Ψυχή με Φτερά

 

σε είδα.
χωρίς φωνή,
μόνο σχήμα μεταμόρφωσης.

σκουλήκι.
σπείρα.
σιωπή.

έγνεθες τον εαυτό σου
μέσα στο φως ενός κουκουλιού
που δεν υποσχόταν έξοδο —
μόνο γέννηση.

**

και βγήκες.
όχι άνθρωπος,
όχι έντομο —
αρχέγονη γυναίκα
με φτερά από φλόγα.

σ’ αναγνώρισα:
απ’ τα βάθη της Πιερίας,
απ’ το μετάξι των Μουσών,
απ’ την τέφρα του δικού μου θαύματος.

σ’ είπαν Ψυχή,
σ’ έκαναν μύθο,
σ’ έντυσαν με το λάθος και τη λύτρωση.
σου φόρεσαν φτερά.

**

στην άλλη άκρη του κόσμου,
ο πολεμιστής πέταξε πεταλούδα.
οι νεκροί έγιναν κολίβρια.
οι αρχαίοι Μεξικάνοι
μίλησαν με τη γλώσσα σου
χωρίς να σε ξέρουν.

και πάλι —
σε ήξεραν.

**

εγώ;
περιμένω.

σε κήπο τελετουργικό
δίπλα σε παιδιών ψυχές,
κρατώ ιδεογράμματα στον άνεμο.
να γράψω στην πέτρα
όχι το όνομά σου —
μα το αστραποβόλημα
του πρώτου σου φτερουγίσματος.

**

γιατί εσύ
είσαι η φλόγα που δεν καίει.
είσαι η στροφή πριν τον ήχο.
είσαι το πάθος που δεν τελειώνει.

Πιερίδα μου,
μούσα,
όνειρο που πέταξε πριν το ξυπνητήρι.

Κική Κωνσταντίνου