Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου!

Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω.
Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή.
Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής.
Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία.

Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς.
Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια.

Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά.
Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ήθελα να μοιραστώ.

Θα πάω χρόνια πίσω…
Σε μια αυλή.
Σε μια γυναίκα που λάτρεψα – τη γιαγιά μου.
Σε ένα όμορφο χωριό που επισκεπτόμουν ξανά και ξανά, χάρη στη γιαγιά, αλλά και χάρη σε μια ξαδέρφη που μεγάλωσα μαζί της και έχω μνήμες που αγαπώ βαθιά.

Η εικόνα δημιουργήθηκε ψηφιακά με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης – και παραδόξως, το μικρό κοριτσάκι μοιάζει με μένα. Κάπως έτσι ήμουν όταν ήμουν παιδί.

Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε:

Χωριό: Κουρκουλοί
Γιαγιά: Κατίνα (έτσι την έμαθα)
Ξαδέρφη: Κατερίνα
Αυλή: Γεμάτη μνήμες και ζωή

Εστιάζουμε στις φλούδες...
Φλούδες πεπονιού και καρπουζιού, κομμένες με φροντίδα και αγάπη από τη γιαγιά, που μας τις έδινε σα να μας έδινε ένα κομμάτι από τον παράδεισο.
Κι εμείς, μικρές, χαρούμενες, ανεξέλεγκτες, καθόμασταν στην αυλή και τη λερώναμε ολόκληρη με τους χυμούς, τα κουκούτσια και τα γέλια μας.
Δεν είχε σημασία το χάος, μόνο η στιγμή, η χαρά, το «τώρα» που ζούσαμε.

Και δεν ήταν μόνο οι φλούδες.
Θυμάμαι το πάθος με το οποίο τρώγαμε χωριάτικη σαλάτα, βουτώντας το ψωμί μέχρι να μη μείνει σταγόνα από το λάδι.
Το ψωμί με λάδι και ζάχαρη, ή πελτέ – ανάλογα με τα κέφια μας και το τι έβρισκε η γιαγιά στην κουζίνα της.
Την αγωνία μας όταν παίζαμε «ζούτσο» και «κουτσό» στην αυλή, γελώντας, τρέχοντας, πέφτοντας. Ξανασηκωνόμασταν με αστείρευτη ενέργεια και πάθος, ξανά και ξανά.
Και φυσικά, το παγωτό «πατούσα», το πιο γλυκό και αστείο καλοκαιρινό δώρο, που μας άφηνε τη γλώσσα παγωμένη και την καρδιά γεμάτη χαρά.

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μας τσιγάρο της ανακάλυψης με την ξαδέρφη, και τη γιαγιά να το καταλαβαίνει, να μας μαλώνει αλλά με αγάπη, με εκείνη τη σοφή καλοσύνη που μόνο οι γιαγιάδες έχουν.
Τα βράδια που ξάπλωνα μαζί της, με το φως του φεγγαριού να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας, και μου έλεγε ιστορίες από τη ζωή της.
Πολλές φορές τα ίδια και τα ίδια, αλλά τότε δεν καταλάβαινα γιατί.
Τώρα ξέρω πως εκείνη η επανάληψη ήταν η ανάγκη της να με νιώσει, να με προστατέψει, να αφήσει κομμάτια από τον εαυτό της να ζουν μέσα μου.

Θυμάμαι την αγάπη της, τη ζεστή μυρωδιά της που ακόμα μπορώ να νιώσω αν κλείσω τα μάτια μου.
Τα νόστιμα φαγητά της, το αλοιψό και το ζυμωτό ψωμί που έφτιαχνε με τόσο μεράκι, τις ανεπανάληπτες πίτες της που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναφάω.
Το βελονάκι της, που δούλευε ασταμάτητα, δημιουργώντας μικρά θαύματα με τα χέρια της.
Το σπίτι της όταν το ασβέστωνε με το ασβέστη να γεμίζει την ατμόσφαιρα με μια ξεχωριστή, καθαρή μυρωδιά.
Την αγκαλιά της, ζεστή και ασφαλής, που χωρούσε όλο τον κόσμο μου.
Το πρόσωπό της, τα μάτια της που έλαμπαν με καλοσύνη.
Τα λόγια της, που μερικές φορές τα μπέρδευε τόσο χαριτωμένα, αλλά πάντα έκρυβαν σοφία και τρυφερότητα. Τον σταυρό που χρησιμοποιούσε ως υπογραφή και που ένιωθα πως τον κουβαλούσε από μικρό παιδί στις πλάτες της αλλά σε όλα μπορούσε να ανταπεξέλθει γιατί ήταν γεμάτη δύναμη.
Και το πιο σημαντικό: το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν – και παρέμεινε για πάντα στην καρδιά μου.

