ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πεθαίνοντας,
ανασαίνουν τα συναισθήματα.

Ολόγυρα η καταστροφή και πηγαία πάντα, η Δημιουργία.
Καταρρίπτεις όνειρα, για να δημιουργήσεις το άγονο κενό, μα ποιός είναι αυτός που στο τέλος, θα μιλήσει για - αθώων - ετυμηγορία;

Στον βάλτο σφαδάζει η τελειότητα.
Κέρινο μάρμαρο, το ποτάμι της απώλειας.
Όλα είναι αντικατοπτρισμός.
Θολός αντικατοπτρισμός. Μία νέα, ευγενής άμιλλα.

Το χαρτί μας τελείωσε.
Το μελάνι φαγώθηκε.
Η τέμπερα έγινε σύννεφο και η πένα - πρώτη όλων - μας λιθοβόλησε.
Αγάπησε κι εκείνη, τα πλεονάζοντα στιχάκια.
Η δήθεν ειλικρίνεια, μας καθαίρεσε.

Κι έχω τόσα κι άλλα τόσα,
στον βυθό κατοικούν. Πηγή πεσόντων γίνανε.
Μπορώ να αναπνεύσω ζωγραφίζοντας, μα αιμορραγώ, όταν το Αλγέρι είναι "μαύρο".

Όχι σκοτάδι και όχι φως.
Όχι μέρα και όχι βράδυ.
Όλα μία δήθεν, μεσημβρινή ώρα.
Όλα να δηλώνουν πλάνη. Αταλάντευτη πλάνη, ονειρική, σαν ένα ουράνιο τόξο, αμέθυστο.

Μην αποσυνθέσεις τίποτα, άφησε τα όλα κι όλα ρημαγμένα. Μην προσπαθήσεις να το ερμηνεύσεις, κρύβει "άλλων" εαυτόν.
Δώστου μονάχα μια ευχή​, απόψε η Δημιουργός, αγωνιά να βρει το Τέλος.

Μην κλείσεις την πόρτα στα νούφαρα, γλυκά σκοτώθηκε η ευλάβεια.

~~ Το Μυστικό της Δημιουργού - Κική Κωνσταντίνου