Το Φως που Κρατούσα Μέσα Μου

 

Μια σταγόνα φως
κυλούσε στα πλευρά μου.
Δεν ήταν ήλιος —
ήταν ανάσα από χιόνι.

Με ζέσταινε με ψίχουλα,
με τάιζε με υποσχέσεις.
Μου χάιδευε τα βλέφαρα
κι ύστερα, έκλαιγε μέσα μου.

Ήταν φως που μιλούσε
με τη γλώσσα της ελπίδας,
μα κάθε του φράση
ήταν μαχαίρι μεταξωτό.

Με έμαθε να περπατώ
σε σκιές που μοιάζαν δικές μου.
Να ψάχνω την αλήθεια
σε καθρέφτες γεμάτους ομίχλη.

Και να γελώ.
Να γελώ σαν να ήξερα
πως τούτο το φως
δεν με αγάπησε ποτέ.

Μα το κράτησα.
Το φως.
Το κράτησα σφιχτά,
όχι γιατί με λύτρωνε
μα γιατί με καθρέφτιζε.

Κι εκεί,
μέσα στη λάμψη του,
είδα τη Σκιά μου
να μου λέει:

«Εδώ είμαι.
Εσύ μ’ έφτιαξες απ’ το φως σου».

Κική Κωνσταντίνου