ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  ΠΡΟΛΟΓΟΣ: «10 Κείμενα Ψυχής»   Υπάρχουν λέξεις που δεν λέγονται, μόνο γράφονται. Κάποια συναισθήματα δεν ξέρουν να βγουν φωναχτά, αλλά αποτυπώνονται αθόρυβα στο χαρτί. Μέσα από μικρές σιωπές, από το φως μιας μνήμης, από την ανάγκη να καταλάβεις — ή να γιατρέψεις — κάτι που πονάει ή κάτι που ελπίζει.   Έτσι γεννήθηκαν αυτά τα 10 κείμενα. Όχι ως λογοτεχνία. Όχι ως μεγάλοι τίτλοι. Αλλά ως μικρές καταθέσεις ψυχής. Γράφτηκαν αληθινά. Σε στιγμές έντονες, ήσυχες, μοναχικές. Γράφτηκαν για μένα — και τελικά, για εσένα.   Μία σκέψη κάθε φορά. Ένα αίσθημα. Ένα κομμάτι εσωτερικής πορείας. Μια συντροφιά για τις μέρες που κάτι μέσα σου ζητά επαφή.   Από αύριο, ξεκινάει η σειρά: «10 Κείμενα Ψυχής – Από εμένα, για σένα ».   Ένα την κάθε φορά. Μείνε κοντά μου. Διάβασε με ανοιχτή καρδιά.   Και αν κάτι σε αγγίξει, πες μου: εσύ, τι κρατάς μέσα σου και περιμένει να ειπωθεί;   #10ΚείμεναΨυχής #ΚατάθεσηΨυχής #ΑλήθειαΣτιςΛέξεις #ΕσωτερικήΔιαδρομή #ΜικρέςΑναπνο...

  «Η ευτυχία δεν χαρίζεται· κερδίζεται κάθε μέρα με μικρές νίκες της καρδιάς». — Κική Κωνσταντίνου --- «Ευτυχία είναι να βλέπεις φως, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά». — Κική Κωνσταντίνου --- «Μη ψάχνεις την ευτυχία στα μεγάλα. Κρύβεται στις λεπτομέρειες που οι πολλοί προσπερνούν». — Κική Κωνσταντίνου --- «Η ευτυχία γεννιέται εκεί που η ψυχή ησυχάζει.» — Κική Κωνσταντίνου --- «Ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει τα πάντα, αλλά εκείνος που εκτιμά όσα έχει». — Κική Κωνσταντίνου

  Τα βήματα μου βαραίνουν, μα κάποτε έπιαναν τον αέρα, ανέμελα, χωρίς βάρος, οι ώμοι μου ελαφροί σαν φτερά. Η μουσική στο σώμα μου, σαν φως που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα, κι εγώ να χορεύω, να αναπνέω με κάθε ρυθμό. Η νιότη μου… έφυγε, σαν σιωπή, σαν θρόισμα στον αέρα. Τα χέρια μου, κάποτε λυγερά, τώρα αγκαλιάζουν τη σιωπή, σκιές χορεύουν μέσα μου, κι εγώ κοιτάζω τα αποτυπώματα των βημάτων στο δάπεδο, στο παρελθόν. Το σώμα μου δεν υπακούει πια, οι ώμοι σκύβουν κάτω, η πλάτη μου κουρασμένη, μα στην καρδιά μου μια φλόγα καίει ακόμα. Το βλέμμα μου χάνεται στο τίποτα, μα θυμάμαι… θυμάμαι το φως, το χρώμα, την ένταση, την ελευθερία που έσκιζε τα όρια του χρόνου. Το σώμα μου ήταν το όργανο που μετέφερε τα όνειρα, που τα έκανα κίνηση, που ένιωσα τη γη να με κρατάει, και τον αέρα να με σηκώνει ψηλά. Κάθε βήμα, κάθε στροφή, ήταν μια υπόσχεση, μια υπόσχεση για ζωή που δεν τελείωσε ποτέ. Κι ας έχει φύγει το σώμα μου μακριά, η μουσική ακόμα ηχεί μέσα μου. Τώρα, τα πόδια μου ασθμαίνοντας, μια τε...

Λεπιδόπτερο. Λεπίδι φως, σκίζει σκοτάδι. Κλωστή. Μετάξι. Η προσευχή της σιωπής. Γυρνάς. Τυλίγεσαι. Αποσύρεσαι. (το σώμα σου μαθαίνει να ακούει τα χρώματα) Και ξανά: έξοδος. όχι από στόμα. από ψυχή. μέσα από φτερά. Σε είπα Ψυχή. Σε είπαν Θάνατο. Σε είπαν Φλόγα. Αζτέκοι. Χορός σε φωτιά. Παιδιά. Ιδεογράμματα στον άνεμο. Στον βράχο γράφω με ανάσα. Στην πέτρα καίει το όνειρο. Πιερίδες. Όχι μούσες. Φτερά. Κι εγώ, ένα όνομα που πετά.   Κική Κωνσταντίνου 

