Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν μαγικό, πολύχρωμο κάμπο, γεννήθηκε μια πανέμορφη πεταλούδα. Το όνομά της ήταν Μωβένια και είχε φτερά σε ένα υπέροχο, λαμπερό μωβ χρώμα που δεν είχε καμία άλλη πεταλούδα στον κόσμο!
Οι γονείς της την αγάπησαν από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο γιατί ήταν παιδί τους, αλλά γιατί ήταν μοναδική. Η Μωβένια μεγάλωνε και όλο και περισσότερο ξεχώριζε για την ομορφιά, την καλοσύνη και τη χαρούμενη καρδιά της. Όλοι την αγαπούσαν – και τα ζώα και οι άνθρωποι που την έβλεπαν να πετά χαρούμενα στον ουρανό.
Μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, η Μωβένια κάθισε να ξεκουραστεί πάνω σ’ ένα λευκό, άγριο τριαντάφυλλο. Εκείνη τη στιγμή, μια μεγαλύτερη πεταλούδα με πορτοκαλί και κίτρινα φτερά προσγειώθηκε δίπλα της.
— Είσαι υπέροχη! της είπε. Σε είδα από μακριά και δεν μπορούσα να σταματήσω να σε κοιτάζω!
— Ευχαριστώ πολύ! αποκρίθηκε η Μωβένια χαρούμενα.
— Είμαι η Άλκηστη, και η καλύτερή μου φίλη είναι η Άννα.
— Άννα; Μα… αυτό δεν είναι όνομα για πεταλούδα!
— Όχι, γιατί η Άννα είναι άνθρωπος!
Η Μωβένια έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ποτέ δεν είχε φανταστεί πως μια πεταλούδα μπορεί να έχει φίλη έναν άνθρωπο!
— Είναι δυνατόν; ρώτησε με απορία.
— Είναι! Η Άννα είναι καλόκαρδη και αγαπημένη μου φίλη. Ίσως μια μέρα να βρεις κι εσύ τον δικό σου άνθρωπο… αν το πιστέψεις!
Πριν προλάβει να ρωτήσει περισσότερα, η Άλκηστη πέταξε μακριά. Η Μωβένια έμεινε μόνη της, με σκέψεις να γυρνούν στο μυαλό της.
Μπορούν οι πεταλούδες να κάνουν φίλους ανθρώπους;
Λίγο αργότερα, συνάντησε τον φίλο της τον Σταχτή, μια παιχνιδιάρικη πεταλούδα.
— Έχεις κάνει ποτέ φίλο κάποιον άνθρωπο; τον ρώτησε διστακτικά.
— Μια φορά πλησίασα ένα αγοράκι, αλλά τρόμαξα πολύ! προτίμησα να μείνω μακριά…
Αυτό έκανε τη Μωβένια να σκεφτεί ακόμα περισσότερο. Άραγε ήταν σωστό να προσπαθήσει;
Στο σπίτι της, ρώτησε τη μαμά της, την Ίριδα.
— Μαμά, μπορεί μια πεταλούδα να κάνει φίλο έναν άνθρωπο;
Η Ίριδα χαμογέλασε και της είπε:
— Αν είναι ξεχωριστή… ναι! Και εσύ είσαι από τις πιο ξεχωριστές πεταλούδες!
Η Μωβένια ένιωσε μέσα της μια μικρή ελπίδα να ανάβει σαν φωτάκι.
Πέρασαν μέρες. Η Μωβένια πήγαινε συχνά στις παιδικές χαρές, προσπαθώντας να βρει τον άνθρωπό της. Μα κανείς δεν μπορούσε να την ακούσει. Όλοι την έβλεπαν αλλά δεν καταλάβαιναν τι ήθελε.
Μέχρι που, ένα απόγευμα, σε μια όμορφη παιδική χαρά, την πρόσεξε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι με ένα άσπρο μπαλόνι στο χέρι. Η Μωβένια πέταξε πάνω στο μπαλόνι και χαμογέλασε στη μικρή. Και προς μεγάλη της έκπληξη… η μικρή χαμογέλασε πίσω!
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένα υπέροχο παιχνίδι! Η Μωβένια πετούσε, χόρευε, έκανε κωλοτούμπες στον αέρα, και η μικρή Αθηνά γελούσε, χτυπούσε παλαμάκια και την παρακολουθούσε μαγεμένη.
— Με ακούς; τη ρώτησε η Μωβένια.
— Ναιιι! απάντησε γελώντας η μικρή.
Η καρδιά της Μωβένιας φτερούγισε από χαρά!
— Θέλεις να γίνουμε φίλες;
— Φυσικά και θέλω! Είσαι η πιο όμορφη πεταλούδα που έχω δει!
— Κι εσύ είσαι το πιο γλυκό κοριτσάκι που έχω γνωρίσει!
Και έτσι… η Μωβένια βρήκε τον δικό της άνθρωπο.
___________________ ΤΕΛΟΣ _____________________
Ξεκίνησα να γράφω παιδικά παραμύθια πριν αρκετά χρόνια, και όσοι με διαβάζατε στο μπλογκ, ίσως το θυμάστε. Χρόνια μετά —και προφανώς ο ερχομός της μικρής μου παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό— νιώθω ξανά αυτή την ανάγκη. Αναπροσάρμοσα, λοιπόν, το παραμύθι που είχα γράψει τότε, γιατί έχω πια άλλη εμπειρία, άλλη ματιά. Και σύντομα θα μοιραστώ κι άλλα. Είμαι χαρούμενη γι’ αυτό… γιατί νιώθω πως ξανατρέφω το παιδί μέσα μου.
Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί μου!
Σας φιλώ!
H αλήθεια είναι ότι το παραμύθι έχει αυτή τη δυναμική. Καθώς αφορά κύρια τις παιδικές ηλικίες σε σπρώχνει στον παιδικό κόσμο, σε φέρνει κοντά, σε κάνει να νιώθεις παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα το ζήσεις, Κική μου, είναι υπέροχο, όπως και εδώ με την μωβένια πεταλούδα.
Καλό βράδυ να έχεις.
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένε μου! Το παιδί, μέσα μας, οφείλει να αναπνέει!
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ καλέ μου!