασματικό κόσμο των χρωμάτων, σε ερωτεύομαι. Σε πολύχρωμα σύννεφα, σε ακολουθώ. Στο χαμένο διάστημα, σε αντιλαμβάνομαι και σε παράλληλο σύμπαν, σε αναζητώ.
Οι μορφές μας, απροσδιόριστες
χάρτινες φιγούρες σε έναν άνισο ωκεανό.
Οι εσωτερικές μας δονήσεις πάλλονται, σε έναν ακαταλαβίστικο ρυθμό.

Κι η αγκαλιά σου, το Αιώνιο Πέλαγος σε ένα ταξίδι - πέρασμα, μυστικό.. Και το φιλί σου λήθαργος, σε ένα τοπίο - ορόσημο, μαγικό.

Στον πλασματικό κόσμο των χρωμάτων, σε ερωτεύομαι. Σε πολύχρωμα σύννεφα, σε ακολουθώ. Στο χαμένο διάστημα, σε αντιλαμβάνομαι και σε παράλληλο σύμπαν, σε αναζητώ.

Και τα αστρικά μας σώματα θα πετάξουν ψηλά, μα οι ψυχές μας θα κατοικήσουν στο χώμα. Μονάχα έτσι, μπορεί να συνεχίσει με άνθη, η Αγάπη μας."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου
Τριλογία Αγάπης από τις εκδόσεις Λεξίτυπον

Εσύ ακόμη να προμηθευτείς το βιβλίο;
Τι περιμένεις;
Ζήτησέ το μου ενυπόγραφο και με αφιέρωση.

Photo cretid: Μαρία Παρασκευοπούλου
Τοποθεσία λήψης: Λουτράκι
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
https://www.syllegw-stigmes.gr/
https://www.mariaparask29-photography.gr/

Ευχαριστώ πολύ!!!

#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών
#Συλλεκτικό_Κορίτσι

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...