  σε είδα. χωρίς φωνή, μόνο σχήμα μεταμόρφωσης. σκουλήκι. σπείρα. σιωπή. έγνεθες τον εαυτό σου μέσα στο φως ενός κουκουλιού που δεν υποσχόταν έξοδο — μόνο γέννηση. ** και βγήκες. όχι άνθρωπος, όχι έντομο — αρχέγονη γυναίκα με φτερά από φλόγα. σ’ αναγνώρισα: απ’ τα βάθη της Πιερίας, απ’ το μετάξι των Μουσών, απ’ την τέφρα του δικού μου θαύματος. σ’ είπαν Ψυχή, σ’ έκαναν μύθο, σ’ έντυσαν με το λάθος και τη λύτρωση. σου φόρεσαν φτερά. ** στην άλλη άκρη του κόσμου, ο πολεμιστής πέταξε πεταλούδα. οι νεκροί έγιναν κολίβρια. οι αρχαίοι Μεξικάνοι μίλησαν με τη γλώσσα σου χωρίς να σε ξέρουν. και πάλι — σε ήξεραν. ** εγώ; περιμένω. σε κήπο τελετουργικό δίπλα σε παιδιών ψυχές, κρατώ ιδεογράμματα στον άνεμο. να γράψω στην πέτρα όχι το όνομά σου — μα το αστραποβόλημα του πρώτου σου φτερουγίσματος. ** γιατί εσύ είσαι η φλόγα που δεν καίει. είσαι η στροφή πριν τον ήχο. είσαι το πάθος που δεν τελειώνει. Πιερίδα μου, μούσα, όνειρο που πέταξε πριν το ξυπνητήρι. Κική Κωνσταντίνου

  Λεπιδόπτερο, σ’ αγαπώ. Η έκστασή σου — η σιωπηλή αναγέννηση. Προνύμφη μου, σε είδα να διαρρηγνύεις το σκωληκόμορφο σώμα, να γνέθεις το κουκούλι σου και να ξεπροβάλλεις ώριμη, πανάρχαιη γυναίκα με φτερά. Η οικογένειά σου — Πιερίδαι. Μούσες της Μακεδονίας, πνοές του λόγου και του χρώματος. Έτσι σε αναγνώρισα: σαν τον αρχαίο οικισμό που έτρεφε μετάξι και έκρυβε στις πτυχές του το μονοπάτι της εσωστρέφειας. Σύνδεσμος με την Ψυχή· τη θνητή που έγινε αθάνατη μέσα από δοκιμασίες. Τα φτερά της σε μαρτυρούν, η θεία αγάπη σε ορίζει. Σφάλματα, πόνος, κι έπειτα: φλόγα. Δεν ήμασταν μόνο εμείς. Αγάπησα κι εκείνη την πίστη των Αζτέκων, των Μιξτέκων, των Τσολουλτέκων — όπου η πεταλούδα ήταν φωτιά, ψυχή, πολεμιστής, ταξιδιώτης και κολιμπρί. Γνώριζα το θαύμα, μα το φύλαξα σαν μυστικό. Η χρυσαλίδα — σαν νούφαρο στον οραματισμό επιπλέει ελαφριά. Έτσι σε είδα, σε διάλεξα, σε λάτρεψα. Κι όταν έμαθα για τον τελετουργικό σου χορό, ένιωσα. Εκεί, πλάι στα χρώματα και τα αρώματα, με την καρδιά καθαρή στέκο...

  Θα ήθελα να εκφράσω από καρδιάς την ευγνωμοσύνη μου στην ομάδα και στη σελίδα «Η Τέχνη είναι Αποκάλυψη», καθώς και προσωπικά στον κύριο Anestis Chatzigeorgiadis, για την ξεχωριστή τιμή που μου κάνουν, δημιουργώντας εικαστικές απεικονίσεις εμπνευσμένες από τα ποιήματά μου. Η αίσθηση να βλέπει κανείς τον λόγο του να μετουσιώνεται σε εικόνα, μέσα από μια τόσο βαθιά καλλιτεχνική και ευαίσθητη ματιά, είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά – όχι μόνο ως δημιουργό αλλά και ως άνθρωπο που πιστεύει στην αξία της συλλογικής έκφρασης. Το έργο του κυρίου Χατζηγεωργιάδη δεν περιορίζεται μόνο σε εμένα· τιμά και αναδεικνύει με τον ίδιο σεβασμό και δημιουργικότητα το έργο πολλών άλλων ποιητών και ποιητριών. Αυτή η στάση είναι σπάνια, γενναιόδωρη και απόλυτα ουσιαστική, γιατί χτίζει γέφυρες ανάμεσα στις τέχνες, αλλά και ανάμεσα στους ανθρώπους. Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι μέρος αυτής της μεγάλης και ζωντανής κοινότητας που γεννά ομορφιά, μοιράζεται ευαισθησίες και τιμά τη δημιουργία με πράξεις. Με σε...

