Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Τι να σου χαρίσω σε έναν νεκρό κόσμο
- που αιμορραγεί - υποσχέσεις άλλων;

Που να στραφώ;
Τι να ζητήσω;
Τι να πω;

Οι συστηματικές προσπάθειες κατέρριψαν την ύλη.
Άφθαρτη ύλη, νωχελικά πολέμια.

Μαζί σου, σε μια άλλη ομάδα.
Σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν ανώτερο θεσμό.

Η μπλούζα που έπλεξα για​ 'σενα, χάθηκε..
Απλώς χάθηκε...
Δεν ξέρω τι να ελπίζω, τι έχω να περιμένω, να προσδοκώ;

Σαν σε στοά - το μέσα μας - αγρίεψε.
Μια φωτογραφία, που έμεινε μόνη κι αυτή, προσάναμμα έγινε.

Καθώς λιώνανε οι αντιφάσεις,
στις ευκαιριακές στιγμές, αντίκρισα έναν απρόθυμο ήλιο.
Σαν αποδοκιμασία, εξαπλώθηκε και χάθηκε σε μια υφήλιο που ανήκει στους "άλλους", τους ''κακούς".

Μια νοερή αγκαλιά μας έμεινε κι αυτή, απροσδιόριστη και ενίοτε, ημιτελής.
Πότε σαν φτερό
Πότε σαν άγγελος
Πότε σαν μάσκα
Και μια φορά, σαν νοσταλγικό αερικό.

Σε εκείνη τη βρύση, απόψε γίνονται θαύματα.
Μυρίζει πράσινο σαπούνι και ευκάλυπτος.
Έλα και θέλω να χτενίσω τα μαλλιά σου..

~~ Τα Μαλλιά σου - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Αχ βρε Κική μου με την όμορφη λυρική ποιητική σου ομορφιά. Με τα λόγια και τα θέματά σου.
    Καλές εμπνεύσεις κορίτσι μου, καλές και Φθινοπωρινές πλέον με το καλό.
    Τις καλησπέρες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, ο λυρισμός σου με ξεπερνάει! Καλό μήνα, φίλη μου. Και πολλά φιλιά. Επέστρεψα από τις διακοπές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μήνα ομορφούλα, όλη η ομορφιά στους στίχους που φανερώνουν την ψυχή σου και το ταξίδι σου στον λυρισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο!! Θαυμάσια γραμμένο και γεννά πολλά συναισθήματα και σκέψεις ! Μπράβο σου
    Καλό μήνα χαρά μου
    Εύχομαι κι αυτή η χρονιά να είναι υπέροχη και καλύτερη από την προηγούμενη για σένα
    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...