Η αγάπη, το γέλιο, οι μυρωδιές, το καλοκαίρι, η γιαγιά, η ξαδέρφη, το τότε.
Αυτός είναι ο θησαυρός μου.
Ένας θησαυρός που δεν χάνεται, δεν ξεχνιέται, που μεγαλώνει μέσα μας όσο περνούν τα χρόνια.

Όπως γράφω και θυμάμαι, συγκινούμαι και κλαίω…
Αλλά παράδοξα, νιώθω και έναν φως στη ψυχή μου.
Έναν ζεστό φως που με γεμίζει ελπίδα και γαλήνη.
Ξέρω πως το πνεύμα της γιαγιάς με νιώθει, με αγκαλιάζει,
Και κάπως έτσι, μέσα από αυτή τη σύνδεση, απαντά και μου λέει πως υπάρχω.
Ότι εγώ είμαι κι εγώ ο δικός της θησαυρός.

Κρατώ αυτές τις μνήμες σαν πολύτιμο θησαυρό και υπόσχομαι να τις φυλάω πάντα μέσα μου,
Και με κάποιο τρόπο να τις μεταλαμπαδεύσω στη δική μου κόρη,
Να ζήσει κι εκείνη τις ίδιες μαγικές στιγμές, την αγάπη και τη ζεστασιά που ένιωσα εγώ.
Έτσι η συνέχεια γίνεται αληθινή — η διαχρονικότητα της αγάπης που δεν σβήνει ποτέ.

Στη συνέχεια, οι δικοί σας θησαυροί μέχρι στιγμής, φίλοι μου, με την ελπίδα να βρουν φωτεινό δρόμο μέσα από το μοίρασμα:

 

https://atenizodas.blogspot.com/2025/07/blog-post_25.html

https://octoberslover.blogspot.com/2025/07/o-dikos-mou-kalokairinos-thisauros.html

https://octoberslover.blogspot.com/2025/08/o-dikos-mou-kalokairinos-thisauros-plateia.html 

https://octoberslover.blogspot.com/2025/08/kalokairi-sti-summer-fun.html.

https://idipoton.blogspot.com/2025/07/to-dikomas-potami.html 

https://princess-airis.blogspot.com/2025/08/blog-post.html

https://pause-theblog.blogspot.com/2025/08/blog-post_7.html

https://marinaslovelylife.com/ekei-den-pigainame/ 

 

Αυτά από μένα, αγαπημένοι μου εκφραστικοί.

Σας ευχαριστώ που ταξιδέψατε μαζί μου σε αυτή τη μικρή, πολύτιμη διαδρομή πίσω στον χρόνο, στην αυλή της Κατίνας, στις φλούδες, στα γέλια, στις μυρωδιές, στην αγκαλιά της γιαγιάς.
Εύχομαι να συνεχίζετε να βρίσκετε και να δημιουργείτε τους δικούς σας θησαυρούς – στα μικρά, στα απλά, στα φαινομενικά ασήμαντα που κρύβουν όλη την ουσία της ζωής.
Να είστε καλά, να περνάτε όμορφα και να γεμίζετε τις μέρες σας με φως, με αγάπη, και με μνήμες που θα αξίζει να θυμάστε.

Μα πάνω απ’ όλα… να μη σταματήσετε ποτέ να νιώθετε.
Γιατί εκεί βρίσκονται όλοι οι αληθινοί θησαυροί.