  Φως. Περιορισμός. Σιγή. Απώλεια ελέγχου. Χρώμα χωρίς νόημα. Κίνηση χωρίς οδηγό. Μη με ρυθμίζεις. Άφησέ με. Κόκκινο. Πράσινο. Μπλε. Όλα αλλάζουν. Δεν προσπερνώ. Υπάρχω. Μήνυμα. Άνθιση. Κική Κωνσταντίνου

Πριν από 14 χρόνια γεννήθηκε μέσα μου μια ιστορία. Μια ιστορία που με συντρόφευσε στις χαρές, στις λύπες, στις σιωπές και στις πιο βαθιές μου αναζητήσεις. Μια ιστορία που την κράτησα μέσα μου, την δούλεψα, την πόνεσα και τελικά την άφησα να ανθίσει… όπως αυτά τα δυο κίτρινα τριαντάφυλλα που έγιναν σύμβολο της ψυχής μου. Νιώθω συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και προσμονή. Το μυθιστόρημά μου «Δυο Κίτρινα Τριαντάφυλλα» ολοκληρώθηκε. Έκανε το πρώτο του μεγάλο βήμα και βρίσκεται πλέον στα χέρια εκδοτικών οίκων. Το ταξίδι του μόλις ξεκινά. Τα όνειρά μου είναι απλά αλλά βαθιά: να φτάσει αυτή η ιστορία σε καρδιές, να αγγίξει ανθρώπους, να αφήσει ένα ίχνος φωτός εκεί που υπάρχει ανάγκη για ελπίδα, για δύναμη, για αλήθεια. Σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν δίπλα μου σε αυτή τη διαδρομή, που με στηρίξατε με μια κουβέντα, μια αγκαλιά, μια σκέψη. Και σας ζητώ να στείλετε θετική σκέψη και ενέργεια, ώστε αυτό το μικρό όνειρο να βρει τη θέση του στον κόσμο. Πείτε μου, ποια όνειρά σας κρατήσα...

  Καλημέρα εκφραστικοί μου, Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγα λόγια για το βιβλίο μου, «Η Σονάτα του Θήτα» , ένα έργο που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2024. Είναι ένα βιβλίο που κρατά μέσα του πολύ προσωπικά κομμάτια μου, μια βαθιά εσωτερική περιπλάνηση που στόχο έχει να ταξιδέψει τον αναγνώστη στην ψυχή του και στην κοινωνία γύρω του. Έχει ήδη κυκλοφορήσει και έχει επανεκτυπωθεί τρεις φορές — κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό, γιατί δείχνει ότι αυτό το «δύσκολο», λιγότερο εμπορικό είδος, μπόρεσε να βρει τον δρόμο του στις καρδιές και στις σκέψεις ανθρώπων που το αγάπησαν. Ξέρω πως δεν είναι ένα βιβλίο για μαζικές αναγνώσεις, αλλά για εκείνους που αναζητούν κάτι βαθύτερο, κάτι να αγγίξει την ψυχή τους. Παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι το βιβλίο μαζί σας, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως δεν είμαι σίγουρη πότε ή αν θα ξανακυκλοφορήσει στο μέλλον. Οπότε, αν νιώθετε ότι θέλετε να το έχετε, να το κρατήσετε δικό σας, τώρα είναι μια ...

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια τεράστια κι απέραντη γαλάζια λίμνη, ζούσαν δύο δελφίνια πανέμορφα και γεμάτα ζωντάνια: ο Ντεν, το ζωηρό πλάσμα με τα σπινθηροβόλα μάτια, και η Έλιοτ, που είχε μια γλυκύτητα στην καρδιά και μια λεπτή ουρά σαν φτερό. Κάθε πρωί ξυπνούσαν με το πρώτο φως του ήλιου και κολυμπούσαν ανάλαφρα στα κρυστάλλινα νερά, σα να έκρυβαν μέσα τους ολόκληρο τον ουρανό. Η λίμνη τους ήταν σαν καθρέφτης – καθένας που πλησίαζε μπορούσε να δει το πρόσωπο των ονείρων του. Κι όταν ένα πλοίο περνούσε από μακριά, τα μάτια τους φωτίζονταν σαν φώτα φάρου, και πετούσαν χαρούμενα κωλοτούμπες, χορεύοντας στον αφρό της επιφάνειας. Το πλήρωμα και οι επιβάτες τους καλωσόριζαν με γέλια και χειροκροτήματα, ενώ κομμάτια ψωμιού ταξίδευαν στην αγκαλιά των κυμάτων μέχρι τα χείλη των δελφινιών. Ήταν ένα πανέμορφο παιχνίδι δύο κόσμων.   Η Μέρα του Θλιμμένου Καραβιού Μια μέρα, όταν ο ήλιος άπλωνε χρυσά μονοπάτια πάνω στο νερό, ένα μαγευτικό και πολυτελές καράβι εμφανίστηκε σ...