Πιερίδαι

 

Λεπιδόπτερο, σ’ αγαπώ.
Η έκστασή σου — η σιωπηλή αναγέννηση.
Προνύμφη μου,
σε είδα να διαρρηγνύεις το σκωληκόμορφο σώμα,
να γνέθεις το κουκούλι σου
και να ξεπροβάλλεις ώριμη,
πανάρχαιη γυναίκα με φτερά.

Η οικογένειά σου —
Πιερίδαι.
Μούσες της Μακεδονίας,
πνοές του λόγου και του χρώματος.
Έτσι σε αναγνώρισα:
σαν τον αρχαίο οικισμό που έτρεφε μετάξι
και έκρυβε στις πτυχές του
το μονοπάτι της εσωστρέφειας.

Σύνδεσμος με την Ψυχή·
τη θνητή που έγινε αθάνατη
μέσα από δοκιμασίες.
Τα φτερά της σε μαρτυρούν,
η θεία αγάπη σε ορίζει.
Σφάλματα, πόνος,
κι έπειτα: φλόγα.

Δεν ήμασταν μόνο εμείς.
Αγάπησα κι εκείνη την πίστη των Αζτέκων,
των Μιξτέκων, των Τσολουλτέκων —
όπου η πεταλούδα ήταν
φωτιά, ψυχή, πολεμιστής,
ταξιδιώτης και κολιμπρί.
Γνώριζα το θαύμα,
μα το φύλαξα σαν μυστικό.

Η χρυσαλίδα —
σαν νούφαρο στον οραματισμό
επιπλέει ελαφριά.
Έτσι σε είδα,
σε διάλεξα, σε λάτρεψα.
Κι όταν έμαθα για τον τελετουργικό σου χορό,
ένιωσα.

Εκεί,
πλάι στα χρώματα και τα αρώματα,
με την καρδιά καθαρή
στέκομαι ανάμεσα σε παιδιών ψυχές
και υψώνω τα δικά μου ιδεογράμματα —
χαράζοντας στην πέτρα
το άγγιγμα της φλόγας.

Είναι το πάθος για τα όνειρα
που ποτέ δεν σβήνει.

Πιερίδες μου,
κινούμενα οράματα,
φτερωτές ψυχές της αγνής ύπαρξης —
εσείς με γεννήσατε.

Κική Κωνσταντίνου